Jerzy Grobicki

Jerzy Grobicki

Jerzy Grobicki (1927)
pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1891 Piastów k. Grójca
Data i miejsce śmierci	22 września 1972 Toronto
Przebieg służby
Lata służby	od 1906
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Jerzy Grobicki w stopniu majora (przed 1934)

Jerzy Grobicki (ur. 4 stycznia 1891 w majątku Piastów, zm. 22 września 1972 w Toronto) – oficer kawalerii cesarskiej i królewskiej armii, pułkownik Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych, mianowany generałem brygady przez władze RP na uchodźstwie, uczestnik walk o niepodległość Polski w I i II wojnie światowej oraz wojnie z bolszewikami, „zagończyk”.

Życiorys

Jerzy Grobicki urodził się 4 stycznia 1891 roku w majątku Piastów k. Grójca^[1], w rodzinie Aleksandra Grobickiego z Wilkowa i Jadwigi z Grobickich. Za udział w strajku szkolnym został pozbawiony prawa do matury państwowej. Kontynuował naukę w Akademii Rycerskiej (Ritter-Akademie) w Legnicy. W latach 1906–1907 był żołnierzem Legii Cudzoziemskiej w Algierze. W 1908 roku, jako serbski partyzant w Macedonii, walczył przeciwko Turkom.

Był słuchaczem Szkoły Oficerów Kawalerii w Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. Po ukończeniu nauki został oficerem zawodowym kawalerii w armii austriackiej. Dowodził dywizjonem kawalerii w stopniu rotmistrza i był szefem sztabu c. i k. 6 Brygady Górskiej.

W Wojsku Polskim zajmował kolejno stanowiska:

• oficer dowództwa Frontu Galicyjskiego,
• szef sztabu 8 Dywizji Piechoty,
• szef sztabu 9 Dywizji Piechoty,
• szef sztabu Grupy Operacyjnej gen. Stanisława Pruszyńskiego,
• zastępcy dowódcy pułku jazdy „Obrony Wilna” (bardziej znanego, jako jazda rotmistrza Jerzego Dąbrowskiego).

24 lipca 1920 roku został szefem sztabu IV Brygady Jazdy. Od 15 sierpnia 1920 roku dowodził 1 pułkiem szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. 18 sierpnia 1920 roku odznaczony przez gen. Władysława Sikorskiego Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari za szarżę pułku pod Arcelinem^[2]. 8 maja 1921 roku ustąpił z funkcji dowódcy pułku i w tym samym roku został attaché wojskowym w Budapeszcie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 74. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)^[3]. W czerwcu 1924 roku został zastępcą dowódcy 16 pułku Ułanów Wielkopolskich w Bydgoszczy. Od września 1924 roku do 15 października 1925 roku był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do Generalnego Inspektoratu Kawalerii w Warszawie. 1 grudnia 1924 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[4]. Od grudnia 1926 roku dowodził 22 pułkiem ułanów w Brodach. 1 lipca 1928 został wybrany członkiem sądu koleżeńskiego założonego wówczas Związku Sybiraków^[5]. 24 grudnia 1929 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[6]. Do stycznia 1930 roku pełnił obowiązki dowódcy 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stanisławowie, a następnie kierownika katedry taktyki kawalerii w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 16 listopada 1931 roku został przeniesiony do dyspozycji szefa Biura Personalnego MSWojsk., a następnie, z dniem 1 lutego 1932 roku do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie, po czym z dniem 31 marca 1932 roku przeniesiony w stan spoczynku^[7]. Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski podają, że Jerzy Grobicki w okresie od listopada 1931 do maja 1939 pełnił służbę jako attaché wojskowy w Teheranie, Stambule, Bejrucie, Atenach i Madrycie, co stoi w sprzeczności z ustaleniami Piotra Staweckiego, który nie wymienia płk. Grobickiego wśród oficerów pełniących w latach 1932–1939 funkcję attaché wojskowego. Konrad Bugajak w przypisie redakcyjnym na s. 548 wspomnień Mariana Romeyki wyjaśnia, że usunięcie płk. Grobickiego z WSWoj. i przeniesienie do rezerwy (sic!) pozostaje w bezpośrednim związku z podjęciem przez niego służby w Oddziale II SG oraz zaangażowaniem w ruchu prometejskim na polecenie Piłsudskiego.

W maju 1939 roku został przyjęty do wojska, jako oficer kontraktowy. Powierzono mu organizację i dowództwo Sieradzkiej Brygady Obrony Narodowej w Łodzi. W kampanii wrześniowej dowodził Oddziałem Wydzielonym Nr 2 10 Dywizji Piechoty w składzie Armii „Łódź”. 4 września został dowódcą Kresowej Brygady Kawalerii. Od 27 września 1939 roku do 25 sierpnia 1941 roku przebywał w niewoli radzieckiej, od 1940 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu^[8][9].

We wrześniu 1941 roku, po uwolnieniu z niewoli, został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 5 Dywizji Piechoty w miejscowości Tatiszczewo.

• oficer Dowództwa Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie I–IV.1942
• komendant Centrum Wyszkolenia Broni i Służb w Egipcie (od V.1942 w Palestynie) IV – IX.1942
• dowódca 6 Lwowskiej Brygady Strzelców IX.1942 – III 1943
• oficer Dowództwa Armii Polskiej na Wschodzie III – XII 1943
• oficer łącznikowy dowódcy 2 Korpusu Polskiego przy Korpusie Francuskim XII 1943 – VII 1944
• oficer Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Wielkiej Brytanii VII.1944 – III.1945

W marcu 1945 roku został przydzielony do Dowództwa Jednostek Wojskowych na Środkowym Wschodzie. Później był attaché wojskowym przy rządzie Czang Kaj-szeka. Do 1947 roku był komendantem obozu Quassasin w Egipcie. Następnie na emigracji w Kanadzie.

Prezydent RP August Zaleski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 19 marca 1963 roku^[10][11].

Jerzy Grobicki był żonaty z Anną Harajewicz, z którą miał syna Alexandra^[12].

Opinia

• Marian Romeyko: Kawalerzysta, zasłużony, bojowy dowódca pułku, naukowiec i historyk, typ kawaleryjskiego „zagończyka” z dużym temperamentem, należał do znanych postaci w wojsku. Karierę zaczął jeszcze podczas wojny bałkańskiej, w charakterze komitadży. W czasie wielkiej wojny służył w kawalerii austriackiej, był podczas wojny domowej nad Donem, gdzie Kozacy nadali mu tytuł „honorowego atamana”. W WP należał do antyreżimowców, z czym się zbytnio nie krył; pozostał jednak lojalnym oficerem. Mówiono, że przyczyną przejścia tego wybitnego oficera na emeryturę stał się fakt następujący: w WSWoj. w Warszawie bawiła delegacja estońskiej Wyższej Szkoły Wojennej; należało ją rewizytować. Gen. Kutrzeba wyznaczył w skład delegacji płk. Grobickiego, nakazując mu uprzednio porozumieć się z Oddziałem II Sztabu Głównego w celu otrzymania szczegółowych instrukcji. Tam poinformowano go, że ma zabrać ze sobą prezent, i sugerowano popiersie Piłsudskiego. Grobicki natomiast kupił miniaturę pomnika „dowborczyka” i wręczył ją w Tallinnie^[13].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 183^[14]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[15]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[16]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[16][17]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[16]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[16]
• Krzyż Komandorski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)^[16]

Przypisy

Bibliografia

• Marian Koral: Biogram płk. dypl. Jerzego Grobickiego zmarłego 22 września 1972 r. w Toronto, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 4 (63) z 1972 r., s. 358.
• Kazimierz Pindel: Obrona narodowa 1937–1939, Warszawa 1979, ISBN 83-11-06301-X.
• Marian Romeyko: Przed i po maju. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1983. ISBN 83-11-06884-4.
• Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 384. ISBN 83-11-07836-X.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991.
• Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku, Zakład naukowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, Wrocław 1991, ISBN 83-04-03364-X, s. 67.
• Zdzisław Kowalski: Szablą i piórem. Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920 na łamach polskich periodyków wojskowych. Warszawa: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-856-6.
• Piotr Stawecki: Attaché wojskowi Drugiej Rzeczypospolitej, „Przegląd Historyczno-Wojskowy” Nr 2 (202) z 2004 r., s. 107–138.
• Narcyz Klatka: Wieluński Wrzesień 1939, Wydawnictwo Komandor, Wieluń-Gdynia 2006, ISBN 83-912842-0-4.
• Magdalena Bylczyńska: Pamiętnik Galicjanki. 1914–1917, Branice 2012, s. 102–104.