Jerzy Rudnicki (wspinacz)

Jerzy Druciarz Rudnicki
Data urodzenia

11 lipca 1931

Data śmierci

12 lutego 1988

Zawód, zajęcie

alpinista
taternik

Jerzy Rudnicki, pseud. Druciarz (ur. 11 lipca 1931, zm. 12 lutego 1988) – polski alpinista i taternik, były prezes Klubu Wysokogórskiego w Katowicach, instruktor i kierownik obozów taternickich, z zawodu inżynier mechanik pracujący w Hucie Łaziska w Łaziskach Górnych.

Okres największej aktywności taternickiej Rudnickiego przypadł na lata 1950–1965. W 1956 r. jako pierwszy Polak wszedł na Elbrus[1], wspinał się w Alpach, odkrywał nowe drogi taternickie (np. na wschodniej ścianie Młynarczyka w 1960 r.), współuczestniczył w pierwszych zimowych przejściach najtrudniejszych tatrzańskich dróg (m.in. Jaworowe Turnie, Wielka Teriańska Turnia w Grani Hrubego).

Jerzy Rudnicki przeszedł do historii polskiego taternictwa również dlatego, że był bohaterem wielu nieprawdopodobnych opowieści i wspomnień. Cechował go indywidualizm i specyficzny tryb życia. Sprzęt turystyczny, ubranie, zdezelowany motocykl, a nawet własną sztuczną szczękę naprawiał drutem – co dało początek jego przezwisku. Nie stronił od alkoholu, nie dbał o konwenanse i higienę, żył według własnych zasad i reguł.

Przypisy

  1. ↑ Strona Klubu Wysokogórskiego w Katowicach. [dostęp 2007-11-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-13)].

Bibliografia

  • „Taternik” – 1988, nr 2.
  • S. Worwa, Wspomnienie o Druciarzu, czyli Jurku Rudnickim [w:] „Góry i Alpinizm”, nr 87–88.
  • A. Skoczylas, Na przestrzeni lat... [w:] „Góry i Alpinizm”, nr 72–73.