Jelcz L11
 Jelcz L11 w Świnoujściu | |
| Dane ogólne | |
| Inne nazwy | Jelcz L11/2 |
|---|---|
| Producent | |
| Lata produkcji | 1987-1989 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Układ drzwi | 2-2-2 |
| Liczba drzwi | 3 |
| Silniki | Raba MAN D 2156 HM 6 U 10,35 l |
| Moc silników | 192 KM (142 kW) przy 2100 obr./min. |
| Skrzynia biegów | Csepel ASH75.2 |
| Liczba przełożeń | 5 |
| Długość | 11000 mm |
| Szerokość | 2500 mm |
| Wysokość | 3080 mm |
| Masa własna | 9400 kg |
| Masa całkowita | 16000 kg |
| Rozstaw osi | 5400 mm |
| Prędkość maksymalna | 97,7 km/h |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc ogółem | 90 |
| Liczba miejsc siedzących | 40 |
| Informacje dodatkowe | |
| ABS | Nie |
| ASR | Nie |
| EBS | Nie |
| ESP | Nie |
| Klimatyzacja | Nie |
Portal  Komunikacja miejska | |
Jelcz L11 – polski autobus lokalny produkowany przez Jelczańskie Zakłady Samochodowe w Jelczu-Laskowicach w latach 1987–1989. Pojazdy tego typu były przeznaczone do obsługi linii lokalnych, użytkowane były głównie przez PKS oraz większe zakłady MKS[1].
Historia modelu
Jelcze L11, podobnie jak bliźniacze autobusy Jelcz M11 (miejskie, produkowane od 1985 do 1990 roku) były budowane na sprowadzanych z Węgier podwoziach firmy Csepel (stosowanych również do produkcji autobusów Ikarus 260). Nadwozie było skróconą do 11 m wersją nadwozia autobusu Jelcz PR110 opartego o licencję firmy Berliet[2]. Od miejskiego typu M11 wersja L11 różniła się głównie aranżacją wnętrza przystosowaną do obsługi linii lokalnych – kosztem zmniejszonej pojemności autobusu zwiększono liczbę foteli, usunięto także miejsca na wózki dziecięce. Wewnątrz zastosowano miękkie podwójne fotele z dermatoidowym obiciem[2]. Autobus wyposażony był w tachograf, zasłony okien bocznych oraz siatkowe półki montowane pod sufitem na bagaż podręczny[2]. Różnice dotyczyły też skrzyni biegów, dzięki wydłużonym przełożeniom III, IV i V zwiększono prędkość maksymalną pojazdu do 97,7 km/h[2].
Do napędu posłużył ten sam co w modelu M11 silnik Raba MAN D 2156 HM 6 U o pojemności 10,35 l i mocy maksymalnej 192 KM (142 kW) przy 2100 obr./min[1] i momencie obrotowym 696 Nm przy 1300 obr./min. Umieszczony był on centralnie, pomiędzy osiami pojazdu. Napęd przenoszony był poprzez suche jednotarczowe sprzęgło i 5-biegową manualną skrzynię Csepel ASH75.2 na oś tylną[1].
W roku 1988 na wniosek PKS wprowadzono modyfikację polegającą na zlikwidowaniu środkowych drzwi[3]. Dzięki temu wewnątrz zastosowano dodatkowe dwa podwójne miejsca siedzące[2]. W celu odróżnienia od wersji pierwotnej, dwudrzwiowe autobusy oznaczano niekiedy jako L11/2. Łącznie powstało około 1000 sztuk modelu L11. Następcą L11 został Jelcz L120[2].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c JELCZ L11 - opis. przegubowiec.com, 2009. [dostęp 2011-05-13].
- ↑ a b c d e f Łukasz Supel: Ocalić od zapomnienia: Jelcz i schyłek lat 80.. infobus.pl, 2005-07-30. [dostęp 2011-05-13].
- ↑ Jelcz L11 - Baza autobusów - InfoBus. infobus.pl. [dostęp 2011-12-05].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Autor: Radosław Drożdżewski (Zwiadowca21), Licencja: CC BY 3.0
Autobus Jelcz L11/2 (#51, nr rej. ZSW K328) z 1989 roku na trasie świnoujskiej piątki.