Jello Biafra

Jello Biafra

(c) Diftong, CC-BY-SA-3.0
Imię i nazwisko	Eric Boucher
Data i miejsce urodzenia	17 czerwca 1958 Boulder
Gatunki	punk rock, hardcore
Zawód	muzyk
Powiązania	Dead Kennedys Jello Biafra and the Guantanamo School of Medicine Jelvins (Melvins)

Jello Biafra, właśc. Eric Boucher (ur. 17 czerwca 1958 w Boulder) – amerykański muzyk, wokalista, autor tekstów, poeta, najbardziej znany jako lider punkowo-hardcore’owego zespołu Dead Kennedys. Pseudonim Jello Biafra pochodzi od nazwy produktu spożywczego Jell-O i nazwy dotkniętego klęską głodu państwa Biafra. Założyciel niezależnej wytwórni płytowej Alternative Tentacles.

Życiorys

Od dzieciństwa przejawiał zainteresowanie sprawami społeczno-politycznymi. Ogromny wpływ na jego postawę miało zabójstwo Johna F. Kennedy’ego, które widział w telewizji. Fanem rocka stał się, jak sam twierdzi, w 1965, kiedy jego rodzice przypadkowo ustawili radio na stację z muzyką rockową.

Pod koniec lat 70. pod wpływem koncertu Ramones zainteresował się punk rockiem. W 1978 odpowiedział na ogłoszenie zamieszczone przez East Bay Raya, który poszukiwał wokalisty do tworzonego zespołu punkowego. Tak powstał Dead Kennedys, który wywarł ogromny wpływ na muzykę niezależną lat 80. W 1979 Biafra zgłosił swoją kandydaturę na burmistrza San Francisco, przedstawiając prowokacyjny program wyborczy (m.in. zapowiedział przebranie polityków i biznesmenów w stroje klaunów). Zdobył ok. 4% głosów. W 1981 założył własną wytwórnię płytową Alternative Tentacles, zajmującą się wydawaniem i promowaniem szeroko pojętej muzyki alternatywnej.

Ożenił się 31 października 1981 z Theresą Soder, wokalistką punkowego zespołu The Situations. Ceremonia odbyła się na cmentarzu komunalnym w San Francisco, a ślubu udzielił wokalista zespołu Flipper, Bruce Loose. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1986. Po słynnym procesie o obrazę moralności i rozwiązaniu Dead Kennedys, Biafra zajął się prowadzeniem Alternative Tentacles oraz wydawaniem płyt ze swoimi przemówieniami na tematy polityczne i społeczne (m.in. na temat swojego procesu). Udziela się też jako wokalista w rozmaitych projektach muzycznych, współtworzonych przez znanych muzyków z innych zespołów (np. wspólnie z Alem Jourgensenem z Ministry tworzy zespół Lard). Porusza się swobodnie w różnych stylach muzycznych, osadzonych w muzyce alternatywnej, od jazz-core’a, przez industrial do noise’a.

Nie stroni przy tym od prowokacji artystycznych, wymierzonych we własnych fanów, np. w 1994 nagrał wraz z Mojo Nixonem płytę w stylu country. Wtedy też zarzucano mu zdradę ideałów – wpływowy zine „Maximum Rock’n’Roll” odmówił w związku z tym zamieszczania reklam Alternative Tentacles. Biafra nazwał to zachowanie „punkowym fundamentalizmem”. Został też zaatakowany i ciężko pobity przez osoby, które określiły go jako „sprzedajną gwiazdę rocka”.

W 1998 odmówił reaktywowania Dead Kennedys, co zaowocowało wytoczeniem mu procesu przez pozostałych członków zespołu, w którym oskarżyli go m.in. o przywłaszczenie sobie praw autorskich do nagrań. Biafra zarzucał im natomiast używanie muzyki Dead Kennedys w celach komercyjnych, co uznał za sprzeczne z ideałami głoszonymi przez zespół (chodziło głównie o wykorzystanie piosenki „Holiday in Cambodia” w reklamie jednej z wielkich korporacji produkujących odzież). Ostatecznie zespół został reaktywowany w 2001 bez Biafry.

W 2000 Green Party wysunęła jego kandydaturę w wyborach na prezydenta USA.

Biafra określa swoje poglądy jako anarchistyczne, jednak uważa, że ludzkość nie jest jeszcze gotowa na taką organizację społeczeństwa.

Po raz pierwszy wystąpił w Polsce 1 lipca 2010 (jako Jello Biafra and The Guantanamo School of Medicine). Koncert miał miejsce w łódzkim klubie muzycznym Dekompresja. W lipcu 2012 zagrał wraz z The Guantanamo School of Medicine na Jarocin Festiwal i został bardzo gorąco przyjęty przez publiczność, która żywiołowo reagowała na jego charyzmatyczne zapowiedzi poszczególnych utworów.

Dyskografia

Jako wokalista

• Fresh Fruit for Rotting Vegetables (1980, z Dead Kennedys)
• In God We Trust, Inc. (1981, z Dead Kennedys)
• The Witch Trials (1981, z projektem The Witch Trials)
• Plastic Surgery Disasters (1982, z Dead Kennedys)
• Frankenchrist (1985, z Dead Kennedys)
• Bedtime for Democracy (1986, z Dead Kennedys)
• Give Me Convenience or Give Me Death (1987, z Dead Kennedys)
• The Power of Lard (1989, z projektem Lard)
• Last Scream of the Missing Neighbors (1989, z D.O.A.)
• Last Temptation of Reid (1990, z projektem Lard)
• The Sky Is Falling and I Want My Mommy (1991, z Nomeansno)
• Tumor Circus (1991, ze Steel Pole Bath Tub)
• Prairie Home Invasion (1994, w duecie z Mojo Nixonem)
• Pure Chewing Satisfaction (1997, z projektem Lard)
• The Battle in Seattle (1999, z projektem No WTO Combo)
• 70s Rock Must Die (2000, z projektem Lard)
• Never Breathe What You Can’t See (2004, z Melvins)
• Sieg Howdy! (2005, z Melvins)
• Audacity Of Hype (2009, jako Jello Biafra And The Guantanamo School Of Medicine)
• Enhanced Methods of Questioning (2011, jako Jello Biafra And The Guantanamo School Of Medicine)
• White People and the Damage Done (2013, jako Jello Biafra And The Guantanamo School Of Medicine)

Płyty z przemówieniami

• No More Cocoons (1987)
• High Priest of Harmful Matter – Tales From the Trial (1989)
• I Blow Minds for a Living (1991)
• Beyond the Valley of the Gift Police (1994)
• If Evolution Is Outlawed, Only Outlaws Will Evolve (1998)
• Become the Media (2000)
• Machine Gun in the Clown’s Hand (2002)
• In The Grip Of Official Treason (2006)