Jerzy Haszczyński

Jerzy Janusz Haszczyński
Data i miejsce urodzenia

22 sierpnia 1966
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Jerzy Janusz Haszczyński (ur. 26 sierpnia 1966[1] w Warszawie) – polski dziennikarz, reporter, od 2000 szef działu zagranicznego „Rzeczpospolitej”.

Życiorys

Jest absolwentem VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1985)[2], gdzie działał w 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”[3]. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Warszawskim[4]. W swojej karierze związany jest głównie z dziennikiem „Rzeczpospolita”, w którym pracuje od 1991, a od 2000 kieruje działem zagranicznym[4]. W połowie lat 90. XX wieku był wydawcą i redaktorem tygodnika mniejszości polskiej na Litwie „Słowo Wileńskie”, założonego przez dziennik „Rzeczpospolita”. W latach 1999–2000 był korespondentem „Rzeczpospolitej” w Niemczech[5].

W 2003 wydał zbiór reportaży Nie tylko pani Steinbach, w którym przedstawił m.in. historię życia Eriki Steinbach[4]. Już kilka lat wcześniej ujawnił, że ojcem Steinbach był sierżant okupacyjnych wojsk niemieckich.

Wyróżnienia i odznaczenia

W 2006 nominowany był do prestiżowej nagrody miesięcznika „Press” za reportaż Tajemnice pomarańczowej rewolucji napisany wraz z Mają Narbutt, Pawłem Reszką i Tatianą Serwetnyk. Za ten reportaż został też wraz ze współautorami nagrodzony Nagrodą im. Dziewanowskiego SDP. W 2005 był nominowany wraz z Katarzyną Zuchowicz i Piotrem Zychowiczem do nagrody miesięcznika „Press” za teksty piętnujące używanie przez media zagraniczne określenia „polskie obozy zagłady”. Za akcję przeciw „polskim obozom” dostał wraz z działem zagranicznym „Rzeczpospolitej” Główną Nagrodę Wolności Słowa SDP w 2005[5].

Wraz z Michałem Żakowskim został w 2011 laureatem pierwszej edycji Nagrody PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego dla autorów informacji (za tekst Jemeńska szkoła dżihadu opublikowany w „Rzeczpospolitej” 23 stycznia 2010)[6]. W 2014 wraz z innymi dziennikarzami związanymi z „Rzeczpospolitą” został odznaczony przez prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[7].

Publikacje

  • Pamięć europejska czy narodowa. Spór o Centrum przeciwko Wypędzeniom, red. i wybór tekstów: Paweł Lisicki i Jerzy Haszczyński, Warszawa: Redakcja Rzeczpospolitej 2003.
  • Nie tylko pani Steinbach, słowo wstępne Maciej Rybiński, Warszawa: „El-Ka” 2003.
  • Mój brat obalił dyktatora, Warszawa: Wydawnictwo Czarne 2012[4].

Przypisy

  1. ↑ Jerzy Janusz Haszczyński. monitorfirm.pl. [dostęp 2016-10-27].
  2. ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1985. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-09-02].
  3. ↑ „Czarna Jedynka”, 1 Warszawska Drużyna Harcerzy im. Romualda Traugutta, dziś obchodzi stulecie swego istnienia. wpolityce.pl. [dostęp 2021-08-11].
  4. ↑ a b c d Nota biograficzna. czarne.com.pl. [dostęp 2021-03-30].
  5. ↑ a b Jerzy Haszczyński: Kapuściński był dla mnie wzorem. dzieje.pl, 5 grudnia 2011. [dostęp 2016-10-27].
  6. ↑ Jerzy Haszczyński i Michał Żakowski laureatami nagrody PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego. wirtualnemedia.pl, 5 grudnia 2011. [dostęp 2016-10-27].
  7. ↑ Prezydent odznaczył dziennikarzy „Rzeczpospolitej”. „25 lat temu +Rz+ przestała być własnością władzy”. wirtualnemedia.pl, 24 października 2014. [dostęp 2016-10-27].

Linki zewnętrzne