Jerzy Piekalski

Jerzy Piekalski
Data i miejsce urodzenia

19 grudnia 1956
Góra

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: archeologia, archeologia późnego średniowiecza i nowożytności
Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Doktorat

1990

Habilitacja

29 marca 2000

Profesura

18 kwietnia 2005

Uczelnia

Uniwersytet Wrocławski

Jerzy Piekalski (ur. 19 grudnia 1956 roku w Górze) – polski archeolog, specjalizujący się w archeologii późnego średniowiecza i nowożytności, architekturze i budownictwie ogólnym; nauczyciel akademicki związany z Uniwersytetem Wrocławskim.

Życiorys

Urodził się w 1956 roku w Górze, w województwie dolnośląskim, gdzie spędził swoje dzieciństwo i wczesną młodość. W latach 1976–1982 studiował na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego zdobywając magisterium z archeologii. Bezpośrednio po ukończeniu studiów podjął pracę w Muzeum Zamkowym w Malborku. W latach 1984–1991 był zatrudniony w Instytucie Historii Architektury, Sztuki i Techniki Politechniki Wrocławskiej[1]. W międzyczasie na swojej macierzystej uczelni uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy pt. Wrocław-Ołbin we wczesnym średniowieczu, którą napisał pod kierunkiem prof. Józefa Kaźmierczyka[2].

W 1991 roku został zatrudniony w Katedrze, a następnie po jej przekształceniu w Instytucie Archeologii UWr. Korzystając ze stypendiów programu TEMPUS, Fundacji Alexandra von Humboldta i Fundacji Lanckorońskich, odbył liczne staże naukowe na uniwersytetach w: Tybindze (1995), Getyndze (1996–1998, 2000) i Wiedniu (2000)[1]. Rada Wydziału Nauk Historycznych i Pedagogicznych UWr nadała mu w 2000 roku stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie archeologii o specjalności archeologia średniowiecza na podstawie rozprawy nt. Od Kolonii do Krakowa. Przemiana topografii wczesnych miast[3]. W 2002 roku otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego[1]. W 2005 roku prezydent Aleksander Kwaśniewski nadał mu tytuł profesora nauk humanistycznych[4]. Poza tym byłdyrektorem Instytutu Archeologii UWr (do 2012)[5].

W 2019 został członkiem Rady Doskonałości Naukowej I kadencji[6].

Dorobek naukowy

Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokół zagadnień związanych z archeologią późnego średniowiecza i nowożytności, architekturą i budownictwem ogólnym, ze szczególnym uwzględnieniem archeologii miast, zamków i rezydencji oraz klasztorów i kościołów. O uznaniu jego dorobku naukowego świadczy fakt powołania go do Polskiej Akademii Nauk. Jest autorem 42 publikacji, w tym współautorem 3 książek. Ponadto napisał samodzielnie lub z zespołem ponad 120 nieopublikowanych sprawozdań z wykopalisk archeologicznych[1]. Wypromował jak dotychczas 6 doktorów[7][4]. Do ważniejszych jego publikacji należą[8]:

  • Wrocław średniowieczny : studium kompleksu osadniczego na Ołbinie w VII-XIII w., Wrocław 1991.
  • Od Kolonii do Krakowa : przemiana topografii wczesnych miast, Wrocław 1999
  • Ze studiów nad życiem codziennym w średniowiecznym mieście : parcele przy ulicy Więziennej 10-11 we Wrocławiu, Wrocław 1999.
  • Średniowieczny Śląsk i Czechy, centrum średniowiecznego miasta, Wrocław a Europa Środkowa, Wrocław 2000.
  • Wczesne domy mieszczan w Europie Środkowej : geneza, funkcja, forma, Wrocław 2004.
  • Ulice średniowiecznego Wrocławia, Wrocław 2010.
  • Archeologia gliwickiego Rynku, Wrocław 2011.

Przypisy

  1. ↑ a b c d Przegląd Uniwersytecki Uniwersytetu Wrocławskiego, R. 11, Nr 7 (112), lipiec 2005, s. 19.
  2. ↑ Wrocław-Ołbin we wczesnym średniowieczu w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2012-05-31].
  3. ↑ Od Kolonii do Krakowa. Przemiana topografii wczesnych miast w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2012-05-29].
  4. ↑ a b Prof. Jerzy Piekalski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2012-06-01].
  5. ↑ Informacja na stronie IA UWr [on-line] [dostęp: 30.06.2012]
  6. ↑ Lista kandydatów wybranych na członków RDN, odrębna dla każdej dyscypliny, zawierająca nazwiska i imiona wybranych kandydatów wraz z nazwami podmiotów ich zgłaszających. konstytucjadlanauki.gov.pl. [dostęp 2019-05-26].
  7. ↑ Stan na 2012 roku dotyczący wypromowanych doktorów.
  8. ↑ Dane na podstawie katalogu Biblioteki Uniwersyteckiej UWr, stan na 2012 rok.

Linki zewnętrzne