Jerzy Dyner

Jerzy Dyner
Data i miejsce urodzenia

14 września 1951
Warszawa

Poseł na Sejm kontraktowy
Okres

od 18 czerwca 1989
do 25 listopada 1991

Przynależność polityczna

Obywatelski Klub Parlamentarny

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Jerzy Mieczysław Dyner (ur. 14 września 1951 w Warszawie) – polski polityk, konstruktor i elektryk, poseł na Sejm X kadencji.

Życiorys

Ukończył liceum ogólnokształcące w 1969, a w latach 90. studia inżynierskie[1]. Pracował jako konstruktor, był zatrudniony w Fabryce Samochodów Osobowych w Warszawie. W 1980 wstąpił do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Został przewodniczącym związku na wydziale remontowym swojego przedsiębiorstwa, wszedł też w skład prezydium zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”[2]. Po wprowadzeniu stanu wojennego internowano go na ponad cztery miesiące. Po zwolnieniu działał w podziemnym Międzyzakładowym Robotniczym Komitecie „Solidarności”.

W 1989 uzyskał mandat posła na Sejm kontraktowy z okręgu wolskiego jako kandydat bezpartyjny z poparciem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Był członkiem Komisji Systemu Gospodarczego i Polityki Przemysłowej, a także dwóch komisji nadzwyczajnych. W Sejmie należał do Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, zasiadając w jego ramach w kole niezależnych. W następnych wyborach bez powodzenia ubiegał się o reelekcję z ramienia Porozumienia Centrum. W 1997 bezskutecznie kandydował z list Akcji Wyborczej Solidarność do Sejmu w okręgu warszawskim. Do 1998 zasiadał w Radzie m.st. Warszawy, kierował w nim klubem „Radni Prawicy” oraz komisją bezpieczeństwa[1].

Działał później w Porozumieniu Polskich Chrześcijańskich Demokratów. W 2001 pełnił funkcję pełnomocnika finansowego Akcji Wyborczej Solidarność Prawicy. Potem wycofał się z polityki. Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

Odznaczenia

W 2012 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[3].

Przypisy

  1. ↑ a b Była drużyna. „Gazeta Wyborcza”, 9 i 16 września 1999. 
  2. ↑ 25 lat później. „Magazyn FSO”. Nr 12, październik 2005. 
  3. ↑ Odznaczeni za walkę o „wolne słowo”. prezydent.pl, 13 czerwca 2012. [dostęp 2022-09-05].

Bibliografia