Jerzy Łukosz

Jerzy Łukosz, pseud. Johann Keevus (ur. 17 stycznia 1958 we Wrocławiu) – polski prozaik, dramatopisarz, eseista, krytyk literacki oraz tłumacz literatury niemieckiej.

Ukończył germanistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. Studiował także slawistykę na uniwersytecie w Ratyzbonie. W 1987 roku uzyskał tytuł doktora za rozprawę o dziennikach Tomasza Manna. Debiutował jako prozaik w 1980 roku na łamach czasopisma „Odra”.

Nagrody

• 1986 – nagroda im. Włodzimierza Pietrzaka za Dziedzictwo
• 1987 – nagroda im. Wyspiańskiego
• 1990 – nagroda im. Stanisława Piętaka
• 1992 – nagroda im. Stachury za niewydane wtedy jeszcze powieści Afgański romans i Jedno życie, czyli wędrówka dusz
• 1999 – Dolnośląski Brylant Roku za powieść Szczurołap z Ratyzbony
• 2005 – nominowany do Nagrody Literackiej Nike za książkę Lenora^[1]

Twórczość wybrana

• Afgański romans
• Byt bytujący. Esej o prozie
• Czarna kolia (Szczurołap z Ratyzbony)
• Dziedzictwo
• Imperia i prowincje. O literaturze niemieckojęzycznej i polskiej w dwudziestym wieku
• Języki prozy
• Klauzura w kuszetce. Dziennik
• Lenora
• Oko cyklonu. Dialog dzieł literackich: Austria - Niemcy - Szwajcaria
• Pasje i kantyleny. Szkice o literaturze niemieckojęzycznej
• Szeroka woda
• Śmierć puszczyka i inne utwory
• Terapia jako duchowa forma życia. Ja diaryczne Tomasza Manna

Przypisy

Bibliografia

• Lesław M. Bartelski: Polscy pisarze współcześni, 1939–1991: Leksykon. Wydawnictwo Naukowe PWN. ISBN 83-01-11593-9.