Jerzy Hagmajer

Jerzy Hagmajer

Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1913 Warszawa
Data i miejsce śmierci	26 grudnia 1998 Warszawa
Zawód, zajęcie	lekarz, polityk
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	poseł na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji (1961–1976)
Partia	ONR (1934) RNR (1935–1939)
Odznaczenia

Grób lekarza i polityka Jerzego Hagmajera na Starych Powązkach w Warszawie

Grób lekarza i polityka Jerzego Hagmajera na Starych Powązkach w Warszawie

Jerzy Hagmajer, ps. Kiejstut (ur. 8 grudnia 1913 w Warszawie, zm. 26 grudnia 1998 tamże) – polski chirurg, działacz społeczny, działacz ruchu narodowego, obrońca Warszawy we wrześniu 1939. Zastępca komendanta głównego Konfederacji Narodu Bolesława Piaseckiego, porucznik Armii Krajowej, więzień Pawiaka. Poseł na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji.

Życiorys

Syn Stanisława^[1]. Ukończył Szkołę Podstawową nr 54 w Warszawie (na Pradze), a następnie Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego. Maturę zdał w 1931. Był członkiem Obozu Wielkiej Polski, Obozu Narodowo-Radykalnego i Ruchu Narodowo-Radykalnego. Działał w konspiracji, był osadzony m.in. w Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej (w 1934). Został stamtąd wypuszczony po interwencji matki – działaczki Polskiej Partii Socjalistycznej – u Józefa Piłsudskiego^[2]. W 1939 ukończył studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.

Po wybuchu II wojny światowej należał do podziemnej organizacji „Pobudka”, będąc członkiem jej kierownictwa i redaktorem technicznym tytułu o tej samej nazwie^[3]. Od 1941 był członkiem Konfederacji Narodu. Więziony w więzieniu na Pawiaku od października 1941 do czerwca 1942. Od lutego 1943 zastępca komendanta głównego Konfederacji Narodu, kierował organizacją po nieobecność Bolesława Piaseckiego w Warszawie. W powstaniu warszawskim walczył w Zgrupowaniu „Radosław”, pracował w Szpitalu Karola i Marii, następnie w Szpitalu Wolskim. Wyszedł z Warszawy z rannymi.

Po upadku powstania z grupą lekarzy wojskowych: Janem Mazurkiewiczem „Radosławem”, dr Chodorowskim oraz Henrykiem Bukowieckim stworzył w Częstochowie w pomieszczeniach przekazanych przez zakon paulinów szpital nazwany Szpitalem Warszawskim. Działacz Organizacji „Nie” od 1945.

W latach 1945–1980 lekarz w Szpitalu Praskim, także zastępca ordynatora III oddziału chirurgicznego oraz dyrektor tej placówki. Współzałożyciel i pierwszy dyrektor Liceum pw. św. Augustyna w Warszawie (1949–1950).

Współzałożyciel tygodnika „Dziś i Jutro” oraz Stowarzyszenia „Pax” (przez wiele lat wiceprzewodniczący). Redaktor tygodnika „Kierunki”. Z ramienia „Pax” sprawował mandat posła na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji. Został pochowany na warszawskich Powązkach (kwatera 163-3-21/22)^[4].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1955)^[1][5]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Krzyż Armii Krajowej
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie, w tym 1954^[6])
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego^[5]
• Warszawski Krzyż Powstańczy
• Krzyż Partyzancki

Przypisy

Bibliografia

• Zygmunt Przetakiewicz, Od ONR-u do PAX-u (Wspomnienia), Warszawa 1994.
• Biogram na stronie 1944.pl