Jerzy Hieronim Maria Wojciech Laskarys

Jerzy Laskarys

Giorgio Maria Lascaris

Tytularny łaciński patriarcha Jerozolimy
Data i miejsce urodzenia	1706 Werona
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 1795 Rzym
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	teatyni
Sakra biskupia	29 czerwca 1741
Wybór patriarchy	20 grudnia 1762

Jerzy Hieronim Maria Wojciech Laskarys, Georgius Maria Lascaris (ur. 1706 w Weronie, zm. 1795 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, biskup tytularny Zenopolis in Lycia w 1741 roku, biskup tytularny Teodozji w 1754 roku, opat żołkiewski, patriarcha jerozolimski w 1762 roku, kanonik regularny^[1].

Pochodził z rodziny weneckiej, był synem Teodora XIII, potomka rodziny cesarskiej Nicei, i hrabianki Gertrudy Ricci. W czasie studiów w Rzymie wstąpił do zakonu teatynów. Pełnił m.in. funkcję konsultora Kongregacji Odpustów w Kurii Rzymskiej. W 1738 został mianowany prefektem teatynów we Lwowie, wkrótce został rezydentem Radziwiłłów w Nieświeżu. Z inicjatywy Michała Kazimierza Radziwiłła „Rybeńko” otrzymał w 1741 godność proboszcza-infułata w Ołyce wraz z tytularną stolicą biskupią Zenopolis. W t.r. otrzymał święcenia biskupie w kolegiacie ołyckiej.

Dokonał wizytacji filii Akademii Zamojskiej w Ołyce, a następnie – na mocy brewe papieża Benedykta XIV z 7 maja 1745 – został upoważniony do wizytacji i reformy samej Akademii Zamojskiej. Spotkał się na miejscu z niechęcią duchowieństwa, ale ostatecznie wydał dekret reformujący uczelnię 3 października 1746. Zalecił w tym dekrecie podział akademii na cztery wydziały – teologii, prawa, medycyny i filozofii, a także powołanie przygotowawczych klas mniejszych. Zapewnił uposażenie trzynastu profesorom wydziałowym oraz czterem profesorom klas mniejszych. Powołał do życia także bibliotekę i drukarnię akademicką. Ostatecznie do realizacji całości zaleceń Laskarysa nie doszło z braku funduszów.

W latach 1744–1748 był prepozytem tomaszowskim, od 1748 opatem w Żółkwi. W 1748 otrzymał godność kanonika kapituły lwowskiej. Miejsce w kapitule zachował do końca życia.

Był rzecznikiem ujednolicenia rytu Kościoła unickiego i łacińskiego. W czasie pobytu w Rzymie w 1750 nakłonił Benedykta XIV do wydania encykliki Imposito nibis (1751), w której papież wyraził zgodę na odprawianie łacinnikom nabożeństw w cerkwiach unickich, gdzie nie było konsekrowanych ołtarzy. W 1754 Laskarys został mianowany arcybiskupem tytularnym teodozyjskim, zachowując beneficja w Ołyce, Żółkwi i Lwowie. W 1757 powrócił na stałe do Rzymu, gdzie otrzymał pięć lat później nominację na patriarchę aleksandryjskiego, później patriarchę jerozolimskiego. Był ekspertem Kurii Rzymskiej do spraw Polski, m.in. wszedł w skład powołanej w 1767 Kongregacji do Spraw Polskich. Nakłaniał m.in. papieża do milczenia w sprawie konfederacji barskiej. Utrzymywał do końca życia kontakty z Polakami, był zaprzyjaźniony z rodziną Zamoyskich. W 1787 przesłał katedrze lwowskiej (za pośrednictwem Marcello Bacciarellego) trzy obrazy, przedstawiające Św. Trójcę, Wniebowzięcie oraz Michała Archanioła.

Jego bratankiem był Teodor, generał wojsk litewskich.

Bibliografia

• Franciszek Stopniak, Jerzy Laskarys, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XVI, 1971.

Linki zewnętrzne

• Biogram na Catholic-hierarchy.org

Przypisy