Jerzy Ejmont

Jerzy Ejmont

„Boćwina”

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1909 Lewków, powiat Wilejka
Data i miejsce śmierci	3 maja 1987 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1927-1975
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	szef Służby Zdrowia
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Grób Jerzego Ejmonta na Powązkach

Jerzy Ejmont ps. „Boćwina” (ur. 5 lipca 1909 w Lewkowie w powiecie Wilejka, zm. 3 maja 1987 w Warszawie) – lekarz wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego, szef Departamentu Służby Zdrowia MON i szef Służby Zdrowia WP od 1965.

Życiorys

Od 1918 uczył się w gimnazjum Macierzy Szkolnej w Mińsku, a od 1920 w Krasnymstawie, Oszmianie i Wilejce. W latach 1927-1933 był podchorążym Szkoły Podchorążych Sanitarnych i równolegle studentem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. 5 sierpnia 1933 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1933 i 1. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy, a Minister Spraw Wojskowych przydzielił do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego, w celu odbycia stażu szpitalnego^[1]. W 1935 został awansowany na porucznika, a w 1938 kapitana. W listopadzie 1938 został naczelnym lekarzem 2 pułku piechoty Legionów w Sandomierzu.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 był naczelnym lekarzem 94 pułku piechoty. Od 1941 uczestniczył w konspiracji ZWZ, lekarz placówki ZWZ w Koprzywnicy koło Sandomierza. Od lutego 1942 lekarz powiatu sandomierskiego grupy AK „Orlicza” pod pseudonimem „Boćwina”. Latem 1944 brał udział w walkach na przyczółku sandomierskim.

Od 1945 lekarz 40 pułku piechoty. Szef służby zdrowia 11 Dywizji Piechoty. Prowadził wykłady w Akademii Medycznej w Krakowie. Od września 1951 starszy asystent Oddziału Chirurgicznego Szpitala Okręgowego nr 5 w Krakowie. Od lutego 1957 pułkownik. W marcu 1958 został szefem Oddziału w Departamencie Służby Zdrowia WP. 22 września 1961 mianowany generałem brygady. Od lipca 1964 zastępca szefa Departamentu Służby Zdrowia, od marca 1965 szef tego departamentu i szef Służby Zdrowia WP. Członek Prezydium i Zarządu Głównego PCK. Przewodniczący Krajowej Rady Honorowych Dawców Krwi. We wrześniu 1974 pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i w lutym 1975 przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 3 maja 1987. Pochowany 12 maja 1987 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B4-7-13)^[2]. W trakcie uroczystości w imieniu WP Zmarłego pożegnał szef Służby Zdrowia MON gen. bryg. dr Andrzej Kaliwoszka, a w imieniu środowiska medycznego wiceprezes ZG PCK Jerzy Czubak.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[3]:

• podporucznik - 1933
• porucznik - 1935
• kapitan - 1938
• major - 1946
• podpułkownik - 1951
• pułkownik - 1957
• generał brygady - 1961

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Od 1935 żonaty z Zofią z domu Musialik (1910-1995). Małżeństwo miało córkę i syna^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Złoty Krzyż Zasługi (1957)
• Krzyż Partyzancki (1958)
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1968)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1968)
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 390-393.