Jerzy (męczennik)

Święty
Jerzy
Γεώργιος
męczennik
Ilustracja
Św. Jerzy na cerkiewnej ikonie, ok. 1100.
Data i miejsce urodzenia

nieznana[1]
Kapadocja[1]

Data i miejsce śmierci

23 kwietnia 303
Lidda[1]

Czczony przez

Kościół katolicki,
Cerkiew prawosławną,
Wspólnotę anglikańską

Wspomnienie

23 kwietnia (w Polsce 24 kwietnia) (kat.), 6 maja, 16 i 23 listopada, 9 grudnia (praw. wg kal. greg.)

Atrybuty

anioł z wieńcem laurowym lub z koroną, baranek, biała chorągiew lub lanca z czerwonym krzyżem, koń, smok, palma męczeństwa

Patron

Gruzji, Anglii, Bułgarii, Litwy, Katalonii, Portugalii, Serbii, Czarnogóry, Etiopii; archidiecezji białostockiej, wileńskiej, diecezji pińskiej, Reffary, Neapolu i Lądka-Zdroju

Szczególne miejsca kultu

Anglia; Kościół św. Jerzego na Velabrum w Rzymie

Św. Jerzy (ur. w III wieku w Kapadocji, zm. 23 kwietnia 303 w Liddzie[1]) – święty Kościoła katolickiego, jeden z Czternastu Świętych Wspomożycieli, jako Jerzy Zwycięzca (cs. Георгий Победоносец) uznawany „wielkim męczennikiem” przez Kościół prawosławny.

Żywot świętego i legenda

Św. Jerzy jest traktowany jako postać historyczna, aczkolwiek późniejsze legendy o nim nie mają biograficznej wartości[2].

Średniowieczna legenda o świętym Jerzym opowiada o jego starciu ze smokiem (zobacz poniżej „Święty Jerzy i smok”). Nowsza wersja jest syntezą wcześniejszych i późniejszych źródeł hagiograficznych: omija wątki fantastyczne i przedstawia życiorys żołnierza Jerzego w bliższej zgodności z oczekiwaną obecnie realnością.

Najważniejszym pośród późniejszych źródeł jest Złota legenda, której najbardziej znane fragmenty, w XV w., przetłumaczył na język angielski William Caxton.

Współczesna legenda

Jerzy urodził się w chrześcijańskiej rodzinie w drugiej połowie III wieku. Źródła podają dwie wersje miejsca urodzenia: Coventry (w Anglii) oraz Kapadocję (krainę historyczną w Turcji, skąd pochodził jego ojciec). Materiały archiwalne Biblioteki Brytyjskiej podają wersję o jego narodzinach w Lewancie, prawdopodobnie w Ramleh. Jego matka była Żydówką z Lyddi (obecnie Lod w Izraelu). Wróciła do swojego miasta jako wdowa z młodym synem i zapewniła mu edukację.

Chłopak podążył za przykładem ojca, wstępując do armii rzymskiej zaraz po osiągnięciu pełnoletniości. Był dobrym żołnierzem i jego pozycja w wojsku stale wzrastała. Został trybunem oraz otrzymał tytuł hrabiego. Podczas postoju cezara Dioklecjana w Nikomedii należał do jego osobistej ochrony.

W 303 Dioklecjan wydał edykt zezwalający na prześladowania chrześcijan na terenie Cesarstwa. Cezar Galeriusz był prawdopodobnym inicjatorem wydania tej decyzji i kontynuował prześladowania podczas swojego panowania (305–311). Jerzy był zmuszany do uczestnictwa w prześladowaniach, chociaż sam był chrześcijaninem i krytykował tę decyzję. Rozwścieczony Dioklecjan nakazał torturować Jerzego i zabić.

Po różnych torturach Jerzy został zabity przez ścięcie pod murami miejskimi Nikomedii, 23 kwietnia 303–305. Ciało Jerzego wróciło do Lyddi, gdzie zostało pochowane. Wkrótce potem chrześcijanie zaczęli modlić się do niego, jako do męczennika.

Angielski plakat rekrutacyjny z I wojny światowej, na którym występuje Jerzy i smok

Święty Jerzy i smok

Prawosławna (bułgarska) ikona świętego Jerzego
Święty Jerzy walczący ze smokiem. Rzeźba zdobiąca Dwór Bractwa św. Jerzego w Gdańsku

Opowieść o świętym Jerzym i smoku jest legendą, przybyłą do Europy podczas krucjat, i ponownie opowiedzianą w formie romansu. Najwcześniejszy znany opis mitu pochodzi z rejonów Kapadocji i powstał na początku XI wieku (w ikonografii Kościoła prawosławnego odpowiadające mu częściowo wizerunki spotyka się od końca VII wieku).

We w pełni rozwiniętej wersji zachodniej smok zrobił sobie gniazdo na źródle, którego woda zaopatrywała miasto Silene (prawdopodobnie późniejsza Cyrena w Libii) lub miasto Lod, zależnie od źródeł. W konsekwencji mieszkańcy musieli prosić smoka o opuszczenie gniazda na czas, gdy nabierali wodę. Każdego dnia oferowali mu owcę, a jeśli jej nie znaleźli, musieli oddać zamiast niej jedną dziewczynę. Ofiara była wybierana przez losowanie. Pewnego razu losowanie wskazało księżniczkę (czasem wymieniane jest jej imię – Sabra). Monarcha żebrał o jej życie, jednak bez rezultatu. Gdy była już przyszykowana do złożenia w ofierze, w pobliżu źródła pojawił się święty Jerzy. Stanął twarzą w twarz ze smokiem, obronił się znakiem krzyża, po czym pokonał bestię i uratował księżniczkę. Wdzięczne miasto porzuciło pogaństwo i przeszło na chrześcijaństwo.

W średniowiecznych romansach broń (lanca lub miecz, w zależności od wersji), którą św. Jerzy pokonał smoka, nazywała się Ascalon[a].

Patronat

Święty Jerzy jest patronem wielu krajów, w tym Anglii, Gruzji, Portugalii, Holandii, Niemiec, Szwecji, Litwy, Rosji, Bośni, Serbii, Czarnogóry i Etiopii, patronem chrześcijan palestyńskich, patronem archidiecezji białostockiej, wileńskiej oraz diecezji pińskiej. Jest również patronem wielu miast i regionów: Ferrary, Neapolu, Katalonii, Ziębic jak i Uzdrowiska w Lądku Zdroju.

Pod wezwaniem świętego Jerzego powstało wiele bractw rycerskich oraz zgromadzeń zakonnych i zakonów rycerskich m.in.: Zakon św. Jerzego z Karyntii, Zakon św. Jerzego z Alfamy.

Święty Jerzy jest również patronem wędrowców, górników, żołnierzy, kowali, bednarzy, artystów, więźniów oraz skautów i harcerzy. W większości środowisk harcerskich 23 kwietnia jest obchodzony jako Dzień św. Jerzego – patrona całego światowego skautingu.

Rolnicy również uważają świętego za patrona. W średniowiecznym prawosławnym państwie rosyjskim, dzień świętego Jerzego kończył roczny cykl rolniczy (koniec jesieni) – zwyczajowy termin przechodzenia chłopów na służbę do innego pana trwający dwa tygodnie.

Według niektórych źródeł św. Jerzy został usunięty z listy świętych przez papieża Jana XXIII, jako nieistniejący naprawdę[3].

Dzień obchodów

Wspomnienie liturgiczne w Kościele powszechnym obchodzone jest 23 kwietnia (w rocznicę śmierci), natomiast w polskim Kościele, z uwagi na uroczystość św. Wojciecha w tym dniu (patrona Polski), świętego Jerzego wspomina się 24 kwietnia. Gruzja wspomina swojego patrona 10/23 listopada[4], podobnie jak cerkiew prawosławna, tj. 23 listopada według kalendarza gregoriańskiego, przy czym cerkiew wspomina Jerzego, w ciągu roku liturgicznego, jeszcze kilkakrotnie:

  • 23 kwietnia/6 maja (rocznica śmierci)
  • 3/16 listopada
  • 26 listopada/9 grudnia.

Po chrystianizacji Słowiańszczyzny święty Jerzy łączony był w folklorze ludowym z Jaryłą, bogiem wiosny[5]. Ślady tego synkretyzmu religijnego poświadczone są jeszcze w połowie XIX wieku na Białorusi[6].

Ikonografia

Ikonografia chrześcijańska przedstawia świętego w walce ze smokiem. Czasem przedstawiany jest w scenie męczeństwa (ścięcie mieczem). Legenda ta powstała jednak dopiero w XII wieku.

Atrybuty

Atrybutami Jerzego są: anioł z wieńcem laurowym lub z koroną, baranek, biała chorągiew lub lanca z czerwonym krzyżem, koń, palma męczeństwa oraz m.in. przedmioty jego męki – gwoździe, kamień młyński i koło do łamania kości, miecz, smok u stóp, smok zabity.

Heraldyka

Postać świętego Jerzego występuje w herbach wielu państw, państw historycznych i miejscowości przedstawiając świętego Jerzego zabijającego smoka (jako element w heraldyce):

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ łac. Ascalon to łacińska nazwa miasta Aszkelon położonego na wybrzeżu Morza Śródziemnego w odległości 31 km na południe od Tel Awiwu.

Przypisy

  1. ↑ a b c d Jerzy, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-02-04].
  2. ↑ New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge, s. 460, Cytat: That the Roman army possesed an oficer of high rank by the name of George, who suffered martyrdom in the Diocletian persecution after repeatedly professing his faith, can scarcely be doubted […] acts of his martyrdom, which are late and historically valueless (ang.).
  3. ↑ Stanisław Cat-Mackiewicz, [w:] Stefan Kisielewski, Abecadło Kisiela.
  4. ↑ Podwójne datowanie.
  5. ↑ Andrzej Szyjewski: Religia Słowian. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2004, s. 118. ISBN 83-7318-205-5.
  6. ↑ Aleksander Gieysztor: Mitologia Słowian. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2006, s. 135. ISBN 83-235-0234-X.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Czternastu Świętych Wspomożycieli

Media użyte na tej stronie

SaintIcon.PNG
Autor: Tomasz Wachowski, Licencja: CC BY 3.0
ikona Święty
Emblem of the Papacy SE.svg
Emblem of the Papacy: Triple Tiara and Keys
Orthodox Bulgarian icon of St. George fighting the dragon.jpg
Orthodox Bulgarian icon of St. George fighting the dragon.

Alciato's Book of Emblems

The Memorial Web Edition in Latin and English

Andrea Alciato's Emblematum liber or Book of Emblems had enormous influence and popularity in the 16th and 17th centuries. It is a collection of 212 Latin emblem poems, each consisting of a motto (a proverb or other short enigmatic expression), a picture, and an epigrammatic text. Alciato's book was first published in 1531, and was expanded in various editions during the author's lifetime. It began a craze for emblem poetry that lasted for several centuries. We use the Latin text and images from an important edition of 1621 and we give a translation into English.
Britain Needs You at Once - WWI recruitment poster - Parliamentary Recruiting Committee Poster No. 108.jpg

A WWI British recruitment poster. The Imperial War Museum identifies this as Parliamentary Recruiting Committee Poster No. 108. It also points out that St. George and the Dragon served as a national symbol for several parties in the conflict (which includes Germany, ironically enough).

Library of Congress Description:

Title: Britain needs you at once[sic: the LoC uses weird capitalization rules] / printed by Spottiswoode & Co. Ltd. London E.C.

Date Created/Published: London : Parliamentary Recruiting Committee, [1915]

Medium: 1 print (poster) : lithograph, color ; 76 x 50 cm.
Summary: Poster showing St. George slaying the dragon; scene in roundel format.
Reproduction Number: LC-USZC4-11248 (color film copy transparency)
Rights Advisory: No known restrictions on publication. For information see "World War I Posters" (http://lcweb.loc.gov/rr/print/res/243_wwipos.html)
Call Number: POS - Gt Brit .P37, no. 4 (C size) [P&P]
Repository: Library of Congress Prints and Photographs Division Washington, D.C. 20540 USA
George Uspenskiy.jpg

Святой Георгий. Конец 11-начало 12 века. Москва На лицевой стороне: Богоматерь Перивлепта. 174 х 122.

Успенский собор Московского Кремля. Инв. № 966 соб/ж-135.