Jerzy Gawrysiak

Jerzy Gawrysiak

Data i miejsce urodzenia	1 września 1928 Rybno
Data śmierci	7 grudnia 2007
Minister-członek Rady Ministrów
Okres	od 24 sierpnia 1980 do 12 czerwca 1981
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Minister handlu wewnętrznego i usług
Okres	od 28 maja 1975 do 2 grudnia 1976
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Edward Sznajder
Następca	Adam Kowalik
Odznaczenia

Jerzy Gawrysiak (ur. 1 września 1928 w Rybnie, zm. 7 grudnia 2007^[1]) – polski ekonomista i polityk. Minister handlu wewnętrznego i usług w latach 1975–1976, minister-członek Rady Ministrów od 1980 do 1981.

Życiorys

Syn Wincentego i Aurelii. W 1955 ukończył studia na Uniwersytecie Leningradzkim, otrzymał tytuł magistra ekonomii. Następnie do 1958 pracował jako starszy asystent na Politechnice Poznańskiej.

W 1952 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Pełnił funkcję sekretarza komitetu dzielnicowego partii Poznań-Wilda (1958–1961) i komitetu wojewódzkiego w Poznaniu (1964–1970) oraz I sekretarza KW w Rzeszowie (1972–1975). Od 1963 do 1964 był wiceprzewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu. W 1972 i w okresie 1981–1982 był zastępcą kierownika wydziału ekonomicznego Komitetu Centralnego PZPR, pełnił również analogiczną funkcję w wydziale handlu i finansów (1981). W latach 1975–1980 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR.

W 1971 został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego, w maju 1975 jego kierownik. Od 28 maja 1975 do 2 grudnia 1976 był ministrem handlu wewnętrznego i usług w rządzie Piotra Jaroszewicza i kolejnym pod jego przewodnictwem. Od 24 sierpnia 1980 do 12 czerwca 1981 był ministrem-członkiem Rady Ministrów i przewodniczącym Państwowej Komisji Cen w rządzie Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego. Ambasador PRL w Niemczech Wschodnich w latach 1976–1980.

Otrzymał m.in. Order Sztandaru Pracy II klasy^[2].

Pochowany symbolicznie na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera AIII kol.-6-24).

Przypisy

Bibliografia

• Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991
• Katalog IPN
• Leksykon Historii Polski z 1995

Rząd Piotra Jaroszewicza (1972–1976)

W dniu zaprzysiężenia

Piotr Jaroszewicz (PZPR) Mieczysław Jagielski (PZPR) Franciszek Kaim (PZPR) Jan Mitręga (PZPR) Kazimierz Olszewski (PZPR) Józef Tejchma (PZPR) Zdzisław Tomal (ZSL) Włodzimierz Berutowicz (PZPR) Wojciech Jaruzelski (PZPR) Stefan Jędrychowski (PZPR) Jan Kaczmarek (PZPR) Alojzy Karkoszka (PZPR) Wincenty Kawalec (PZPR) Emil Kołodziej (ZSL) Edward Kowalczyk (SD) Jerzy Kuberski (PZPR) Tadeusz Kunicki (PZPR) Jerzy Kusiak (PZPR) Włodzimierz Lejczak (PZPR) Wiesław Ociepka (PZPR) Józef Okuniewski (PZPR) Tadeusz Olechowski (PZPR) Jerzy Olszewski (PZPR) Stefan Olszowski (PZPR) Jerzy Popko (ZSL) Edward Sznajder (PZPR) Jerzy Szopa (PZPR) Marian Śliwiński (PZPR) Stanisław Wroński (PZPR) Tadeusz Wrzaszczyk (PZPR) Mieczysław Zajfryd (PZPR)

Późniejsi członkowie rządu

Mieczysław Grudzień (PZPR) Stanisław Kowalczyk (PZPR) Tadeusz Skwirzyński (ZSL) Kazimierz Barcikowski (PZPR) Franciszek Szlachcic (PZPR) Kazimierz Kąkol (PZPR) Jan Kulpiński (PZPR) Henryk Kisiel (PZPR) Tadeusz Rudolf (PZPR) Maciej Wirowski (PZPR) Sylwester Kaliski (PZPR) Tadeusz Bejm (PZPR) Jerzy Gawrysiak (PZPR) Adam Glazur (PZPR) Tadeusz Pyka (PZPR) Aleksander Kopeć (PZPR)

• kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu