Jerzy Sochocki

Jerzy Sochocki

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1895 Lwów
Data i miejsce śmierci	14 października 1974 Birmingham
Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Armia Polska we Francji Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	10 Batalion Saperów Grupa Saperów
Stanowiska	dowódca batalionu saperów dowódca grupy saperów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa kampania włoska
Odznaczenia

Jerzy Józef Jan Sochocki (ur. 1 kwietnia 1895^[1][2] we Lwowie, zm. 14 października 1974 w Birmingham) – oficer saperów Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie generałem brygady.

Życiorys

Jerzy Sochocki urodził się 1 kwietnia 1895 roku we Lwowie, w rodzinie Jana, urzędnika Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie, i Malwiny z domu Jägermann. Brat Czesław (ur. 1907), porucznik kawalerii, został zamordowany wiosną 1940 roku w Katyniu^[3].

W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Walczył w szeregach 3 i 6 pułku piechoty Legionów Polskich. W listopadzie 1915 roku wcielony został do cesarskiej i królewskiej armii. Walczył na froncie włoskim i tam dostał się do niewoli. Po ucieczce z niewoli przedostał się do Francji. W grudniu 1918 roku przyjęty został do Armii Polskiej we Francji i przydzielony do batalionu saperów, z którym w maju 1919 roku wrócił do kraju.

Od maja 1919 do marca 1923 roku dowodził kompanią i pełnił obowiązki dowódcy XVIII batalionu saperów. W kwietniu 1923 roku został przeniesiony z 1 pułku saperów do 4 pułku saperów w Sandomierzu na stanowisko dowódcy X batalionu saperów^[4]. 31 marca 1924 roku awansował na majora. W sierpniu 1925 roku powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy 6 pułku saperów w Przemyślu. Od stycznia do lipca 1929 roku był słuchaczem kursu w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu przydzielony został do dowództwa 3 Brygady Saperów w Poznaniu. 14 stycznia 1931 roku został przydzielony na IV dwunastomiesięczny kurs fortyfikacyjny przy Szkole Podchorążych Inżynierii w Warszawie^[5]. W marcu 1932 roku został przeniesiony z dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII do Szefostwa Fortyfikacji Grudziądz na stanowisko szefa^[6]. 15 września 1933 roku został szefem Fortyfikacji Toruń^[7]. 27 czerwca 1935 roku został podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[8]. W kwietniu 1936 przydzielony został do sztabu inspektora saperów i szefa fortyfikacji, generała brygady Mieczysława Dąbkowskiego. Służbę na tym stanowisku pełnił do wybuchu II wojny światowej.

W kampanii wrześniowej 1939 roku służył w Dowództwie Saperów Naczelnego Dowództwa. Po zakończeniu kampanii internowany w Rumunii, uciekł. W 1940 roku dostał się do Francji, potem do Wielkiej Brytanii. Pełnił służbę w Polskich Sił Zbrojnych. Od czerwca 1940 roku, w Szkocji kierował Grupą Fortyfikacyjną w 10 Brygadzie Kawalerii. W październiku tego roku objął dowództwo batalionu saperów I Korpusu. W listopadzie 1941 roku przeniesiony został do Brygady Szkolnej.

W następnym roku skierowany został do służby w Armii Polskiej na Bliskim Wschodzie. W czerwcu 1942 roku mianowany został dowódcą 10 batalionu saperów. Na jego czele odbył kampanię włoską. Walczył i odznaczył się pod Monte Cassino i Ankoną. 1 marca 1944 roku awansował na pułkownika. W czerwcu 1945 roku objął dowództwo Grupy Saperów 2 Korpusu. Od marca do maja 1947 roku dowodził Bazą 2 Korpusu. Po przeniesieniu z Włoch do Wielkiej Brytanii został zdemobilizowany.

Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Osiedlił się w Birmingham. Pełnił funkcję delegata rządu RP na Midlandy^[9]. Był prezesem Koła Związku Ziem Wschodnich w Birmingham^[9].

Zmarł 14 października 1974 roku w Birmingham^[9]. Pochowany na cmentarzu Handsworth.

Od 1921 jego żoną była Adela z domu Mikulaschek, z którą miał syna Jerzego Jana (ur. 1922)^[10].

Awanse

• kapitan – zweryfikowany w 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• major – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 17. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów
• podpułkownik – 27 czerwca 1935 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 2. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów
• pułkownik – 1 marca 1944
• generał brygady – 11 listopada 1964 przez Prezydenta RP Augusta Zaleskiego^[11]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4470^[12][13]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1968)^[14]
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (sześciokrotnie)^[9]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[15]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[16]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 804, 829.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 574, 593.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 248, 843.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
• Sochocki DNA Project Website