Jerzy Bafia

Jerzy Bafia

Data i miejsce urodzenia	5 maja 1926 Płociczno
Data i miejsce śmierci	4 lipca 1991 Warszawa
Minister sprawiedliwości
Okres	od 27 marca 1976 do 12 czerwca 1981
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Włodzimierz Berutowicz
Następca	Sylwester Zawadzki
Pierwszy prezes Sądu Najwyższego
Okres	od 21 stycznia 1972 do 1 kwietnia 1976
Poprzednik	Zbigniew Resich
Następca	Włodzimierz Berutowicz
Odznaczenia

Jerzy Mieczysław Bafia (ur. 5 maja 1926 w Płocicznie, zm. 4 lipca 1991 w Warszawie) – polski prawnik, polityk, profesor nauk prawnych, szef Kancelarii Sejmu (1969–1972), pierwszy prezes Sądu Najwyższego (1972–1976), minister sprawiedliwości (1976–1981), poseł na Sejm PRL VI i VII kadencji.

Życiorys

Kariera prawnicza

W 1950 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego^[1], po czym do 1953 był asystentem na tej uczelni, a następnie do 1954 adiunktem w Wyższej Szkole Prawniczej im. Teodora Duracza. Po 1950 został sędzią Sądu Powiatowego w Krakowie, później awansował do tamtejszego Sądu Wojewódzkiego, następnie został prezesem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie. Oficjalnie w 1954 delegowany do Sądu Najwyższego, w rzeczywistości już rok wcześniej orzekał w tajnej sekcji Sądu Najwyższego wydającej m.in. wyroki śmierci wobec przeciwników politycznych władzy komunistycznej. W 1955 został skierowany do pracy w Ministerstwie Sprawiedliwości, gdzie od 1958 do 1969 pełnił funkcję dyrektora departamentu prawno-organizacyjnego^[2]. Ponadto w latach 1955–1966 był adiunktem i docentem na Wydziale Prawa UW, następnie pracował na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach (do 1969 jako kierownik Zakładu Prawa Karnego, potem do 1970 jako dziekan Wydziału Prawa). W 1963 został sekretarzem generalnym Zrzeszenia Prawników Polskich, zasiadał w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Prawa Karnego, w 1970 wiceprezydentem Międzynarodowego Zrzeszenia Prawników Demokratów^[3]. Od 1970 był także profesorem prawa na Uniwersytecie Warszawskim, w 1971 został kierownikiem tamtejszego Zakładu Kryminalistyki. W latach 1972–1976 był pierwszym prezesem Sądu Najwyższego.

Autor komentarza do Kodeksu karnego z 1969 oraz innych publikacji, publikowanych m.in. w Wydawnictwie Prawniczym.

Działalność polityczna

W kwietniu 1945 przystąpił do Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, z którą w lipcu 1948 wszedł w skład Związku Młodzieży Polskiej^[3] (działał w nim do 1953). Od maja 1954 pełnił przez rok funkcję I sekretarza Podstawowej Organizacji Partyjnej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Sądzie Najwyższym.

W latach 1969–1972 szef Kancelarii Sejmu, a następnie (w latach 1972–1980) poseł na Sejm PRL VI i VII kadencji. Od 1975 do 1981 zasiadał w Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR. Był delegatem na VII i VIII Zjazd partii. Od marca 1976 do czerwca 1981 minister sprawiedliwości w rządach Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha oraz Edwarda Babiucha, Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego.

Rodzina i pochówek

Grób Jerzego Bafii na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Syn Franciszka i Marii, jego bratem był Lech Bafia.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 39C-10-6)^[4].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)^[5][3]
• Wielka Złota Odznaka Honorowa na Wstędze za Zasługi dla Republiki Austrii (Austria, 1979)^[6]

Przypisy

Bibliografia

• Kto jest kim w Polsce 1989, Warszawa 1989
• Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991
• Informacje w BIP IPN