Jelisiej Goriaczow
 | |
 komkor | |
| Data i miejsce urodzenia | 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1912–1938 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Jelisiej Iwanowicz Goriaczow, ros. Елисей Иванович Горячев (ur. 1892 w chutorze Pieskowatski w obwodzie dońskim, zm. 12 grudnia 1938 w Płoskirowie) – radziecki wojskowy, komkor.
Życiorys
Był z pochodzenia Kozakiem dońskim. Podczas I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego jako podoficer. Został odznaczonym krzyżem św. Jerzego wszystkich klas. Po rewolucji październikowej wypowiedział służbę w oddziałach Kozaków dońskich, które poparły ruch białych i został skazany na śmierć za prowadzenie bolszewickiej agitacji w oddziałach[1]. W 1919 r. wstąpił do WKP (b)[2]. W latach 1918-1921 dowodził zwiadem 3 brygady kawalerii 4 dywizji kawalerii, następnie był zastępcą dowódcy wydzielonego pułku kawalerii 1 Armii Konnej i wreszcie dowódcą 11 brygady kawalerii 4 dywizji kawalerii[2]. W 1922 r. został dwukrotnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru[2]. Brygadą kawalerii dowodził również w latach 1921-1930[2]. W latach 1930-1932 studiował na Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego[2]. Od 1930 do 1933 dowodził 3 dywizją kawalerii, zaś od 1933 do 1937 był dowódcą 6 korpusu kawalerii[2]. W 1930 r. otrzymał Order Czerwonego Sztandaru po raz trzeci[2]. Uważany był za zdolnego dowódcę, ponadto jego karierze sprzyjali dawni przełożeni z Armii Konnej – marsz. Siemion Budionny i komisarz obrony Klimient Woroszyłow[1].
Był członkiem Sądowego Trybunału Specjalnego Sądu Najwyższego ZSRR, który 11 czerwca skazał na śmierć siedmiu wysokich rangą dowódców Armii Czerwonej: marszałka Michaiła Tuchaczewskiego, komandarmów I rangi Ionę Jakira oraz Ijeronima Uborewicza, komandarma II rangi Augusta Korka, komkorów Witalija Primakowa, Borisa Feldmana, Roberta Ejdemana i Witowta Putnę. Proces miał charakter pokazowy, a postawione zarzuty szpiegostwa i spisku antypaństwowego były całkowicie fałszywe[3].
Wkrótce po procesie Tuchaczewskiego został mianowany zastępcą dowódcy Kijowskiego Okręgu Wojskowego[1] oraz dowódcą grupy kawalerii tegoż okręgu[2]. W lutym 1938 r. podczas uroczystości w rocznicę 20 lat sformowania Armii Czerwonej otrzymał awans na stopień komkora[1].
W tym samym roku intrygę przeciwko Goriaczowowi zorganizował Jefim Szczadienko, który skłonił komandarma Iosifa Apanasienkę do wystąpienia z niepochlebną opinią na jego temat. Przeciwko komkorowi wystąpił również Pawieł Dybienko. Goriaczow bez powodzenia prosił Woroszyłowa o pomoc. Ostatecznie, przekonany o nieuchronnym aresztowaniu, 12 grudnia 1938 r. zastrzelił się[4].
Przypisy
Bibliografia
- P. Wieczorkiewicz, Łańcuch śmierci. Czystka w Armii Czerwonej 1937-1939, Zysk i S-ka, Warszawa 2016, ISBN 978-83-7785-794-6.
Media użyte na tej stronie
Central element of the Russian imperial coat of arms.
Ribbon bar of the Order of the Red Banner. The Soviet Union (USSR).
Autor: Jam123, Licencja: CC0
Rank insignia of the Workers' and Peasants' Red Army, "Komkor" – jacket collar patch, infantry, 1935–1940.
Ribbon bar of the Imperial Military Order of Saint George. The Russian Empire.
Ribbon bar of the Jubilee Medal "XX Years of the Workers' and Peasants' Red Army"
A red star. 1922-1943. Used as a symbol of communism in some occasions. The symbol can also represent socialism. Also seen on Soviet aircraft.
Elisei Ivanovich Goryachev (1892-1938), Soviet comcor