Jerzy Świderski (1929–2017)

Jerzy Świderski
Ilustracja
Jerzy Świderski w 1944 roku
Państwo działaniaPolska
Data i miejsce urodzenia21 grudnia 1929
Warszawa, II RP
Data śmierci22 stycznia 2017
profesor nauk medycznych
Specjalność: kardiologia, pediatria
Alma MaterAkademia Medyczna w Warszawie
Doktorat1960
Profesura1984

Jerzy Tomasz Świderski herbu Lubicz ps. Lubicz (ur. 21 grudnia 1929 w Warszawie, zm. 22 stycznia 2017[1][2]) – polski lekarz kardiolog, profesor nauk medycznych, powstaniec warszawski, autor publikacji o tematyce powstańczej i harcerskiej.

Życiorys

Urodził się 21 grudnia 1929 w Warszawie w rodzinie doktora medycyny, kapitana Edwarda Świderskiego (1891–1972, ps. „Doktor”) i Marii Świderskiej (1900–1968, ps. „Maniuta”). Jego starszym bratem był Bohdan Świderski (1919–1944, ps. „Zaskroniec”).

Jerzy Świderski jako dziecko trafił do Harcerskiej Szkoły Powszechnej im. Andrzeja i Olgi Małkowskich w Warszawie (ul. Krucza, później Natolińska). Podczas Obrony Warszawy 1939 był gońcem Obrony Przeciwlotniczej. W czasie okupacji niemieckiej służył w tajnym harcerstwie – w Warszawskiej Drużynie Harcerzy im. Tadeusza Rejtana. Pod koniec 1943 roku przeszedł kurs łączności. W tym czasie wstąpił w szeregi Armii Krajowej. Uczestniczył w akcjach „małego sabotażu”. W powstaniu warszawskim był łącznikiem w Plutonie Łączników Kompanii Harcerskiej batalionie „Gustaw” Zgrupowania „Róg”. Podczas walk został ranny.

Po powstaniu działał w 2. i 23. Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Bolesława Chrobrego przy Gimnazjum im. Stefana Batorego. W 1945 został zatrzymany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa; wkrótce aresztowany. Skazany na 3 lata więzienia, przetrzymywany był w więzieniu mokotowskim. W 1948, po amnestii, został zwolniony. Następnie zdał egzamin maturalny (1948, Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie[3]) i rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim, a później na Akademii Medycznej. W tym czasie nadal działał w harcerstwie. Rozpoczął także pracę asystenta w Zakładzie Histologii i Embriologii. Akademię ukończył w 1953 roku, zaś w 1960 obronił doktorat. W 1970 uzyskał docenturę, a w 1984 – tytuł profesora nauk medycznych.

W kwietniu 1945 roku dowodził kilkunastoma harcerzami z Warszawskiej Chorągwi Hufców Polskich uzbrojonymi w granaty, którzy przeprowadzili udaną akcję na skład amunicji strzeżony przez żołnierzy Armii Czerwonej.

1 października 1983 dokonał odsłonięcia pomnika Małego Powstańca[4].

Autor m.in. Dziennika harcerza powstańca. 63 dni w dzienniczku czternastoletniego chłopca oraz Harcerze 1944–1956. Najmłodsi w Powstaniu Warszawskim, drugiej konspiracji i więzieniach bezpieki[5].

Przypisy

  1. ↑ Jerzy Tomasz Świderski (pol.). 1944.pl. [dostęp 2017-01-27].
  2. ↑ Jerzy Świderski (pol.). nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2017-01-27].
  3. ↑ Stowarzyszenie wychowanków/członkowie/matura 1945–1949 – Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego, szkola.batory.edu.pl [dostęp 2017-05-04] (pol.).
  4. ↑ Odsłonięcie pomnika Małego Powstańca. „Stolica”, s. 15, 16 października 1983. 
  5. ↑ Ewa Rzeczkowska, Tajne organizacje harcerskie w Polsce w latach 1944–1956, w: Pamięć i Sprawiedliwość, nr 1(17)/2011 s. 123-124.

Bibliografia

  • Jerzy Świderski: Dziennik harcerza powstańca, Warszawa Oficyna Wydawnicza „ŁośGaf” 2004. ISBN 83-87572-64-0
  • Kto jest kim w Polsce, edycja IV (zespół redakcyjny Beata Cynkier i inni), Warszawa 2001, s. 956–957
  • Prof. dr hab. Jerzy Tomasz Świderski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2017-01-27].

Media użyte na tej stronie

Swiderski J powstanie.jpg
Jerzy Świderski ps. "Lubicz" podczas powstania 1944