Jerzy Jarosz (generał)

Jerzy Jarosz

J. Jarosz w stopniu pułkownika (1974)
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	18 sierpnia 1931 Nagawczyna
Przebieg służby
Lata służby	1949–1992
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	97 Pułk Piechoty 37 Pułk Piechoty 4 Pułk Zmechanizowany 10 Batalion Powietrznodesantowy 6 Pomorska Dywizja Powietrznodesantowa 1 Warszawska Dywizja Zmechanizowana Warszawski Okręg Wojskowy Żandarmeria Wojskowa
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca kompanii, dowódca batalionu, zastępca dowódcy dywizji, dowódca dywizji, zastępca dowódcy WOW, Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej
Odznaczenia

Jerzy Bronisław Jarosz (ur. 18 sierpnia 1931 w Nagawczynie) – generał brygady Wojska Polskiego, członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.

Życiorys

Syn Anny z domu Draus i Tadeusza, podoficera nadterminowego 17 Pułku Piechoty w Rzeszowie. W 1949 ukończył 4 klasy gimnazjum ogólnokształcącego w Krakowie. W latach 1949–1951 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 1 we Wrocławiu. 30 sierpnia 1951 promowany przez gen. broni Stanisława Popławskiego na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty. Po ukończeniu szkoły został przydzielony do 97 pułku piechoty w Przemyślu i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu moździerzy. W 1952 został przeniesiony do 37 pułku piechoty w Gliwicach i wyznaczony na stanowisko dowódcy kompanii moździerzy. W latach 1954–1957 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie. Po ukończeniu studiów, jako oficer dyplomowany, został szefem sztabu batalionu, a w 1958 dowódcą kompanii szkolnej pułkowej szkoły podoficerskiej w 14 pułku zmechanizowanym w Tarnowie. Od 1960 roku dowodził batalionem piechoty w 4 Pułku Zmechanizowanym w Kielcach. W 1962 został zastępcą dowódcy 30 pułku zmechanizowanego w Rzeszowie do spraw liniowych.

12 kwietnia 1963 został dowódcą 10 Batalionu Powietrznodesantowego w Oświęcimiu. W 1965 został przedterminowo awansowany na podpułkownika za udział w ćwiczeniu "Burza Październikowa" w Erfurcie na terenie NRD, gdzie dowodził desantowaniem całego batalionu w warunkach zbliżonych do bojowych. Dowodzony przez niego batalion zajął dwukrotnie pierwsze miejsce w dywizji na podstawie wyników uzyskanych podczas Inspekcji Sił Zbrojnych. W 1968 został przeniesiony na stanowisko dowódcy 16 Kołobrzeskiego Batalionu Powietrznodesantowego w Krakowie. Od 1968 do 1971 był attaché wojskowym, morskim i lotniczym PRL w Brukseli^[1]. W 1972 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej do spraw liniowych w Krakowie, a w następnym roku szefa sztabu – zastępcy dowódcy tego związku taktycznego. Podczas służby w tej dywizji wykonywał skoki ze spadochronem. W okresie od 26 listopada 1973 do 15 maja 1974 dowodził I zmianą Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w Doraźnych Sił Zbrojnych Organizacji Narodów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. Organizował polskie misje pokojowe w Egipcie i na Wzgórzach Golan w Syrii. Dowodzony przez niego kontyngent liczył 1060 żołnierzy. Pomimo wykonywania przez żołnierzy zadań saperskich polegających na rozminowywaniu izraelskich i arabskich pól minowych, w kontyngencie nie doszło do żadnego wypadku. W 1974 został odznaczony przez Sekretarza Generalnego ONZ Kurta Waldheima Medalem "W Służbie Pokoju" (jako pierwszy oficer ludowego WP^[2]).

W latach 1974–1976 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie. W październiku 1976 objął dowództwo 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki w Legionowie. 5 października 1978 na mocy uchwały Rady Państwa PRL został awansowany na stopień generała brygady. Nominację wręczył mu 11 października 1978 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. Dowodzona przez niego 1 Dywizja Zmechanizowana została dwukrotnie wyróżniona przez MON tytułem "Przodującego Związku Taktycznego WP" (1978, 1982). W okresie stanu wojennego (1981-1983) był członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. 31 grudnia 1984 roku obowiązki dowódcy przekazał płk. dypl. Zenonowi Poznańskiemu, a sam objął stanowisko zastępcy dowódcy Warszawski Okręg Wojskowego do spraw Obrony Terytorialnej w Warszawie. We wrześniu 1989 został komendantem głównym Ochotniczych Hufców Pracy.

W okresie od maja 1990 do stycznia 1992 był pierwszym Komendantem Głównym Żandarmerii Wojskowej w Warszawie. Był współtwórcą tej nowej formacji.

20 lutego 1992 został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku. Pożegnany oficjalnie przez szefa Sztabu Generalnego WP gen. dyw. Zdzisława Stelmaszuka.

Od 1959 członek PZPR.

Awanse^[1]

• chorąży – 1951
• podporucznik – 1952
• porucznik – 1954
• kapitan – 1957
• major – 1962
• podpułkownik – 1965
• pułkownik – 1972
• generał brygady – 1978

Ordery i odznaczenia

Order Sztandaru Pracy II klasy (1988), Krzyż Kawalerski (1973) i Oficerski (1980) Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi (1966), Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny, Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju, Medalem "W Służbie Pokoju" (ONZ, 1974) i wiele innych odznaczeń. 11 października 1974 wyróżniony wpisem do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich”.

Życie prywatne

Mieszka w Warszawie. Żonaty z Magdaleną z domu Borowską, dziennikarką. Ma dwie córki z pierwszego małżeństwa^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Jan Wincewicz, Dowódcy Żandarmerii Wojskowej III RP w: 15 lat Żandarmerii Wojskowej III RP, Fundacja Polonia Militaris, Warszawa 2005, ISBN 83-921076-7-5.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 68-71.