Jerzy Narymuntowicz

Jerzy Narymuntowicz
Ilustracja
książę bełski
Okres

od 1352 lub wcześniej
do 1377

Poprzednik

Bolesław Jerzy II

Następca

Władysław Opolczyk jako namiestnik węgierski

książę chełmski
Okres

od 1359 lub wcześniej
do 1377

Poprzednik

Daniel Ostrogoski

Następca

Jerzy Daniłowicz Ostrogoski

Dane biograficzne
Dynastia

Giedyminowicze

Data urodzenia

ok. 1326, być może niedługo wcześniej

Data śmierci

1398 lub wkrótce potem

Ojciec

Narymunt

Jerzy Narymuntowicz (łac. Georgius, ukr. Юрій Наримунтович, lit. Jurgis Narimantaitis; ur. ok. 1326, być może niedługo wcześniej, zm. 1398 lub wkrótce potem) – książę litewski na Bełzie (dowodnie w latach 1352–1377 i prawdopodobnie 1382–1387) i Chełmie (dowodnie w latach 1359–1377), następnie prawdopodobnie na Pińsku (w latach 90. XIV w.), najpewniej trzeci w kolejności syn Narymunta, z dynastii Giedyminowiczów[1].

Życiorys

W 1352 r. Jerzy Narymuntowicz skutecznie bronił Bełz przeciwko wojskom polsko-węgierskim Ludwika I, którego zwierzchność jednak formalnie uznał. Na mocy rozejmu Jerzy otrzymał Krzemieniec, który miał być kondominium polsko-litewskim. W 1366 r. jako książę bełski i chełmski uznał się wasalem króla polskiego Kazimierza III, od którego otrzymał zajęte przez Polaków księstwo chełmskie. Po śmierci króla Jerzy Narymuntowicz zerwał stosunki z Polską (1370). W 1376 wziął udział w wyprawie Kiejstuta i Lubarta, która spustoszyła Małopolskę, docierając pod Sandomierz i Tarnów. W następnym roku jednak w wyniku karnej wyprawy wojsk Ludwika Węgierskiego utracił swoje posiadłości, otrzymując jedynie włość lubaczowską. W l. 1378-79 przebywał na Węgrzech. W miesiącach zimowych 1379/1380 Jerzy, który pozostawał w opozycji do Ludwika, przebywał krótko w Nowogrodzie Wielkim, być może wysłany tam przez wielkiego księcia litewskiego Jagiełłę, by objąć, być może na podstawie układów ojca Narymunta z miastem z 1333, swoje prawdopodobne patrymonium[2]. Chociaż mieszczanie dobrze przyjęli księcia, to jednak pozostali wierni księciu moskiewskiemu, zmuszając go do wysłania poselstwa do Moskwy (na czele z władyką Aleksym)[3]. W 1386 r. uczestniczył w ceremonii koronacji Władysława Jagiełły w Krakowie. W 1388 przeszedł na stronę Krzyżaków. Od 1392 związany z Witoldem.

Niekiedy przyjmuje się, że podpisał traktat pokojowy na wyspie Salin jako Jerzy Nos Wasylewicz Narymuntowicz, książę piński.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ J. Tęgowski, Jerzy, [w:] Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Poznań–Wrocław 1999, s. 34–37.
  2. ↑ J. Tęgowski, Jerzy, [w:] Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Poznań–Wrocław 1999, s. 35 i przyp. 103; K. Krupa, Książęta litewscy w Nowogrodzie Wielkim do 1430 roku, „Kwartalnik Historyczny” 100, 1993, 1, s. 35; L. Podhorodecki, Kulikowe Pole 1380, wyd. 2, Warszawa 2008, s. 88: błędnie określony bratem przyrodnim Jagiełły.
  3. ↑ L. Podhorodecki, Kulikowe Pole 1380, wyd. 2, Warszawa 2008, s. 88.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Jerzy Narymuntowicz.jpg
Jerzy Narymuntowicz