Jerzy Schoen-Wolski
 porucznik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 8 lipca 1892 Śmigiel |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 kwietnia 1940 Katyń |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1919-1939 |
| Siły zbrojne |  Wojsko Polskie |
| Jednostki | 7 Pułk Ułanów Lubelskich |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small}  | |
Jerzy Schoen-Wolski (ur. 8 lipca 1892 w Śmiglu, zm. 30 kwietnia 1940 w Katyniu) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 8 lipca 1892 w Śmiglu, w rodzinie Bolesława i Klary z Lisewskich[1]. Uczył się w szkole handlowej w Warszawie, a następnie w szkole realnej w Orenburgu[2]. Później studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Tomsku[1]. Członek Polskiej Organizacji Wojskowej, a następnie 5 Dywizji Strzelców Polskich na Syberii[1]. W 1921 wrócił do Polski i został zatrudniony w Oddziale III Sztabu Generalnego, w charakterze archiwisty[2].
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 242. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[3]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi[4], a w 1934 do 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim[5]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 14. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[6].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. 30 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany[2]. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Był żonaty[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 16 marca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[8]
- Krzyż Walecznych
- Brązowy Krzyż Zasługi
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b c d Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 555.
- ↑ a b c Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 826.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 709.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 665.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 122, 591.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 647.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik porucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).