Jerzy Batruch

Jerzy Batruch
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 września 1931
Zagórz

Data i miejsce śmierci

11 grudnia 2004
Zagórz

Małżeństwo

Tomasz, Emilia

Krewni i powinowaci

Wilhelm Hrabal (dziadek), Stanisław (brat)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi
Złota Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”

Jerzy Tomasz Batruch (ur. 22 września 1931 w Zagórzu, zm. 11 grudnia 2004 tamże) – polski narciarz, trener i działacz sportowy, ratownik górski.

Życiorys

Urodził się 22 września 1931 w Zagórzu[1]. Był wnukiem Wilhelma Hrabala (narodowości czeskiej, właściciel dóbr ziemskich w Dobrej Szlacheckiej, krewny Bohumila Hrabala)[2]) oraz synem Tomasza (1906-1988, żołnierz Armi Krajowej, księgowy kolei wąskotorowej w Bieszczadach) i Emilii z domu Hrabal z Wolskich herbu Nałęcz (1903-1971)[2]. Miał brata Stanisława (1935-2015, malarz, profesor ASP)[2]. W rodzinnym mieście młodości działał jako harcerz[3]. Tuż po wojnie w zagórskim hufcu był zastępowym i drużynowym

Od dzieciństwa uprawiał narciarstwo[2], w okresie od 1948 do 1956 trenował i startował w zawodach kombinacji norweskiej, biegach narciarskich i skokach narciarskich[1]. Należał do czołowych zawodników na Rzeszowszczyźnie[4]. W styczniu 1954 zwyciężył w zawodach seniorów w biegach narciarskich podczas rozgrywanych w Zagórzu mistrzostw LZS województwa rzeszowskiego[5]. W tym samym roku zdobył srebrny medal w zawodach kombinacji norweskiej w ramach mistrzostw Polski Ludowych Zespołów Sportowych[4][2].

W 1951 zdał maturę[2]. Następnie pracował w Zrzeszeniu Ludowych Zespołów Sportowych[2]. W roli korespondenta sportowego pisał relacje dla dziennika „Nowiny Rzeszowskie[6]. Jako jeden z działaczy oddziału PTTK w Sanoku w 1958 na Hali Gąsienicowej odbył kurs ratownictwa górskiego Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, po czym został przydzielony do Grupy Krynickiej GOPR[2], zaś 21 września 1961, podczas pierwszego zebrania organizacyjnego, został członkiem zarządu powstałej wówczas Grupy Bieszczadzkiej GOPR (jako ratownik w dniu 16 grudnia tego roku był autorem pierwszej udzielonej pomocy w ramach grupy[7]). Wcześniej wraz z sanoczanami Bronisława Witwickim i Kazimierzem Harną oraz Mironem Berezikiem z Leska był założycielem zalążka Bieszczadzkiej Grupy GOPR[2]. W grudniu 1962 został przewodniczącym komisji rewizyjnej GB GOPR[8][9][10]. Otrzymał legitymację ratownika górskiego nr 315 i tytuł członka honorowego GOPR[2].

Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie uzyskując dyplom nauczyciela (trener narciarstwa)[2]. Założył i prowadził w Zagórzu szkółkę narciarską[4]. W 1959 zdobył uprawnienia sędziego i trenera[1]. Od 1958 zasiadał w zarządzie VI Rzeszowskiego Okręgu Polskiego Związku Narciarskiego[1]. Jako sędzia reprezentujący ROPZN w 1960 przeszedł kurs unifikacyjny, organizowany w Zakopanem przez Zarząd Główny PZN[11]. Miał też uprawnienia sędziego lekkoatletyki[2]. W 1965 na AWF w Warszawie uzyskał uprawnienia trenera narciarstwa I i II klasy oraz instruktora piłki siatkowej[4][2]. Na przełomie 1964/1965 został nominowany przez Polski Związek Narciarski trenerem-koordynatorem w VI ROPZN[1][4]. Jako instruktor narciarstwa był jednym z autorów części wytycznych poświęconej narciarstwu biegowemu. Podjął aktywną działalność w Powiatowym Komitecie Kultury Fizycznej i Turystyki w Sanoku[4]. W latach 60. pracował w tym mieście jako trener Ludowych Zespołów Sportowych w charakterze instruktora Rady Powiatowej LZS[4]. Do 31 grudnia 1981 tj. do przejścia na emeryturę był kierownikiem wyszkolenia z ramienia Polskiej Federacji Sportu[2]. W 1981 otrzymał od Międzynarodowej Federacji Nauczania uprawnienia do prowadzenia szkoleń narciarskich[2]. Od 1981 do 1987 oraz od 1990 do 2004 (łącznie 12 lat[2]) pełnił funkcję prezesa Podkarpackiego Okręgowego Związku Narciarskiego (POZN) z siedzibą w Krośnie i w Ustrzykach Dolnych[1][12][13]. W kilku kadencjach był także członkiem PZN[1]. Uzyskał stopień sędziego międzynarodowego, był wykładowcą, delegatem technicznym oraz sędzią orzekającym w zakresie skoków narciarskich[1]. W 1987 uzyskał uprawnienia biegłego sądowego w zakresie narciarstwa i wypadków narciarskich[2]. Przez trzy kadencje pełnił mandat radnego Rady Miasta i Gminy Zagórz[2].

Grobowiec rodzinny Jerzego Batrucha

Zmarł 11 grudnia 2004 w Zagórzu[14][15]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Nowym Cmentarzu w Zagórzu. Był żonaty z Marią z domu Węgrzyn (1930-2000), miał dwie córki[2].

Jego pamięci poświęcony został, organizowany w zagórskim kompleksie Zakucie, „Memoriał Jerzego Batrucha”[16][17].

Publikacje

  • Przewodnik po historii narciarstwa w krośnieńskim 1944-1994 (1995)[2]
  • Rozwój narciarstwa w Bieszczadach i na Podkarpaciu (ok. 2003, współautor)[2]
  • Wypadki w Bieszczadach (w przygotowaniu 2003)[2]

Odznaczenia

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j Jerzy Tomasz Batruch. pozn.eu, 2017-02-14. [dostęp 2018-11-01].
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Bańkowski ↓.
  3. Tadeusz Kuraś. Historia zagórskiego harcerstwa. Część 2. „Verbum”. Nr 10 (35), s. 8, 19 listopada 2006. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu. ISSN 1689-6920. 
  4. a b c d e f g Trener i działacz. „Nowiny Rzeszowskie-Stadion”. Nr 10, s. 2, 8 marca 1965. 
  5. Kronika sprzed 20 lat. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 16, s. 5, 17 stycznia 1974. 
  6. Jerzy Batruch. Wiadomości sportowe. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 244, s. 8, 13 października 1952. 
  7. Akcje GOPR. bieszczady.gopr.pl. [dostęp 2018-11-01].
  8. Bieszczadzka grupa GOPR powstała w Sanoku. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 228, s. 5, 26 września 1961. 
  9. A.B.. 50 lat na Połoninach. „Verbum”. Nr 1 (95), s. 14, 29 stycznia 2012. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu. ISSN 1689-6920. 
  10. Jan Jarosiński: Jak to się zaczęło w Bieszczadach.... bieszczady.gopr.pl. [dostęp 2018-11-01].
  11. Starsi panowie uczą się. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 310, s. 6, 30 grudnia 1960. 
  12. Władysław Jagiełło 60 lat Podkarpackiego Okręgowego Związku Narciarskiego w Krośnie 1944-2004, wyd. Krosno 2004, s. 105-106
  13. Gospodarze w roli głównej. nowiny24.pl, 2004-02-01. [dostęp 2018-11-01].
  14. Odeszli w Panu. „Verbum”. Nr 1 (14), s. 8, 30 stycznia 2005. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu. ISSN 1689-6920. 
  15. Niepełna lista zmarłych wspinaczy i ratowników górskich, obejmująca historię polskiego wspinania. kw.warszawa.pl. [dostęp 2018-11-01].
  16. V Otwarte Mistrzostwa Zagórza w Biegach Narciarskich – Memoriał Jerzego Batrucha; Zagórz – 18.02.2017. pozn.eu, 2017-02-14. [dostęp 2018-11-01].
  17. Memoriał Jerzego Batrucha – Zakucie 2018. sanok-ski-team.prv.pl, 2018-02-10. [dostęp 2018-11-01].
  18. M.P. z 2002 r. nr 50, poz. 722.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Tomb of Batruch family at new cemetery in Zagórz-Wielopole 1.jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grobowiec rodziny Batruchów na nowym cmentarzu w Zagórzu (Wielopole).
PRL Złota Odznaka Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej.jpg
Autor: Bogusław Władysław Przybysz (urodzony 26 sierpnia 1930r, zmarły 28.02.2011 roku), Licencja: FAL
Złota Odznaka Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej - Odznaczenie resortowe z czsów PRL-u.