Jerzy Houwalt
 rotmistrz | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small} | |
Jerzy Houwalt[1][a] (ur. 28 grudnia 1897 w Majszagole, zm. w 1971) – rotmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, agronom, właściciel ziemski[1].
Życiorys
Urodził się 28 grudnia 1897 w Majszagole, w ówczesnym powiecie wileńskim guberni wileńskiej, w rodzinie Witolda (1862–1939) i Zofii z Rymszów[1].
W czasie I wojny światowej, a następnie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 3 Pułku Ułanów. 3 września 1919 został mianowany z dniem 1 września 1919 podporucznikiem w kawalerii[4]. 11 czerwca 1920 pod Nową Groblą został ranny[5].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał jako oficer zawodowy w macierzystym pułku[6]. 28 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[7], a 3 maja 1922 zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 186. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[8]. Później został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 3 puł. w Tarnowskich Górach[9][10]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział w rezerwie do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich w Postawach[2]. 7 października 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia z „powodu braku pracy niepodległościowej”[1]. Na stopień rotmistrza został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 16. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[3].
Życie prywatne
Jerzy był żonaty z Anną (1902–1976), córką Bogusława Herse, z którą miał syna Andrzeja (1924–2007).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6865 – 10 maja 1922[11][12][13]
- Krzyż Walecznych[1]
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c d e Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-05-21]..
- ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 119, 603.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 610.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 90 z 25 września 1919 roku, poz. 3274.
- ↑ Dobrzyński 1929 ↓, s. 28.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 246, 655 jako por. Jerzy Houvalt i Houvald.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921 roku, s. 385.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 169.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 606, 702.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 548, 624.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 czerwca 1922 roku, s. 458.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 412, jako Jerzy Houwald plutonowy 3 pułku ułanów I Korpusu WP na Wschodzie.
- ↑ Dobrzyński 1929 ↓, s. 46.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bohdan Dobrzyński: Zarys historji wojennej 3-go pułku ułanów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).