Jerzy Kamiński (powstaniec)

Jerzy Kamiński

„Światowid-Byczyński”

Jerzy Kamiński podczas odznaczania Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari
major
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1924 Kalisz
Data i miejsce śmierci	30 sierpnia 2018 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Narodowe Siły Zbrojne
Stanowiska	dowódca Zgrupowania Bartkiewicza
Główne wojny i bitwy	powstanie warszawskie
Odznaczenia

Jerzy Kamiński, pseud. „Światowid-Byczyński” (ur. 5 lutego 1924, zm. 30 sierpnia 2018^[1] w Warszawie) – polski inżynier i żołnierz AK, major Wojska Polskiego w stanie spoczynku, jako ppor. ostatni dowódca 3 plutonu 4 kompanii Zgrupowania Bartkiewicza w powstaniu warszawskim^[2], odznaczony m.in. orderem Virtuti Militari^[3] i Krzyżem Walecznych.

Życiorys

Przed wojną

Jerzy Kamiński urodził się w Kaliszu z ojca Wacława Kamińskiego i matki Marii (z domu Mejer) jako najstarszy z trójki dzieci. Dorastał mieszkając z rodzicami w ich kamienicy na ulicy Sukienniczej 9.

Po wybuchu wojny

Działał w konspiracji od 1942 roku. Do Narodowych Sił Zbrojnych został zaprzysiężony w Leszczynach koło Garwolina pod pseudonimem "Światowid-Byczyński". W maju 1944 roku walczył w partyzantce NSZ w okolicach Ćmielowa w Górach Świętokrzyskich^[4].

Powstanie warszawskie

Grób Jerzego Kamińskiego na cmentarzu Bródnowskim

W trakcie Godziny „W” przebywał z plutonem OS NSZ pod dowództwem kpt. "Romana" na placu Dąbrowskiego 5, skąd rozpoczął atak. W pierwszych godzinach powstania zdobył swój pierwszy pistolet maszynowy. Następnie brał udział w szturmie na budynek PAST-y, a także uczestniczył w obronie ulicy Królewskiej, na której po wojnie pracował. Pod koniec września został awansowany na dowódcę 3 plutonu, a jeszcze przed upadkiem powstania do stopnia podporucznika. Został odznaczony Krzyżem Walecznych, a także Krzyżem Srebrnym orderu Virtuti Militari przez gen. Tadeusza "Bora"-Komorowskiego, jednak z powodu zaginięcia dokumentacji odznaczenia, nie zostało ono oficjalnie uznane. Po upadku powstania trafił do niewoli wraz z 4 kompanią do obozu Stalag XIB w Fallingbostel, skąd następnie był przenoszony do oflagów: Bergen-Belsen, Grossborn-Westfalenhof, Sandbostel, Lubeka.

Po wojnie

Po zakończeniu wojny powrócił do rodzinnego Kalisza (7.09.1945), gdzie ponownie zamieszkał z rodzicami w kamienicy przy ulicy Sukienniczej. Ukończył Politechnikę Warszawską ze stopniem magistra inżyniera budownictwa, a następnie rozpoczął pracę jako konstruktor budowlany w biurze projektów mieszczącym się przy ulicy Królewskiej. Jeszcze podczas pobytu w Niemczech po zakończeniu wojny poznał Waleriana Klimowicza, ojca swojej przyszłej żony, Teresy z którą miał dwóch synów. Po ślubie przeprowadzili się na ulicę Sulkiewicza w Warszawie, jednak wkrótce zostali stamtąd eksmitowani ze względu na budowę inwestycji rządowej na ich działce. Następnie przeprowadzili się na Bielany. Nie ujawnił wobec władz PRL swojej przeszłości wojennej, skutkiem czego został wezwany w trakcie studiów na obowiązkowe szkolenie wojskowe. W 2012 został oficjalnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari przez prezydenta Bronisława Komorowskiego.

Przypisy