Jerzy Dąbrowski (historyk wojskowości)

Jerzy Dąbrowski

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1888 Wołokitno
Data i miejsce śmierci	1 czerwca 1933 Kamień Koszyrski
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	284 Węgrowski Pułk Piechoty 80 pułk piechoty 74 pułk piechoty 45 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Jerzy Dąbrowski^[a] (ur. 23 grudnia 1888 w Wołokitynie^[2][b], zm. 1 czerwca 1933 w Kamieniu Koszyrskim) – major piechoty Wojska Polskiego, historyk wojskowości^[4].

Życiorys

Był synem Stefana Henryka oraz Łucji z domu Łapieszkiewicz. Od 1901 do 1905 uczył się w szkole realnej w miejscowości Sumy, która położona była w guberni charkowskiej. W 1908 ukończył szkołę realną w Kijowie i otrzymał świadectwo maturalne^[5]. W Tambowie uczęszczał do Szkoły Geometrycznej, po której ukończeniu pracował od 13 kwietnia 1910 do 5 grudnia 1912 na etacie pomocnika geometry przy urzędzie ziemskim^[6]. Później w Archangielsku był topografem w urzędzie lasów.

19 lutego 1912 wstąpił do armii rosyjskiej. W okresie od 15 października 1914 do 15 lutego 1915 służył w I Szkole Chorążych w Peterhofie, a od 15 lutego do 16 marca w III Brygadzie Rezerwowej. Walczył na froncie od 17 marca w 284 Węgrowskim Pułku Piechoty na stanowisku dowódcy kompanii. W lutym 1917 awansował na porucznika^[5]. Był dwa razy ranny^[5]. W okresie od 15 marca do 30 maja 1918 pełnił służbę w III Korpusie Wschodnim jako porucznik Legii Oficerskiej. Brał z nią udział podczas bitwy pod Tywrowem i Hniwaniem^[7].

Od 19 lutego 1919 w Wojsku Polskim, gdzie otrzymał przydział jako oficer ds. zleceń w Wojskowym Biurze Werbunkowym w Wołkowysku. Następnie złożył prośbę o skierowanie do 81 pułk strzelców Grodzieńskich, a po jego otrzymaniu został 18 marca 1919 skierowany na front. W pułku pełnił obowiązki adiutanta, a następnie od 29 kwietnia objął obowiązki dowódcy kompanii i od 19 września p.o. dowódcy I batalionu. 5 listopada 1919 uczestniczył w bitwie pod Leplem^[7]. Od 11 sierpnia 1920 dowodził w pułku kompanią, z którą walczył podczas trwającej bitwy warszawskiej. Od 20 września biorąc udział w bitwie nad Niemnem pełnił obowiązki dowódcy batalionu w Nowogródzkim pułku strzelców, aż do zakończenia działań wojennych^[7].

Po zakończonych działaniach wojennych pozostał na zajmowanym stanowisku. W 1921 na trzy miesiące został oddelegowany do Kobrynia na odbywający się tam kurs dla dowódców batalionów. Od 1 maja 1924 dowodził kompanią w 74 pułku piechoty, a od 20 listopada w 45 pułku piechoty^[7]. W lutym 1927 został przeniesiony służbowo do Biura Historycznego Sztabu Generalnego w Warszawie na trzy miesiące^[8][c]. W czerwcu przedłużono mu przeniesienie służbowe do 10 sierpnia^[10]. W sierpniu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Wojskowego Biura Historycznego na stanowisko referenta^[11][12][13]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 194. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[14]. Zmarł 1 czerwca 1933 w Kamieniu Koszyrskim „po długich i ciężkich cierpieniach, związanych z odnowieniem się ran, otrzymanych w czasie wojny”. Dwa dni później został pochowany na tamtejszym cmentarzu^{[7][15][16][2]}.

Życie prywatne

Jego żoną od 23 kwietnia 1924 była Wanda z domu Gaworowska. Mieli córkę Marię urodzoną 14 lutego 1925, która zmarła w Warszawie 19 kwietnia 1933^[17].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[18]
• Złoty Krzyż Zasługi^[18]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926^[19]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[5]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[5]
• Order Świętej Anny 3 stopnia
• Order Świętej Anny 4 stopnia
• Order Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie) 2 stopnia
• Order Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie) 3 stopnia

Twórczość

Był autorem szeregu prac specjalistycznych z dziedziny historyczno-taktycznej wojny 1920 i taktyki piechoty, drukowanych w Bellonie i Przeglądzie Piechoty^[5].

• Zarys historji wojennej 45-go Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Zarys historji wojennej 81-go Pułku Strzelców Grodzieńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. II: Cuszima - Garibaldyści. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1932.
• Zdzisław Kowalski: Wojna polsko-bolszewicka na łamach polskich fachowych periodyków wojskowych. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, s. 190-192. ISBN 83-7174-856-6.
• Arkadiusz Tuliński. Oficerowie Biura Historycznego i Wojskowego Biura Historycznego w latach 1922–1939 (część 2). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (272), s. 161-199, 2020. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne. ISSN 1640-6281. 

Linki zewnętrzne

• Dzieła Jerzego Dąbrowskiego w bibliotece Polona