Jerzy Serczyk
| Data i miejsce urodzenia | 1 stycznia 1927 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 31 marca 2006 |
| profesor nauk historycznych | |
| Specjalność: historiografia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
   | |
Jerzy Włodzimierz Serczyk (ur. 1 stycznia 1927 w Krakowie, zm. 31 marca 2006 w Toruniu) – polski historyk specjalizujący się w historii historiografii i historii nowożytnej.
Życiorys
Syn Wojciecha, inżyniera rolnika, i Walerii z d. Włosik, nauczycielki. Był starszym bratem profesora Władysława Serczyka[2]. W czasie II wojny światowej uczęszczał na tajne komplety Gimnazjum im. Jana Sobieskiego, oraz pracował w Okręgowym Towarzystwie Rolników i Związku Pszczelarzy w Krakowie. W 1943 zdał małą maturę. Od 1 lipca 1943 do 18 stycznia 1945 pracował w biurze Okręgowego Towarzystwa Rolniczego w Krakowie. W 1945 roku został postawiony przed sądem wojskowym za udział w wydawaniu pism podziemnych AK i skazany na trzy lata więzienia. Uwolniony na mocy amnestii w 1946 roku zdał maturę w III Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie i podjął studia historyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu.
W 1947 roku zatrudnił się jako dietariusz w Bibliotece Głównej UMK. Studia pod opieką Ludwika Kolankowskiego ukończył w 1950 roku. Stopień doktora uzyskał w 1960 roku. Tematem rozprawy doktorskiej był Husytyzm na Pomorzu, Kujawach i w Wielkopolsce w II połowie XV wieku, a promotorem Bronisław Włodarski. W 1968 uzyskał nominację na docenta etatowego. Stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii uzyskał w 1990 roku na podstawie zbioru rozpraw z zakresu historii historiografii XVI-XVIII wieku. Tytuł profesora nauk humanistycznych uzyskał w 1996 roku.
W latach 1969–1970 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Humanistycznego UMK. Od 1969 do 1979 roku kierował Zakładem Metodologii Nauk Historycznych i Metodyki Nauczania Historii, a w latach 1982–1984 Zakładem Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej.
Zajmował się husytyzmem, historiografią oraz najnowszymi dziejami Niemiec. Był promotorem doktoratu honoris causa przyznanego Marion Dönhoff. Oprócz podręczników i prac naukowych opublikował dwie książki autobiograficzne Wspomnienie o Toruniu z czasów II Rzeczypospolitej oraz Minęło życie. Jest też autorem książki Dokoła „Przeminęło z wiatrem”, opisującej tło powieści „Przeminęło z wiatrem”. Prowadził też działalność publicystyczną, m.in. publikując felietony w dzienniku Nowości w latach 1992–2005.
Pochowany na Cmentarzu przy ul. Wybickiego w Toruniu.
Wybrane publikacje
- Teksty do ćwiczeń z łaciny średniowiecznej i nowożytnej (1967, wspólnie z Antonim Czachorowskim)
- Podstawy badań historycznych
- Nowożytna historiografia europejska: przegląd najważniejszych kierunków i autorów. Cz. 2, Wiek XIX – romantyzm, liberalizm, pozytywizm, nacjonalizm (1973)
- Towarzystwo Naukowe w Toruniu: krótki zarys dziejów (1974)
- Wspomnienie o Toruniu z czasów Drugiej Rzeczypospolitej 1920–1939 (1982)
- Czwarty rozbiór Polski: z dziejów stosunków radziecko-niemieckich w okresie międzywojennym (1990, wspólnie z Karolem Grünbergiem, ISBN 83-202-0951-X)
- Podzielone Niemcy: przegląd dziejów niemieckich od kapitulacji Trzeciej Rzeszy do zjednoczenia obu państw niemieckich (1993, ISBN 83-85263-86-1)
- 25 wieków historii: historycy i ich dzieła (1994, ISBN 83-231-0520-0)
- Albertyna: uniwersytet w Królewcu (1544–1945) (1994)
- Minęło życie, (ISBN 83-7174-257-6)
- Dokoła „Przeminęło z wiatrem”: historia książki, filmu i kraju, w którym powstały (1996, ISBN 83-86803-15-0)
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (20 czerwca 1979)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)[3]
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1986)
Przypisy
- ↑ Prof. dr hab. Jerzy Włodzimierz Serczyk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2011-03-20].
- ↑ Michał Kozłowski, In memoriam – Władysław Andrzej Serczyk (23 VII 1935 – 5 I 2014) [1]
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/198 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
Bibliografia
- Sławomir Kalembka (red.), Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–2004. Materiały do biografii, Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 606-607, ISBN 83-231-1988-0.