Jerzy Ignacy Lubomirski

Ten artykuł należy dopracować: → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Jerzy Ignacy Lubomirski

Jerzy Ignacy Lubomirski (portret autorstwa nieznanego artysty)
Szreniawa bez Krzyża
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1691 Kraków
Data i miejsce śmierci	19 lipca 1753 Rzeszów
Ojciec	Hieronim Augustyn Lubomirski
Żona	Marianna Denhoff Joanna Lubomirska
Dzieci	Teodor Hieronim Lubomirski Marianna Jordan Adolf Lubomirski Józefa Zofia Ponińska Barbara Ponińska Franciszek Grzegorz Lubomirski
Odznaczenia

Jerzy Ignacy Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. 15 marca 1687^[1] w Krakowie, zm. 19 lipca 1753 w Rzeszowie) – generał major wojsk koronnych^[2], chorąży wielki koronny od 1746, pisarz polny koronny w latach 1726–1732, książę, generał wojsk saskich. Kandydat do korony siedmiogrodzkiej i polskiej po śmierci Augusta II Mocnego, fundator klasztoru dla zakonu kapucynów w Rozwadowie.

Życiorys

Syn Hieronima Augustyna Lubomirskiego, zamieszkały w Rzeszowie. Żonaty z Marianną Bielińską, następnie z Joanną von Stein zu Jettingen. Pierwsza żona urodziła mu dwoje dzieci: Teodora i Mariannę a druga czworo: Adolfa, Józefę, Barbarę i Franciszka)^[3].

W 1723 wykupił od rodziny Rozwadowskich ich nadsańskie dobra, na bazie których zorganizował dwa klucze dóbr ziemskich: rozwadowski i długorzeczycki. Pałac w Charzewicach stał się rodową siedzibą linii rzeszowsko-charzewskiej.

Klasztor w Rozwadowie ufundował dla zakonu kapucynów w ramach ekspiacji za zabójstwo. Według anegdoty nad ranem po balu na zamku rzeszowskim, książę dostrzegł idącego z kobiałką na targ ubogiego szlachcica. W pewnej chwili z kobiałki wychylił głowę kogut, który głośno zapiał. W Lubomirskim odezwała się pasja myśliwska; zakład, że zastrzelę tego koguta – zawołał. Podano mu pistolet. Strzał był tak celny, że zginął nie tylko kogut, ale i jego właściciel. W rzeczywistości jednak książę zabił w pojedynku chorążego sanockiego Józefa Jelca, swojego wierzyciela, gdy ten gościł na zamku rzeszowskim. Już pierwsze złożenie szabel doprowadziło do śmierci Józefa Jelca, za co Lubomirski został skazany na dwa lata wieży w zamku w Sanoku, stanowiącym więzienie sanockie, i formalnie karę tę odbył (z przerwami)^[4]. W 1727 roku został odznaczony Orderem Orła Białego, a w 1736 saskim Orderem św. Henryka^[5]. Pochowany w krypcie klasztoru zakonu kapucynów w Rozwadowie.

Przypisy