Jerzy Giedroyc

Jerzy Giedroyc
Ilustracja
Jerzy Giedroyć (1999)
Pełne imię i nazwisko

Jerzy Władysław Giedroyć

Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1906
Mińsk

Data i miejsce śmierci

14 września 2000
Maisons-Laffitte

Zawód, zajęcie

prawnik, wydawca, publicysta

Odznaczenia
Oficer Orderu Korony Rumunii Order Gwiazdy Białej V Klasy (Estonia) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Korony (Belgia) Krzyż Kawalerski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (Litwa)
Strona internetowa

Jerzy Władysław Giedroyc (do 1945 i właśc. Giedroyć; ur. 27 lipca 1906 w Mińsku, zm. 14 września 2000 w Maisons-Laffitte) – polski prawnik, wydawca, publicysta, polityk i działacz emigracyjny, założyciel wydawnictwa Instytut Literacki (1946), wydawca miesięcznika „Kultura” (1947) i kwartalnika „Zeszyty Historyczne” (1962); epistolograf, w dwudziestoleciu międzywojennym związany z obozem młodokonserwatystów, autor Autobiografii na cztery ręce (1994).

Rodzina

Jerzy Giedroyć pochodził z książęcego rodu Giedroyciów herbu Hippocentaurus. Był synem Ignacego Giedroycia (1882–1944) i Franciszki Giedroyć z domu Starzyckiej (1889–1944). Ignacy Giedroyć, farmaceuta, kierownik apteki szpitalnej w Szpitalu św. Łazarza w Warszawie, został zamordowany przez Niemców w czasie powstania warszawskiego[1].

Miał dwóch młodszych braci: Zygmunta (1909–1973) i Henryka (1922–2010)[2].

Pradziadek Jerzego Lucjan Giedroyć był oficerem w wojsku rosyjskim. Po jego samobójczej śmierci majątek rodzinny podupadł i zubożała rodzina Giedroyciów zmuszona była do zamieszkania w mieście.

W przypadku Jerzego Giedroycia stosuje się zwyczajowo szczególną pisownię jego nazwiska, przyjętą przez niego samego po 1945 i pozostaniu na uchodźstwie dla uniknięcia konieczności stosowania polskiej litery „ć” w językach obcych, a więc: w mianowniku Giedroyc, w przypadkach zależnych przed końcówką pojawia się zmiękczenie: Giedroycia, Giedroyciowi, Giedroyciem, Giedroyciu[3].

Życiorys

Do rewolucji uczył się w gimnazjum w Moskwie, po jej wybuchu przeniósł się do Massoniusa w Mińsku[4] i wreszcie Warszawie, dokąd rodzina przeniosła się w 1919 roku[5]. Absolwent Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego[6] w Warszawie (1924). Studiował prawo (w latach 1924–1929) i historię (1930–1931) na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów został przyjęty do korporacji akademickiej Patria. Wkrótce został jej prezesem[7]. Po przewrocie majowym jeden z liderów Myśli Mocarstwowej i Związku Pracy Mocarstwowej. Był m.in. prezesem Związku Drużyn Ludowych Mocarstwowej Polski. Był też członkiem konserwatywnego Stronnictwa Prawicy Narodowej[8].

W 1930 objął redakcję tygodnika „Dzień Akademicki”, dodatku do „Dnia Polskiego”. Wkrótce przekształcił pismo w dwutygodnik „Bunt Młodych”. W 1937 pismo zmieniło nazwę na „Polityka” i stało się tygodnikiem. Od 1931 do 1937 był żonaty z Rosjanką Tatianą Szwecow (1911–2005)[9]. Działał w organizacji Orientalistyczne Koło Młodych.

Jerzy Giedroyć w 1997

Od 1930 pracował jako sekretarz ministra rolnictwa i reform rolnych Leona Janty-Połczyńskiego, a następnie wiceministra w tym resorcie Rogera Raczyńskiego, by w 1936 roku przenieść się do Ministerstwa Przemysłu i Handlu (w 1939 awansowany na naczelnika wydziału prezydialnego). Po wybuchu II wojny światowej został ewakuowany do Rumunii. Tam został sekretarzem ambasadora RP w Bukareszcie, Rogera Raczyńskiego i pozostał na tej placówce, także po ewakuacji polskiej ambasady w 1940, zostając szefem biura polskiego ambasady Chile, która odtąd reprezentowała polskie interesy. Z Rumunii wyjechał razem z personelem ambasady angielskiej, która w następnym roku została również ewakuowana – do Turcji. Tam Giedroyc postanowił wstąpić do wojska, wyjechał więc do Palestyny i został żołnierzem Brygady Karpackiej. Razem z nią brał udział w walkach w Egipcie i obronie Tobruku. Po połączeniu Brygady z wojskami ewakuowanymi z ZSRR pod wodzą gen. Andersa, zaczął pracować w Biurze Propagandy 2. Korpusu. To właśnie w wojsku poznał wielu późniejszych jego współpracowników z „Kultury”, m.in. Józefa Czapskiego[10].

W 1944 został skierowany na kurs oficerski do ośrodka szkoleniowego w Gallipoli; później pracował tam jako oficer wychowawczy, aby w roku następnym zostać wezwanym do Londynu, w celu objęcia posady w Departamencie Kontynentalnym Ministerstwa Informacji Rządu RP na Uchodźstwie. Niebawem jednak złożył dobrowolną prośbę o przeniesienie z powrotem do armii gen. Andersa. W ten sposób znalazł się w Rzymie, gdzie w 1946 założył Instytut Literacki, w ramach którego – po przenosinach do Paryża – wydawał w latach 1947–2000 miesięcznik „Kultura”, a od 1962 „Zeszyty Historyczne” (których wydawanie kontynuowane było aż do śmierci jego brata, Henryka Giedroycia, w roku 2010).

W 1950 Giedroyc razem z Józefem Czapskim wziął udział w Kongresie Wolności Kultury w Berlinie[11].

W 1974 na łamach „Kultury” Jerzy Giedroyc sformułował, wraz z Juliuszem Mieroszewskim koncepcję, iż suwerenność Ukrainy, Litwy i Białorusi (ULB) jest czynnikiem sprzyjającym niepodległości Rzeczypospolitej, natomiast zdominowanie tych krajów przez Rosję otwiera drogę do zniewolenia także Polski[12]. Współpracował też z ukraińskimi środowiskami emigracyjnymi i wspierał ukraiński ruch niepodległościowy, w tym nurt odwołujący się do Symona Petlury[13].

W PRL informacje na temat Jerzego Giedroycia podlegały cenzurze. Jego nazwisko znajdowało się na specjalnej liście osób z całkowitym zakazem publikacji. Zalecenia cenzorskie dotyczące jego osoby zanotował Tomasz Strzyżewski, który w swojej książce o peerelowskiej cenzurze opublikował notkę informacyjną nr 9 z 1975 roku Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Wytyczne dla cenzorów zawierały na liście autorów zakazanych jego nazwisko głosząc: „(...) w stosunku do niżej wymienionych pisarzy, naukowców i publicystów przebywających na emigracji (w większości współpracowników wrogich wydawnictw i środków propagandy antypolskiej) należy przyjąć zasadę bezwarunkowego eliminowania ich nazwisk oraz wzmianek o ich twórczości, poza krytycznymi, z prasy, radia i TV oraz publikacji nieperiodycznych o nienaukowym charakterze (literatura piękna, publicystyka, eseistyka)”[14].

Zmarł na zawał serca, w nocy z 14 na 15 września 2000[15]. Został pochowany na cmentarzu w Le Mesnil-le-Roi.

Nagrody i odznaczenia

Odznaczony rumuńskim Krzyżem Oficerskim Orderu Korony (1930), estońskim Orderem Gwiazdy Białej (1932), belgijskim Orderem Korony (1938) i francuskim Orderem Legii Honorowej (1938)[16]. Doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1991), Wrocławskiego (18 maja 1998), Warszawskiego (14 listopada 1998)[17], Uniwersytetu w Białymstoku, Szczecińskiego (2000) i UMCS (27 września 2000)[18]. Laureat Nagrody Kisiela (1992) i Medalu „Zasłużony dla Tolerancji” (1998). Krytycznie patrząc na stosunki panujące w Polsce po 1989 roku odmówił przyjęcia Orderu Orła Białego (1994)[19]. Nie przyjął także ukraińskiego Orderu Zasługi (1998)[20].

Przyjął natomiast francuski Order Legii Honorowej (1996)[20], Honorowe Obywatelstwo Litwy (1997)[21] i litewski Order Wielkiego Księcia Giedymina (1998).

Wybrane publikacje

Grób Jerzego Giedroycia na cmentarzu w Le Mesnil-le-Roi, sierpień 2001

Seria „Archiwum „Kultury”

  • Jerzy Giedroyc, Witold Gombrowicz, Listy 1950-1969, t. 1, wybrał, oprac. i wstępem opatrzył Andrzej Kowalczyk, Warszawa: Czytelnik 1993, ISBN 83-07-02382-3.
  • Jerzy Giedroyc, Autobiografia na cztery ręce, t. 2, opracował i posłowiem opatrzył Krzysztof Pomian, Warszawa: Czytelnik 1994, ISBN 83-07-02456-0; wydanie 2 uzupełnione: 1996, ISBN 83-07-02494-3; wydanie 3, w serii: Biblioteka „Czytelnika”: 1999, ISBN 83-07-02688-1; wydanie 4: Towarzystwo Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu 2006, ISBN 83-86907-48-7.
  • Jerzy Giedroyc, Konstanty A. Jeleński, Listy 1950-1987, t. 3, wybrał, oprac. i wstępem opatrzył Wojciech Karpiński; Warszawa: Czytelnik 1995, ISBN 83-07-02452-8.
  • Jerzy Giedroyc, Andrzej Bobkowski, Listy 1946-1961, t. 4, wybrał, oprac. i wstępem opatrzył Jan Zieliński, Warszawa: Czytelnik 1997, ISBN 83-07-02491-9.
  • Jerzy Giedroyc, Jerzy Stempowski, Listy 1946-1969, t. 5 [cz. 1-2], wybrał, wstępem i przypisami opatrzył Andrzej Stanisław Kowalczyk; Warszawa: Czytelnik 1998, ISBN 83-07-02590-7.
  • Jerzy Giedroyc, Juliusz Mieroszewski, Listy 1949-1956, t. 6, [cz. 1-2], wybrał i wstępem poprzedził Krzysztof Pomian, przypisami i indeksami opatrzyli Jacek Krawczyk i Krzysztof Pomian; szkicem o Mieroszewskich i Mieroszewskim uzup. Piotr Wandycz, Warszawa: Czytelnik 1999, ISBN 83-07-02474-9.
  • Jerzy Giedroyc, Melchior Wańkowicz, Listy 1945-1963, t. 7, wyboru dokonała i wstępem opatrzyła Aleksandra Ziółkowska-Boehm, przypisy oprac. Aleksandra Ziółkowska-Boehm i Jacek Krawczyk, Warszawa: Czytelnik 2000, ISBN 83-07-02779-9.
  • Jerzy Giedroyc, Emigracja ukraińska, Listy 1950-1982, t. 8, wybrała, wstępem i przypisami opatrzyła Bogumiła Berdychowska, listy autorów ukraińskich przeł. Ola Hnatiuk, Warszawa: Czytelnik 2004, ISBN 83-07-02981-3.
  • Jerzy Giedroyc, Witold Gombrowicz, Listy 1950-1969, t. 9, wydanie rozszerzone; wybrał, oprac. i wstępem opatrzył Andrzej Kowalczyk, Warszawa: Czytelnik 2006, ISBN 83-07-02972-4, ISBN 978-83-07-02972-6.
  • Jerzy Giedroyc, Czesław Miłosz, Listy 1952-1963, t. 10, oprac. i wstępem opatrzył Marek Kornat, Warszawa: Czytelnik 2008, ISBN 978-83-07-03130-9.
  • Jerzy Giedroyc, Czesław Miłosz, Listy 1964-1972, t. 11, oprac. i wstępem opatrzył Marek Kornat, Warszawa: Czytelnik 2011, ISBN 978-83-07-03260-3.
  • Jerzy Giedroyc, Czesław Miłosz, Listy 1973-2000, t. 12, oprac. i wstępem opatrzył Marek Kornat, Warszawa: Czytelnik 2012, ISBN 978-83-07-03261-0.
  • Jerzy Giedroyc, Jewhen Małaniuk, Listy 1948-1963, t. 13, oprac., wstępem i przypisami opatrzyła Halyna Dubyk, Warszawa: Instytut Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską. Oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza – Towarzystwo „Więź” 2014, ISBN 978-83-62610-67-9.
  • Jerzy Giedroyc, Teodor Parnicki, Listy 1946-1968, t. 14, [cz. 1-2], oprac., wstępem i przypisami opatrzył Andrzej Dobrowolski, Warszawa: Instytut Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską. Oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza – Towarzystwo „Więź”, ISBN 978-83-62610-72-3.
  • Jerzy Giedroyc, Jan Józef Lipski, Listy 1957-1991, t. 15, oprac., wstępem i przypisami opatrzył Łukasz Garbal, Warszawa: Instytut Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską. Oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza – Towarzystwo „Więź” – Paryż: Association Institut Littéraire „Kultura” 2015, ISBN 978-83-62610-88-4.
  • Jerzy Giedroyc, Leszek Kołakowski, Listy 1957-2000, oprac. Henryk Citko, przedmową opatrzył Paweł Kłoczowski, Warszawa: Instytut Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską. Oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza – Towarzystwo „Więź” – Paryż: Association Institut Littéraire „Kultura” 2016, ISBN 978-83-62610-95-2.
  • Jerzy Giedroyc, Witold Jedlicki, Listy 1959-1982, oprac., wstępem i przypisami opatrzył Marek Kornat, Warszawa: Instytut Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską. Oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza – Biblioteka „Więzi” – Paryż: Association Institut Littéraire „Kultura” 2017, ISBN 978-83-65424-23-5.
  • Jerzy Giedroyc, Józef Wittlin, Listy 1947-1976, Warszawa: Instytut Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską. Oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza – Towarzystwo „Więź” – Paryż: Association Institut Littéraire „Kultura” 2018, ISBN 978-83-65424-24-2.
  • Jerzy Giedroyc, Wacław A. Zbyszewski, Listy 1939-1984, wybrał. opracował, wstępem i przypisami opatrzył Rafał Habielski, Warszawa: Instytut Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską. Oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza – Biblioteka „Więzi” – Paryż: Association Institut Littéraire „Kultura” 2018, ISBN 978-83-65424-46-4; 2021, ISBN 978-83-66769-16-8.

Inne

  • Jan Nowak-Jeziorański, Jerzy Giedroyc, Listy 1952-1998, wybór, opracowanie i wstęp Dobrosława Platt, Wrocław: Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum 2001, ISBN 83-7095-052-3.
  • Zbigniew S. Siemaszko, Korespondencja z Jerzym Giedroyciem 1959-2000, Lublin: Norbertinum 2008, ISBN 978-83-7222-300-5.
  • Jerzy Giedroyc, Aleksander Janta-Połczyński, Korespondencja 1947-1974, opracował i wstępem opatrzył Paweł Kądziela, Wrocław: Biblioteka Narodowa 2009, ISBN 978-83-7009-665-6.
  • Jerzy Huczkowski, Spotkałem Jerzego Giedroycia: listy 1993-2000, Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas” 2011, ISBN 978-83-242-1621-5.
  • Mirosław A. Supruniuk, Uporządkować wspomnienia: nieautoryzowane rozmowy z Jerzym Giedroyciem, Toruń: Towarzystwo Przyjaciół Archiwum Emigracji 2011, ISBN 978-83-932756-0-1.
  • Jerzy Giedroyc, Zdzisław Najder, Listy 1957-1985, oprac., przypisami i wstępem opatrzył Rafał Habielski, Warszawa: Narodowe Centrum Kultury – Paryż: Stowarzyszenie Instytut Literacki Kultura 2014, ISBN 978-83-7982-061-0.

Opracowania

  • Ewa Berberyusz, Książę z Maisons-Laffitte, Gdańsk: „Marabut” 1995, ISBN 83-85893-13-X.
  • Iza Chruślińska, Była raz Kultura... rozmowy z Zofią Hertz, ze wstępem Czesława Miłosza, wyd. 2 popr. i rozsz., Paryż: Towarzystwo Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego – Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2003, ISBN 83-227-2020-3.
  • Magdalena Grochowska, Jerzy Giedroyc. Do Polski ze snu, Warszawa: Świat Książki, 2009, ISBN 978-83-247-0904-5; seria: „Autorytety”
  • Rafał Habielski, Dokąd nam iść wypada. Jerzy Giedroyc od „Buntu Młodych” do „Kultury”, Kraków: Biblioteka „Więzi” 2006, ISBN 83-60356-19-X.
  • Jerzego Giedroycia doktoraty honoris causa, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 1999, ISBN 83-227-1468-8.
  • Jerzy Giedroyc: kultura-polityka-wiek XX. Debaty i rozprawy, praca zbiorowa; redakcja: Andrzej Mencwel, Andrzej Stanisław Kowalczyk, Leszek Szaruga, Zuzanna Grębecka; materiały z konferencji naukowej na Uniwersytecie Warszawskim, która odbyła się w dniach 25–27 września 2006, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2009, ISBN 978-83-235-0532-7.
  • Jerzego Giedroycia rozrachunki z historią i polityką: studia i szkice w czterdziestą rocznicę „Zeszytów Historycznych”, red. Sławomir M. Nowinowski i Rafał Stobiecki, Łódź – Kurowice koło Łodzi: Wydawnictwo Ibidem 2005, ISBN 83-88679-50-3.
  • Stefania Kossowska, Przyjaciele i znajomi, Toruń: Biblioteka Uniwersytecka. Uniwersytet Mikołaja Kopernika 1998, ISBN 83-231-0961-3.
  • Janusz Korek, Paradoksy paryskiej „Kultury”, Styl i tradycje myślenia politycznego, wydanie 3 zmienione i uzupełnione, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego 2008, ISBN 978-83-226-1667-3
  • Jerzy Giedroyc. Redaktor – polityk – człowiek, praca zbiorowa; Zebrał, do druku przygotował i wstępem poprzedził Krzysztof Pomian; Towarzystwo Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu – Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2001, ISBN 83-227-1783-0.
  • Andrzej Stanisław Kowalczyk, Giedroyc Jerzy, [w:] Leksykon kultury polskiej poza krajem od roku 1939, t. 1, red. Krzysztof Dybciak i Zdzisław Kudelski, Lublin: TN KUL 2000, s. 124–129, ISBN 83-87703-18-4.
  • Andrzej Stanisław Kowalczyk, Giedroyc i „Kultura”, Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie 1999, ISBN 83-7023-714-2; seria: „A to Polska właśnie”
  • Andrzej Stanisław Kowalczyk, Od Bukaresztu do Laffitów: Jerzego Giedroycia rzeczpospolita epistolarna, Sejny: Fundacja Pogranicze 2006, ISBN 83-86872-85-3.
  • Andrzej Stanisław Kowalczyk, Wena do polityki: o Giedroyciu i Mieroszewskim, t. 1-2, Warszawa: Towarzystwo 'Więź” 2014, ISBN 978-83-62610-69-3, 9788362610839
  • Małgorzata Kozicz, Nie ma paryskiej „Kultury”, ale jest „Znad Wilii”. 25-lecie wileńskiego kwartalnika. zw.lt, https://zw.lt/kultura-historia/nie-ma-paryskiej-kultury-ale-jest-znad-wilii-25-lecie-wilenskiego-kwartalnika/, 24 października 2014. [dostęp 2021-10-05].
  • Spotkania z paryską „Kulturą”, oprac. Zdzisław Kudelski, Warszawa: Towarzystwo Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu: Oficyna Wydawnicza Pomost 1995, ISBN 83-86907-01-0.
  • Barbara Toruńczyk, Rozmowy w Maisons-Laffitte 1981, Warszawa: Fundacja Zeszytów Literackich 2006, ISBN 83-60046-70-0.
  • Mirosław Supruniuk, Uporządkować wspomnienia. Nieautoryzowane rozmowy z Jerzym Giedroyciem (Wydawnictwo CYCERO.PL)
  • Wizja Polski na łamach Kultury 1947-1976, t. 1-2, do dr. przygotowała, wstępem, przypisami i indeksem opatrzyła Grażyna Pomian, Warszawa: Towarzystwo Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu – Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 1999, ISBN 83-227-1170-0.
  • Aleksandra Ziółkowska-Boehm, Na tropach Wańkowicza po latach, rozdział: „Wańkowicz i paryska Kultura w świetle dokumentów”, Warszawa: Prószyński i S-ka 2009, ISBN 978-83-7648-261-3.
  • Marek Żebrowski, Dzieje sporu: „Kultura” w emigracyjnej debacie publicznej lat 1947–1956, Warszawa: Towarzystwo Opieki Nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu 2007, ISBN 978-83-86907-54-0.
  • Marek Żebrowski, Jerzy Giedroyć: życie przed „Kulturą”, Kraków: Wydawnictwo Literackie 2012, ISBN 978-83-08-04975-4.

Upamiętnienie

  • Jego nazwiskiem nazwane zostały ulice w Mińsku[22], Krakowie i Kijowie oraz rondo w Kielcach i w Szczecinie.
  • 28 lipca 2005 Sejm zdecydował o ustanowieniu roku 2006 – w którym przypadała setna rocznica urodzin Redaktora – Rokiem Jerzego Giedroycia[23].
  • Biblioteka Uniwersytecka w Białymstoku nosi imię Jerzego Giedroycia.[24]

Przypisy

  1. ↑ Maja Motyl, Stanisław Rutkowski: Powstanie warszawskie: 1 VIII–2 X 1944 : rejestr miejsc i faktów zbrodni popełnionych przez okupanta hitlerowskiego na ziemiach polskich w latach 1939–1945. Warszawa: Główna Komisja Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu, 1994, s. 82.
  2. ↑ Zmarł Henryk Giedroyc z paryskiej „Kultury”. „Rzeczpospolita”, s. A17, 2010-03-22. [dostęp 2010-03-23]. (pol.). 
  3. ↑ Poradnia językowa: Giedroyc.
  4. ↑ Hanna Maria Giza. Ostatnie lato w Maisons-Laffitte. „Roczniki”. 6, 2003. Paryż: Polska Akademia Nauk Stacja Naukowa w Paryżu. [dostęp 2022-07-22]. 
  5. ↑ Andrzej Stanisław Kowalczyk, Giedroyc Jerzy, [w:] Leksykon kultury polskiej poza krajem od roku 1939, t. 1, red. Krzysztof Dybciak i Zdzisław Kudelski, Lublin 2000, s. 124.
  6. ↑ W: Smolna 30. Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego Warszawa: PIW, 1989, spis absolwentów na s. 345 poz. 16. jako „Jerzy Giedroyć” (z „ć”).
  7. ↑ J. Giedroyć Autobiografia na cztery ręce, Warszawa 2006, s. 24.
  8. ↑ Marek Żebrowski, Jerzy Giedroyć: życie przed „Kulturą”, Kraków: Wydawnictwo Literackie 2012, s. 113–149.
  9. ↑ Marek Żebrowski, Jerzy Giedroyć: życie przed „Kulturą”, Kraków: Wydawnictwo Literackie 2012, s. 224–228, 231–240.
  10. ↑ Marek Żebrowski, Jerzy Giedroyć: życie przed „Kulturą”, Kraków: Wydawnictwo Literackie 2012. s. 369–403.
  11. ↑ Andrzej Stanisław Kowalczyk, Giedroyc Jerzy, [w:] Leksykon kultury polskiej poza krajem od roku 1939, t. 1, red. Krzysztof Dybciak i Zdzisław Kudelski, Lublin 2000, s. 127.
  12. ↑ Jerzy Giedroyc, Juliusz Mieroszewski. Rosyjski ‘kompleks polski’ i obszar ULB. „Kultura”. 9, 1974. 
  13. ↑ Bogumiła Berdychowska: Ukraina w życiu Jerzego Giedroycia i na łamach paryskiej "Kultury". culture.pl, 2006-03-30. [dostęp 2022-03-16].
  14. ↑ Tomasz Strzyżewski 2015 ↓, s. 87.
  15. ↑ 10 lat temu zmarł Jerzy Giedroyc. wp.pl, 14 września 2010. [dostęp 2011-02-21].
  16. ↑ Alicja Szałagan: Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, T. 1, Warszawa, WSiP, 1996, s. 41.
  17. ↑ Doktoraty HC, uw.edu.pl [dostęp 2011-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-12-17].
  18. ↑ Doktorzy honoris causa UMCS. umcs.lublin.pl. [dostęp 2011-02-23].
  19. ↑ Medale i ordery. Kto daje, komu i za co. polityka.pl, 20 listopada 2010. [dostęp 2011-02-21].
  20. ↑ a b Jerzy Giedroyc, kulturaparyska.com.
  21. ↑ Jerzy Giedroyc Honorowym Obywatelem Litwy. polskieradio.pl, 17 września 2010. [dostęp 2011-02-19].
  22. ↑ Вуліца Ежы Гедройца w: [1].
  23. ↑ M.P. z 2005 r. nr 46, poz. 623.
  24. ↑ Lista Bibliotek, Biblioteka Uniwersytecka im. Jerzego Giedroycia w Białymstoku.

Bibliografia

  • Tomasz Strzyżewski: Wielka księga cenzury PRL w dokumentach. Warszawa: Prohibita, 2015, s. 91. ISBN 978-83-61344-70-4.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Ukraine-zaslug3.png
Планка украинского ордена "За заслуги" 3 степени
Jerzy Giedroyc 1997.jpg
Autor: Mariusz Kubik, http://www.mariuszkubik.pl, Licencja: CC BY 2.5
Jerzy Giedroyc (1906-2000) editor-in-chief of "Kultura" (Maisons-Laffitte, France)
Order of Merit 3rd Class of Ukraine.png
Планка украинского ордена "За заслуги" 3 степени
EST Order of the White Star - 5th Class BAR.png
Baretka Orderu Białej Gwiazdy V klasy
Jerzy Giedroyc monument.jpg
Autor: Mariusz Kubik, http://www.mariuszkubik.pl, Licencja: CC BY 2.5
Jerzy Giedroyc's monument, Le Mesnil-le-Roi (France)
Z Jerzym Giedroyciem , Maisons - Laffitte 1999 (cropped).jpg
Autor: Czupal, Licencja: CC BY-SA 4.0
Z Jerzym Giedroyciem , Maisons - Laffitte, 1999.
LTU Order of the Lithuanian Grand Duke Gediminas - Knight's Cross BAR.png
Baretka Rycerskiego Krzyża Orderu Wielkiego Księcia Giedymina - Knight's Cross
ROM Order of the Crown of Romania 1881 Officer BAR.svg
Baretka: Order Korony Rumunii (model 1881) – Oficer – Królestwo Rumunii.
BEL Kroonorde Ridder BAR.svg
Baretka: Order Korony – Kawaler (Belgia).
(Ordre de la Couronne – Chevalier).
(De Kroonorde – Ridder).