Jerzy Markwart

Jerzy Józef Markwart^[1][2] (zm. prawdopodobnie 1748) – polski rzeźbiarz zapewne pochodzenia morawkiego lub z obszaru cesarstwa^[3], który pracował w Galicji. Najwsześniejsza wzmianka o jego pobycie we Lwowie pochodzi z 1741: wtedy wraz ze żoną Gertrudą Barbarą kupił on domostwo na terenie jurydyki Świętojańskiej^[1]. Pozostawał w bliskich stosunkach z Konradem Kotschenreiterem^[4], zapewne Austriakiem^[3], któremu pozyczał 1600 złp. «na karty», w 1744 domagał się od niego zwrotu 75 czerwonych zł. Zbigniew Hornung przypuszczał, że rzeźbiarz i sztukator lwowski Jan Obrocki był synem snycerza Mikołaja, którego żoną była wdowa Jerzego Markwarta Gertruda^[4] Barbara^[1]. Gertruda Barbara 15 stycznia 1749 sama wypłaciła Izraelowi Dawidowiczowi należytość w kwocie 400 złp., a 17 stycznia 1750 spisała testament ręką świadka, ks. franciszka Duralskiego, proboszcza kościoła Matki Boskiej Śnieżnej we Lwowie, którym wyznaczyła jako opiekunów swych dzieci oraz exekutorami testamentu rzeźbiarza Sebastiana Fesingera i stolarza Michała Wurcera (Wurcela)^[5]. Dziećmi Jerzego i Gertrudy Barbary Markwartów byli Jan^[4] Michał^[6], Katarzyna i Zofia^[4]. Warsztat Jerzego Markwarta w 1750 przeszedł na własność Mikołaja Obrockiego^[7].

Prace

• ołtarz dla kaplicy tymczasowej kościoła Dominikanów we Lwowie^[3]
• rzeźby alegoryczne z katafalku (castrum doloris) Jakuba Ludwika Sobieskiego

Prace przypisywane

• ołtarzy w kolegiacie św. Wawrzyńca w Żółkwi
• posągi w ołtarze głównym kościoła Jezuitów we Lwowie (jako bardzo ostrożna hipoteza^[8])

Przypisy

Literatura

• Andrzej Betlej. Nagrobek Jabłonowskich w kościele Jezuitów we Lwowie. „Folia Historiae Artium”. SN 11, s. 79–80.
• Zbigniew Hornung. Pierwsi rzeźbiarze lwowscy z okresu rokoka. „Ziemia Czerwieńska”. III, s. 3–34, 1937.