Jerzy Farensbach
 | |
Farensbach | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | Wolmar Farensbach |
Jerzy (Georg) Farensbach herbu Farensbach (ur. 1551, zm. 18 maja 1602) – wódz polski, hetman szlachty inflanckiej, starosta karkuski, laudański, rujeński, tauruski[1].
Pochodził z niemieckiej rodziny z Inflant. Służył wojskowo w Szwecji, Francji, Holandii, Niemczech i Rosji. W służbie duńskiej był gubernatorem Ozylii, a w 1577 dowodził duńskimi posiłkami dla Gdańska. Dwa lata później przeszedł do służby w armii Rzeczypospolitej. Jako dowódca rajtarii brał udział w kampaniach Batorego przeciw Rosji. W 1583 został hetmanem inflanckim. W 1587 dowodził piechotą niemiecką broniącą Krakowa przed arcyksięciem Maksymilianem. Poseł na sejm koronacyjny 1587/1588 roku z Inflant[1].
Pod Byczyną dowodził rajtarią. W 1589 roku był sygnatariuszem ratyfikacji traktatu bytomsko-będzińskiego na sejmie pacyfikacyjnym[2]. W 1598 dowodził wyprawą Zygmunta III do Szwecji, w tym samym roku został wojewodą wendeńskim. W roku 1600 kierował obroną Inflant przed najazdem szwedzkim. Śmiertelnie ranny podczas oblężenia Fellina w 1602. Należał do wybitniejszych dowódców jazdy polskiej przełomu XVI i XVII wieku.
Jego synami byli Wolmar (1586–1633) i Jan (zm. 1627).
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Stanisław Herbst „Farensbach Jerzy (1551-1602)” [w] Polski Słownik Biograficzny tom VI wyd. 1948 s. 369–370 wersja elektroniczna
|
