Jerzy Englisch
.jpg) Jerzy Englisch jako zastępca dowódcy 5 Pułku Artylerii Polowej we Lwowie (ok. 1928) | |
 pułkownik dyplomowany artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 18 grudnia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 1 Pułk Artylerii |
| Stanowiska | dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   _2r_BAR.svg){kind=small}     _CCross_Star_wreath_BAR.svg){kind=small}          | |
Jerzy Marian Englisch (ur. 18 grudnia 1889 we Lwowie[1], zm. 3 lutego 1974 w Krakowie) – pułkownik dyplomowany artylerii inżynier Wojska Polskiego.
Życiorys
.JPG)
Urodził się 18 grudnia 1889[2] jako syn drukarza i późniejszego senatora RP Jana i Marii z Popowiczów. Brat Zygfryda (ur. 1900), żołnierza Legionów Polskich[3].
W 1909 ukończył siedmioklasową I Wyższą Szkołę Realną w Krakowie i zdał egzamin dojrzałości[4]. Później został absolwentem Politechniki Lwowskiej z tytułem inżyniera. Został członkiem Związku Strzeleckiego.
Po wybuchu I wojny światowej 1914 wstąpił do Legionów Polskich[1]. Skierowany do legionowej artylerii służył na froncie karpackim w szeregach 3 baterii 1 pułku artylerii. Został mianowany chorążym artylerii 14 marca 1915. Był dowódcą 2 plutonu aż do przegranej pod Bałamutówką 10 maja 1915. Od października 1915 służył w 2 baterii. Został awansowany do stopnia podporucznika artylerii 1 grudnia 1915. Po kryzysie przysięgowym z 1917 został wcielony do c. i k. armii[1].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Podczas wojny polsko-ukraińskiej i wojny polsko-bolszewickiej służył w szeregach 1 pułku artylerii polowej Lwów, przekształconego na 5 pułk artylerii polowej. Za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 93. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. W latach 1921–1923 był słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Inspektoratu Armii Nr V we Lwowie na stanowisko III referenta[6][7]. 1 grudnia 1924 roku awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W czasie studiów i służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie[8]. 14 października 1926 roku został wyznaczony na stanowisko II oficera sztabu inspektora armii we Lwowie, generała dywizji Mieczysława Norwid-Neugebauera[9]. 23 maja 1927 roku został mianowany zastępcą dowódcy 5 pap we Lwowie[10][11]. W 1929 roku został mianowany dowódcą tego oddziału, który 31 grudnia 1931 roku został przemianowany na 5 pułk artylerii lekkiej[12]. Pułkiem dowodził ponad pięć lat[13]. 21 grudnia 1932 roku został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W czerwcu 1934 roku został szefem Oddziału II Sztabu Głównego w Warszawie[14]. W październiku 1935 roku został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i przydzielony do składu osobowego inspektora armii, generała dywizji Tadeusza Piskora na stanowisko I oficera sztabu. W wypadku wojny z ZSRR objąłby stanowisko szefa sztabu Armii „Baranowicze”. Od 12 sierpnia 1938 roku do 17 września 1939 roku był szefem Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Przed 1939 był działaczem Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, w 1931 został członkiem zarządu komitetu wojewódzkiego lwowskiego[15]. Po wojnie należał do ZBoWiD[16].
Zmarł 3 lutego 1974 w Krakowie[16][17]. Pochowany 7 lutego 1974 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera LXXXIII-12-3)[16][17][18]. Był żonaty[16].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7506[19]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[20][19]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[21][22][19]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[19]
- Złoty Krzyż Zasługi (trzykrotnie[16][23]: 10 listopada 1928[24], 13 maja 1933[25])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[19]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[19]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (15 lipca 1936)
- Wielki Oficer Orderu św. Sawy (Jugosławia, 11 listopada 1936)[19]
- Komandor z Gwiazdą Orderu Zasługi (Węgry)[26][19]
- Komandor z Gwiazdą Orderu Krzyża Orła (Estonia, 11 listopada 1936)[19][27]
- Komandor Orderu Krzyża Orła (Estonia)[19][27]
- Komandor Orderu Miecza (Szwecja, 11 listopada 1936)[19][28]
- Komandor Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)[29][19]
- Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)[19][26]
- Komandor Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia)[29][19]
- Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 11 listopada 1936)[19][16]
- Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)[16]
Przypisy
- ↑ a b c d Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 167.
- ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-06-24].
- ↑ Żołnierze Niepodległości. Zygfryd Englisch. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-02].
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I. Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie za rok szkolny 1909. Kraków: 1909, s. 69, 88.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 190.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 585.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 789, 815, 1501.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 40, 708, 738.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 355.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 147.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 379, 450.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 22 marca 1929 r.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 177, 673.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
- ↑ L. O. P. P.. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 100 z 1 maja 1931.
- ↑ a b c d e f g Wg nekrologu dwukrotnie - Jerzy Englisch. Nekrolog. „Dziennik Polski”, s. 4, Nr 31 z 6 lutego 1974.
- ↑ a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Jerzy Englisch. rakowice.eu. [dostęp 2017-03-09].
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych, zck-krakow.pl [dostęp 2020-10-26].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 167.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 229, 11 listopada 1934.
- ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 291, 11 listopada 1933.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 - po raz drugi.
- ↑ a b Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 6, 19 marca 1937.
- ↑ a b Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 20, 11 listopada 1936.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 11 listopada 1936 roku, s. 20–23.
- ↑ a b Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 5, 19 marca 1937.
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 167.
- Jerzy Englisch. Nekrolog. „Dziennik Polski”, s. 4, Nr 31 z 6 lutego 1974.
- Żołnierze Niepodległości. Jerzy Englisch. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-02].
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Baretka Orderu Krzyża Orła 3 klasy
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
Bareteka Komandora Królewskiego Orderu Miecza
Baretka Orderu Krzyża Orła 2 klasy
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Order Zasługi Węgier (przed 1945) – odmiana wojskowa – Krzyż Komandorski z Gwiazdą (z wieńcem).
Gen. Janusz Gąsiorowski, mjr Jan Axentowicz, rtm. Konstanty Horoch, płk Jerzy Englisch w wagonie salonowym podczas wizyty generała w państwach bałtyckich.
ppłk inż. Jerzy Marian Englisch (-1928)