Jerzy Lewitowicz
Jerzy Lewitowicz (ur. 25 listopada 1933 w Hrubieszowie) - generał brygady WP, inżynier i profesor fizyki.
Życiorys
W 1951 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Dubois w Koszalinie, dokąd w 1946 przeniósł się wraz z rodziną. 1951-1952 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego i Morskiego Politechniki Gdańskiej, a 1952-1956 w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, po czym został inżynierem w specjalności uzbrojenie lotnicze i otrzymał stopień podporucznika. 1956-1961 eksternistycznie studiował na Wydziale Matematyki i Fizyki UW, po czym został magistrem fizyki w zakresie doświadczalnej fizyki jądrowej. W maju 1967 został doktorem nauk technicznych z nadania Rady Naukowej Wydziału Elektrotechniki Górniczej Hutniczej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, a w grudniu 1973 - doktorem habilitowanym nauk technicznych. Pracownik Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych (ITWL) w Warszawie. 1966-1973 na praktykach naukowych w Zjednoczonym Instytucie badań Jądrowych w Dubnej pod Moskwą. W kwietniu 1977 odbył praktyki w NASA w Hampton w USA. Od 1960 kapitan, od 1967 major, od 1971 podpułkownik, od 1975 pułkownik. Od stycznia 1971 docent ITWL, od 1974 p.o. zastępcy komendanta, a od 1978 zastępca komendanta ds. naukowo-badawczych ITWL. 12 IV 1979 Rada Państwa PRL nadała mu tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Od 1982 komendant ITWL. Od 5 XII 1989 szef Badań i Rozwoju Techniki Wojskowej - zastępca Głównego Inspektora Techniki WP. W maju 1990 Prezydent RP gen. Wojciech Jaruzelski mianował go generałem brygady. W lutym 1992, na skutek konfliktu z szefem Sztabu Generalnego WP Zdzisławem Stelmaszukiem i oskarżeń o zdradę tajemnicy wojskowej w dwóch opublikowanych artykułach prasowych został odwołany przez ministra obrony Jana Parysa. W sierpniu 1992 śledztwo zostało umorzone z braku dowodów winy, a Jerzy Lewitowicz został zrehabilitowany i przywrócony na poprzednie stanowisko przez ministra obrony Janusza Onyszkiewicza. 1 III 1993 zwolniony i przeniesiony do rezerwy. Profesor i kierownik Zakładu Samolotów i Śmigłowców w Instytucie Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej Wydziału Mechanicznego, Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. Od 1 X 2002 pracownik - profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej. Członek Rady Naukowej PAN i wielu kolegiów naukowych, rad programowych i wydawniczych.
Autor ponad 350 publikacji, 27 wynalazków i promotor 15 doktorów. Autor i współautor 15 książek naukowych. Autor wielu recenzji naukowych.
Odznaczenia i nagrody
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1992)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1985)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1978)
- Złoty Krzyż Zasługi (1972)
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1977)
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1980)
- Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
- Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
- Medal Zasłużony dla WOPK (1976)
- Medal Zasłużony dla Wojsk Lotniczych
- Nagroda Państwowa II stopnia (dwukrotnie, 1963 i 1974)
- Tytuł i odznaka "Zasłużony Wynalazca i Racjonalizator Wojskowy" (1976)
- Tytuł i medal "Mistrz Techniki Polskiej" (1973)
- Nagroda "Błękitne Skrzydła" (2002)
- "Skrzydło Puławskie" - dyplom i medal Sekcji Lotniczej SIMP(1998)
I inne.
Bibliografia
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II:I-M, Toruń 2010, s. 367-370.