Jerzy Stodółkiewicz
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| doktor habilitowany nauk astronomicznych | |
| Specjalność: astronomia galaktyczna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1962 – astronomia |
| Habilitacja | 1976 – astronomia |
| Praca naukowa | |
| Instytucja | |
| Instytut | Centrum Astronomiczne im. Mikołaja Kopernika Polskiej Akademii Nauk |
| Okres zatrudn. | 1955–1988 |
| Dyrektor | |
| Instytut | Centrum Astronomiczne im. Mikołaja Kopernika Polskiej Akademii Nauk |
| Okres spraw. | 1981–1987 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezes Zarządu | |
| Stowarzyszenie | |
| Okres spraw. | 1975–1988 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Jerzy Stanisław Stodółkiewicz (ur. 23 maja 1933 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 26 lipca 1988 w Warszawie) – polski astronom, docent dr hab., dyrektor Centrum Astronomicznego im. Mikołaja Kopernika PAN.
Życiorys
Studia i początki pracy badawczej
Studiował astronomię na Uniwersytecie Warszawskim w latach 1951–1955[1]. Od listopada 1955 roku podjął pracę w Zespole Budowy Centralnego Obserwatorium Astronomicznego, które przekształciło się później w Zakład Astronomii PAN, a następnie w Centrum Astronomiczne im. Mikołaja Kopernika. Stopień doktora uzyskał w 1962, za pracę „O stabilności magnetograwitacyjnej gazowych ramion spiralnych Galaktyki”. Ta tematyka zaowocowała serią trzech prac opublikowanych w Acta Astronomica, z których trzecia znajduje nadal odzwierciedlenie we współczesnej literaturze.
Działania
Jerzy S. Stodółkiewicz jest szczególnie zasłużony dla astronomii jako prężny działacz i organizator. Od 1961 roku był członkiem Polskiego Towarzystwa Astronomicznego, a od 1975 roku aż do śmierci kierował pracami Towarzystwa. Od roku 1975 do śmierci był też redaktorem naczelnym kwartalnika „Postępy Astronomii”. W latach 1981–1987 był dyrektorem Centrum Astronomicznego.
Był autorem podręcznika akademickiego Astrofizyka ogólna z elementami geofizyki, za co otrzymał w 1968 roku nagrodę Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego[2].
Badania
Opublikował kilkanaście prac naukowych. Po doktoracie podjął przede wszystkim tematykę związaną z dynamiką, ze szczególnym uwzględnieniem całek ruchu. Na początku lat osiemdziesiątych, wraz z rozpowszechnieniem dostępu do komputerów, zainteresował się modelowaniem numerycznym ewolucji gromad gwiazdowych i był jednym z pionierów rozwiązań opartych na symulacjach metodą Monte Carlo. Jego program do liczenia ewolucji gromad kulistych był w tym okresie jednym z najlepszych na świecie i pozwalał na analizę zjawiska kolapsu grawitermicznego gromady i ewolucji gromady po tym etapie.
Przypisy
- ↑ Sylwetka Profesora Stodółkiewicza, pta.edu.pl, s. 220 [zarchiwizowane z adresu 2009-11-22].
- ↑ Jerzy Stodółkiewicz, Astronomia ogólna z elementami geofizyki, wyd. 3, 1977, informacja na obwolucie.
Bibliografia
- Sylwetka Profesora Stodółkiewicza. pta.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-22)].
- Wojciech Dziembowski: Stodółkiewicz Jerzy. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 43: Sternfeld Ary – Stroiński Jan. Warszawa–Kraków: Polska Akademia Nauk – Polska Akademia Umiejętności – Instytut Historii PAN im. Tadeusza Manteuffla, 2005, s. 621–623. ISBN 83-88909-33-9.
- We wnętrzu Wszechświata, Warszawa 1981, Złota Seria Literatury Popularnonaukowej ISBN 83-214-0180-5