Jerzy Kornacki

Jerzy Kornacki

ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego
Data i miejsce urodzenia	22 lipca 1908 Mińsk Mazowiecki
Data i miejsce śmierci	11 listopada 1981 Warszawa
Zawód, zajęcie	prozaik
Odznaczenia

Jerzy Kornacki (ur. 22 lipca 1908 w Mińsku Mazowieckim, zm. 11 listopada 1981 w Warszawie) – polski prozaik.

Życiorys

Ukończył Gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie. Debiutował jako prozaik na łamach czasopisma „Kobieta Współczesna” w 1931 roku. W latach 1932–1933 był redaktorem tygodnika „Epoka”. W latach 1933–1937 był współzałożycielem i członkiem zespołu prozaików Przedmieście. W latach 1944–1945 przebywał w Lublinie. W tym okresie był posłem do KRN. Od 1945 roku mieszkał w Warszawie. Jest pochowany na cmentarzu reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie (kwatera O-1-2a)^[1].

Twórczość

• Oczy i ręce (opowiadanie)
• Rozsada (opowiadania)
• Kręgle i kule (powieść)

Jerzy Kornacki jest też autorem nieopublikowanych dzienników z okresu wojny i lat powojennych „Kamieniołomy”^[2].

Z Heleną Boguszewską

• Ludzie wśród ludzi (szkice)
• Polonez (cykl powieści)
• Jadą wozy z cegłą (powieść)
• Wisła (powieść)
• Zielone lato 1834 (powieść)

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[3].
• Złoty Krzyż Zasługi (1946)^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9.

Linki zewnętrzne

• Jerzy Kornacki w bazie Filmoteki Narodowej „Nitrofilm”