Jerzy Garpiel

Jerzy Garpiel
Data i miejsce urodzenia

16 lutego 1957
Kraków

Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
brązDortmund 1982piłka ręczna
Puchar świata
srebroSzwecja 1979piłka ręczna
Przyjaźń-84
brązMagdeburg 1984piłka ręczna

Jerzy Garpiel (ur. 16 lutego 1957 w Krakowie) – polski szczypiornista, medalista mistrzostw świata, olimpijczyk z Moskwy 1980.

Życiorys

Kariera klubowa

Jest wychowankiem Hutnika Kraków, grał w tym klubie od 1971[1]. Z krakowską drużyną awansował w 1977 do I ligi, w 1978 wywalczył z nią wicemistrzostwo Polski, w 1979, 1980 i 1981 mistrzostwo Polski, w 1984 brązowy medal mistrzostw Polski, w 1978 i 1983 Puchar Polski. W 1983 został najlepszym strzelcem ligi (261 bramek)[1][2]. W 1985 wyjechał do Niemiec, grał w klubach HC TuRa Bergkamen (II liga w sezonie 1985/1986), TV Lützellinden (1986-1988) i TV Gelnhausen (1988–1991)[1]. W 1990 został królem strzelców niemieckiej II ligi (grupa południowa), zdobywając 174 bramki[3]. W latach 1991–1998 był graczem SG Bruchköbel[1].

Kariera reprezentacyjna

Występował w reprezentacji Polski juniorów i reprezentacji młodzieżowej. W 1975 zdobył z drużyną srebrny, a w 1976 brązowy medal Młodzieżowych Zawodów Przyjaźni. W 1977 zajął z zespołem 7. miejsce podczas młodzieżowych mistrzostw świata[1]. W reprezentacji Polski seniorów debiutował 15 grudnia 1976 w towarzyskim spotkaniu z NRD[4]. W 1978 wystąpił na mistrzostwach świata, zajmując z drużyną 6. miejsce. W turnieju wystąpił we wszystkich sześciu spotkaniach, zdobywając osiem bramek[2][5]. W 1979 zajął z reprezentacją Polski drugie miejsce w zawodach Pucharu Świata (w czterech spotkaniach zdobył dwie bramki)[2][5]. W 1980 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Moskwie, na których jego drużyna będąca jednym z faworytów turnieju zajęła dopiero 7. miejsce. Zagrał tam w pięciu spotkaniach, zdobywając dziewięć bramek[2][5].

W 1981 zwyciężył ze swoim zespołem w mistrzostwach świata grupy B. W czterech spotkaniach zdobył pięć bramek[2][5]. Największy sukces w karierze osiągnął, zdobywając brązowy medal mistrzostw świata w 1982. W sześciu spotkaniach zdobył cztery bramki[2][5]. W 1984 zajął z drużyną 5. miejsce w zawodach Pucharu Świata (wystąpił w dwóch spotkaniach, zdobywając w nich pięć bramek, wszystkie w ostatnim meczu turnieju)[2][5]. W tym samym roku zdobył też z zespołem brązowy medal na zawodach Przyjaźń-84 (zagrał w jednym spotkaniu, zdobywając siedem bramek)[2][5]. W styczniu 1985 został finalistą Pucharu Bałtyku, a jego pożegnaniem z reprezentacją Polski były mistrzostwa świata grupy B na przełomie lutego i marca 1985, podczas których drużyna ta zajęła 3. miejsce, a on sam w pięciu spotkaniach, zdobył cztery bramki (wszystkie w ostatnim spotkaniu)[2][5].

Łącznie w latach 1976-1985 wystąpił w 159 spotkaniach, zdobywając 258 bramek[2].

Kariera trenerska i społeczna

Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował w Niemczech jako trener grup młodzieżowych. W 2006 powrócił do Polski, był trenerem Kusego Kraków i Wandy Kraków[1][2]. W 2016 został wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia Zasłużonego Reprezentanta w Piłce Ręcznej[2].

W 1982 został odznaczony brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, w 1985 otrzymał tytuł Mistrz Sportu, w 1993 został odznaczony Diamentową Odznaką ZPRP[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Maciej Wojs, Filar Hutnika, w: Handball Polska, nr 5 (85)/2014, s. 42-43
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918-2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 541
  3. ↑ Torschützenkönige der 2.Bundesliga Männer
  4. ↑ Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918-2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 1083
  5. ↑ a b c d e f g h Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918-2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 1087-1110

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Handball pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Handball. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.