Jeanne Moreau

Jeanne Moreau
Ilustracja
Moreau w 1958
Data i miejsce urodzenia23 stycznia 1928
Paryż
Data i miejsce śmierci31 lipca 2017
Paryż
Zawódaktorka, reżyserka, piosenkarka,
Współmałżonek

Jean-Louis Richard (1949–1951)
Thodoros Roubanis (1966–1967)
William Friedkin (1977–1979)

Odznaczenia
Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)

Jeanne Moreau (ur. 23 stycznia 1928 w Paryżu, zm. 31 lipca 2017 tamże[1]) – francuska aktorka teatralna i filmowa, reżyserka oraz piosenkarka.

Początki

Była córką restauratora z paryskiego Montmartre’u. Studiowała w konserwatorium w Paryżu. Karierę rozpoczęła w wieku 20 lat od gry na deskach Comédie-Française i Teatru Jeana Vilara. Występowała przeważnie w repertuarze klasycznym. W filmie debiutowała w 1949.

Kariera

Przełom w jej karierze filmowej nastąpił w 1958, gdy zagrała w dwóch głośnych, nagradzanych i szeroko wówczas dyskutowanych filmach Louisa Malle’a: Windą na szafot i Kochankowie. Dzięki nim została gwiazdą pierwszej wielkości i symbolem seksu.

(c) Georges Biard, CC BY-SA 3.0
Jeanne Moreau i Marcello Mastroianni, 1991

Współpracę z Malle’em kontynuowała w dalszych filmach: Błędny ognik (1963) oraz Viva Maria! (1965). W tym ostatnim stworzyła duet z Brigitte Bardot, co zaowocowało wielkim sukcesem komercyjnym tego filmu.

Od początku lat 60. grała u mistrzów światowego kina: François Truffauta (Jules i Jim, Panna młoda w żałobie), Orsona Wellesa (Proces, Falstaff), Michelangelo Antonioniego (Noc, Po tamtej stronie chmur), Josepha Loseya (Pan Klein, Pstrąg) czy Luisa Buñuela (Dziennik panny służącej – nagroda aktorska w Karlowych Warach).

Współpracowała także z Peterem Brookiem (Moderato cantabile – nagroda aktorska w Cannes), Tonym Richardsonem (Mademoiselle), Rainerem Wernerem Fassbinderem (Querelle) i Wimem Wendersem (Aż na koniec świata).

Zajmowała się reżyserią teatralną i filmową (Światło, L’adolescente), a także produkcją filmów. Przewodniczyła obradom jury konkursu głównego na 28. (1975) oraz na 48. MFF w Cannes (1995).

Do późnych lat życia pojawiała się na srebrnym ekranie (np. w Czasie, który pozostał François Ozona lub w filmach Amosa Gitai).

Życie prywatne

Jeanne Moreau była trzykrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był aktor francuski Jean-Louis Richard (1949–1951), drugim aktor grecki Thodoros Roubanis (1966–1967), trzecim zaś – znany reżyser amerykański William Friedkin (1977–1979). Jej jedyne dziecko – syn Jérôme z pierwszego małżeństwa – jest malarzem.

Aktorka romansowała ze znanymi postaciami, m.in. z reżyserami – Louisem Malle’em i Tonym Richardsonem, aktorami – Thodorosem Roubanisem i Lee Marvinem czy projektantem mody Pierre’em Cardinem.

Jej wieloletnią przyjaciółką była amerykańska aktorka Sharon Stone.

Filmografia

Aktorka

Moreau i Amos Gitai podczas zdjęć Plus tard, 2008
  • 2015 Le talent de mes amis – babcia Thibaulta
  • 2013 Le tourbillon de Jeanne – Margueritte
  • 2012 Estonka w Paryżu (Une estonienne à Paris) – Frida
  • 2011 Bouquet final – Marie
  • 2009 Twarz (Visage) – Jeanne
  • 2008 Plus tard – Rivka
  • 2007 Disengagement – Françoise
  • 2005 Czas, który pozostał (Le temps qui reste) – Laura
Królowie Przeklęci (Les Rois maudits) – Mahaut
  • 2001 Ta miłość (Cet amour-là) – Marguerite Duras
  • 1998 Długo i szczęśliwie (Ever After) – Wielka Dama
  • 1997 Jak kochają czarownice (Un amour de sorcière) – Eglantine
  • 1996 Dziedzictwo (The Propietor) – Adrienne Mark
  • 1995 Po tamtej stronie chmur (Al di là delle nuvole) – przyjaciółka
  • 1993 A Foreign Field – Angélique
Mapa ludzkiego serca (Map of the Human Heart) – siostra Bainville
  • 1991 Aż na koniec świata (Bis ans Ende der Welt) – Edith Farber
Spacer brzegiem morza (La vieille qui marchait dans la mer) – Lady M
  • 1990 Nikita – Amande
  • 1982 Pstrąg (La truite) – Lou
Querelle – Lysiane
  • 1976 Pan Klein (Mr. Klein) – Florence
Światło (Lumière) – Sarah
Ostatni z wielkich (The Last Tycoon) – Didi
  • 1975 Souvenirs d'en France – Berthe
  • 1974 Les valseuses – Jeanne Pirolle
  • 1968 Panna młoda w żałobie (La mariée était en noir) – Julie Kohler
The Immortal Story – Virginie Ducrot
  • 1966 Mademoiselle – Mademoiselle
  • 1965 Falstaff (Campanadas a medianoche) – Doll Tearsheet
Viva Maria! – Maria 1
  • 1964 Mata Hari – Margaretha Geertruida
Dziennik panny służącej (Le journal d'une femme de chambre) – Célestine
Pociąg (The Train) – Christine
  • 1963 Peau de banane – Cathy
Błędny ognik (Le feu follet) – Jeanne
  • 1962 Proces (Le procès) – Marika Burnstner
Jules i Jim (Jules et Jim) – Catherine
  • 1961 Noc (La notte) – Lidia Pontano
  • 1960 Le dialogue des Carmélites – matka Maria
Moderato cantabile – Anne Desbarèdes
  • 1959 Niebezpieczne związki (Les liaisons dangereuses) – Juliette Valmont
  • 1958 Kochankowie (Les amants) – Jeanne Tournier
Windą na szafot (Ascenseur pour l'échafaud) – Florence Carala
Nie dotykać łupu (Touchez pas au grisbi) – Josy
  • 1953 Julietta – Rosie Facibey

Reżyserka

  • 1983 Lillian Gish (dokumentalny)
  • 1979 L'adolescente
  • 1976 Światło (Lumière)

Nagrody

Przypisy

  1. Anita Gates, Jeanne Moreau, Femme Fatale of French New Wave, Is Dead at 89, nytimes.com, 31 lipca 2017 [dostęp 2017-07-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-07-31] (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Jeanne Moreau 1958.jpg
L'actrice française Jeanne Moreau, souriante, à la Mostra de Venise 1958.
Amos Gitai Jeanne Moreau.jpg
Autor: Jacque fresco, Licencja: CC BY-SA 3.0
Jeanne Moreau and Amos Gitai during filming of Plus Tard, 2008
Ordre national du Merite GO ribbon.svg
Autor: Borodun, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: l'Ordre national du Mérite, Grand Officier
Jeanne Moreau Marcello Mastroianni 1991.jpg
(c) Georges Biard, CC BY-SA 3.0
Jeanne Moreau et Marcello Mastroianni lors de la présentation du film "Le Pas suspendu de la cicogne" au festival de Cannes.