Jerzy Levittoux

Jerzy Piotr Levittoux

pułkownik dyplomowany broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1897 Chrzanówka
Data i miejsce śmierci	18 lipca 1944 Caen
Przebieg służby
Lata służby	1917–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 Dywizja Pancerna
Stanowiska	attaché wojskowy szef sztabu dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia

Jerzy Piotr Levittoux (ur. 7 stycznia 1897 w Chrzanówce, zm. 18 lipca 1944 k. Caen) – pułkownik dyplomowany broni pancernych Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

Jerzy Piotr Levittoux urodził się 7 stycznia 1897 w Chrzanówce na Ukrainie. Był synem Jana i starszym bratem Henryka Juliana, majora lekarza WP zamordowanego w Charkowie.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 79. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk saperów^[1]. W latach 1923–1925 pełnił służbę w Departamencie V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 1 pułku saperów w Modlinie^[2][3]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[4]. W lutym 1925 roku został przydzielony do Oficerskiej Szkoły Inżynierii na stanowisko asystenta^[5]. W październiku 1925 roku został przeniesiony do kadry korpusu oficerów inżynierii i saperów z równoczesnym przydziałem służbowym do École Supérieure de Guerre w Paryżu na dwuletni kurs normalny^[6]. W 1927 roku, po ukończeniu studiów, otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego. W 1928 roku był w kadrze Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie^[7]. 23 sierpnia 1929 roku przeniesiony został do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy^[8]. Z dniem 15 maja 1931^[9] do 1933 r. odbył praktykę liniową w 1 pułku czołgów w Poznaniu na stanowisku dowódcy batalionu^[10][11]. W 1933 roku powierzono mu pełnienie obowiązków komendanta Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych^[12], a w następnym roku wyznaczony został na stanowisko komendanta Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych w Twierdzy Modlin^[13]. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[14]. Obowiązki komendanta Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych pełnił do września 1937 roku^[15]. W 1938 roku zastąpił podpułkownika Adama Przybylskiego na stanowisku attaché wojskowego przy Ambasadzie RP w Tokio^[16].

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939 gdzie zredagował hasła związane z inżynierią saperską. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego tej encyklopedii^[17].

3 listopada 1942 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1943 roku w korpusie oficerów broni pancernych. 9 stycznia 1943 roku objął obowiązki na stanowisku szefa sztabu 1 Dywizji Pancernej. W lipcu 1944 roku został wysłany został przez gen. bryg. Maczka do Normandii razem z trzema innymi wojskowymi oraz dwoma kierowcami na rekonesans oraz w celu nawiązania łączności z brytyjską 1 Dywizją Pancerną. Dwa dni później, o drugiej w nocy 18 lipca 1944, wracającą jeepem do sztabu dywizji brytyjskiej grupę zaatakowały samoloty niemieckie zrzucając bomby i raniąc śmiertelnie Jerzego Levittoux. Pochowany na brytyjskim cmentarzu wojskowym w Ranville k. Caen, w departamencie Calvados (czwarty rząd po lewej od wejścia, dziewiąty grób). Jego następcą na stanowisku szefa sztabu dywizji został mjr dypl. Ludwik Antoni Stankiewicz^[18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1922)^[19]
• Krzyż Walecznych (1921)^[20]
• Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)^[21]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Order Krzyża Orła III klasy (1936, Estonia)^[22]
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
• Estońska Odznaka Pancerna (przed 1937)^[23]

Zobacz też

• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych
• Placówki dyplomatyczne Wojska Polskiego II RP

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. [dostęp 2016-06-11].
• Rajmund Szubański: Szkoła Podchorążych Broni Pancernych 1936–1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1993. ISBN 83-85621-31-8.
• Piotr Stawecki. Attaché wojskowi Drugiej Rzeczypospolitej. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (202), s. 107–138, 2004. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281. 
• Otton Laskowski: Encyklopedia wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1931.