Jerzy Doerffer
| Data i miejsce urodzenia | 21 kwietnia 1918 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 sierpnia 2006 |
| Profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: technologia budowy okrętów | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1960 |
| Profesura | 1964 |
| Doktor honoris causa Uniwersytet w Glasgow – 1983 Politechnika Gdańska – 1988 Politechnika Szczecińska – 2003 | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | Politechnika Gdańska |
| Dziekan | |
| Wydział | Budowy Okrętów PG |
| Okres spraw. | 1953–1964 |
| Rektor | |
| Uczelnia | Politechnika Gdańska |
| Okres spraw. | 1981–1984 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
    | |
Jerzy Wojciech Doerffer (ur. 21 kwietnia 1918 w Łęce Wielkiej, zm. 9 sierpnia 2006 w Sopocie) – polski inżynier, animator polskiego okrętownictwa, profesor zwyczajny i doctor honoris causa kilku uczelni, pracownik naukowy Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej, rektor tej Uczelni, autor książek z dziedziny okrętownictwa, członek Prezydium Tymczasowej Rady Krajowej PRON w 1982 roku[1], członek Rady Krajowej PRON w 1983 roku[2].
Życiorys
Po ukończeniu szkoły powszechnej od 1927 roku uczęszczał do Gimnazjum im. Komeńskiego w Lesznie. W 1932 roku przeniósł się do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, które ukończył w roku 1935, uzyskując świadectwo dojrzałości. W kwietniu 1936 roku rozpoczął studia wyższe w Wolnym Mieście Gdańsku na Danziger Technische Hochschule (obecnie Politechnika Gdańska), na Wydziale Okrętowo-Lotniczym (Fakultät für Schiffs und Flugtechnik). Podczas studiów został przyjęty do polskiej korporacji akademickiej Rosevia. W sierpniu 1939 roku wyjechał na praktykę do stoczni w Anglii[3]. Zastał go tam wybuch II wojny światowej. W 1942 roku ukończył studia na Uniwersytecie w Glasgow. Po wojnie uzyskał drugi dyplom na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej w 1950 roku, a w 1960 roku stopień doktora nauk technicznych na podstawie pracy Wpływ wielkości budowanych statków na podstawowe urządzenia techniczne stoczni (promotor - prof. Aleksander Potyrała)[4].
Uczestniczył m.in. w:
- odbudowie, modernizacji i rozbudowie stoczni produkcyjnych i remontowych;
- opracowywaniu nowych procesów technologicznych budowy dużych statków pełnomorskich i doków pływających, które miały na celu łączenie metodą połówkową statków w Stoczni Gdynia oraz metodą segmentową doków na wodzie w Gdańskiej Stoczni Remontowej;
- projektowaniu i budowie konstrukcji i technologii jednostek pływających z tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknem szklanym, przeznaczonych dla ratownictwa okrętowego oraz jednostki rybactwa i Marynarki Wojennej;
- opracowywaniu nowych procesów technologicznych remontów statków, polegających na całkowitej wymianie poszycia dna zewnętrznego, przebudowie statku typu OBO na zbiornikowiec kwasu fosforowego oraz przedłużaniu kadłubów statków.
Od 1948 roku był związany z Politechniką Gdańską. Zorganizował i kierował Katedrą i Zakładem Technologii Okrętów i Organizacji Przemysłu Okrętowego. Utworzył specjalność technologia okrętów, wypromował pierwszych w Polsce doktorów w tej dziedzinie. W latach 1981-1984 pełnił funkcję rektora Politechniki Gdańskiej, na której pracował do przejścia na emeryturę w 1988 roku.
W 1993 roku zorganizował Forum Okrętowe (Związek Pracodawców Przemysłu Okrętowego) i czterokrotnie (w latach 1993-2003) wybierany był jego przewodniczącym. Od 2003 roku pełnił funkcję honorowego przewodniczącego Forum. Forum Okrętowe jako pierwsza organizacja z krajów byłego bloku socjalistycznego zostało przyjęte w 1995 roku do Association of European Shipbuilders & Shiprepairers.
W 2000 roku wystąpił w dokumentalnym filmie Krzysztofa Magowskiego pt. Świat moich wujków.
Od roku 1947 był żonaty z Marią Teresą Meissner, miał czworo dzieci i ośmioro wnucząt. Został pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie (kwatera C1-3-1)[5].
Nagrody i odznaczenia
Był doktorem honoris causa następujących uczelni:
- Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów w Leningradzie (1970)
- Uniwersytetu w Glasgow (1983)
- Uniwersytetu w Rostocku (1987)
- Politechniki Gdańskiej (1988)[6]
- Akademii Marynarki Wojennej (2002)[7]
- Politechniki Szczecińskiej (2003)[8]
Za wszechstronną działalność otrzymał szereg wyróżnień i medali krajowych i zagranicznych, a także (w 1998) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[9], Order Sztandaru Pracy I klasy, Medal „Za zasługi dla obronności kraju”[10], złoty medal Froude’a, członek honorowy SIMP[11].
Najważniejsze prace
- Trasowanie okrętowe
- Technologia budowy kadłubów okrętowych,
- Technologia remontu kadłubów okrętowych,
- Organizacja produkcji w stoczniach (współautor)
- Technologia wyposażania statków,
- Oil Spill Response in Maritime Environment,
- Życie i pasje. Wspomnienia, tom I, II,III.
Przypisy
- ↑ Dziennik Polski, r. XXXVIII, nr 223 (11807), Kraków 20 grudnia 1982 roku, s.2.
- ↑ Trybuna Robotnicza, nr 109 (12961), 10 maja 1983 roku, s. 6.
- ↑ ŚWIAT MOICH WUJKÓW. filmpolski.pl.
- ↑ Obrona pracy doktorskiej. „Dziennik Bałtycki”. Nr 224, s. 2, 17 września 1960.
- ↑ Prof. Jerzy Doerffer nie żyje. pg.gda.pl. [dostęp 2018-11-19].
- ↑ Osoby uhonorowane tytułem doktora honoris causa PG. pg.gda.pl. [dostęp 2011-02-23].
- ↑ Doktorzy honoris causa AMW. amw.gdynia.pl. [dostęp 2011-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 marca 2011)].
- ↑ Doktorzy honoris causa Politechniki Szczecińskiej. ps.pl. [dostęp 2011-02-23].
- ↑ M.P. z 1998 r. nr 25, poz. 369
- ↑ Całe życie i pasje w okrętownictwie. oficynamorska.pl. [dostęp 2014-01-02].
- ↑ Księga Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, SIMP, Warszawa 2016, s. 234, ISBN 978-83-87982-87-4
Linki zewnętrzne
- Prof. zw. dr inż. Jerzy Wojciech Doerffer, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2008-11-11].
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób inżyniera okrętowca prof. Jerzego Doerffera (1918-2006) na cmentarzu katolickim w Sopocie.
Baretka: Srebrny Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".