Jerzy Stuhr
.jpg) Jerzy Stuhr (2018) | |
| Imię i nazwisko | Jerzy Oskar Stuhr |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 18 kwietnia 1947 |
| Zawód | |
| Współmałżonek | Barbara Stuhr |
| Lata aktywności | od 1971 |
| Zespół artystyczny | |
| Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1971–2001) | |
| Odznaczenia | |
       | |
Jerzy Oskar Stuhr (ur. 18 kwietnia 1947 w Krakowie) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser, filolog i pisarz, profesor sztuk teatralnych. W latach 1990–1996 oraz 2002–2008 był rektorem PWST w Krakowie.
Uznawany za jednego z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów[1]. Laureat Polskiej Nagrody Filmowej za rolę drugoplanową w filmie Persona non grata (2005) i nagrody specjalnej za osiągnięcia życia (2018).
Życiorys
Rodzina i edukacja
Urodził się 18 kwietnia 1947 w Krakowie jako jedyne dziecko[2] Tadeusza Stuhra i jego żony Marii z domu Chorąży, którzy pobrali się 6 czerwca 1946[3]. Jego matka była księgową w Miejskim Handlu Detalicznym oraz w teatrze Banialuka w Bielsku-Białej[4][5], a ojciec był prokuratorem[6]. Pochodzi z rodziny od pokoleń związanej z Krakowem. Pierwsi jej przedstawiciele – Anna z Thillów oraz Leopold Stuhrowie – przybyli do miasta z powiatu Mistelbach w Dolnej Austrii w 1879[7][8]. Pradziadek aktora, Leopold Stuhr, należał do zamożnego mieszczaństwa; osiadłszy w Krakowie, kupił kamienicę przy Rynku Podgórskim i założył restaurację[9]. Bratem dziadka aktora był Oskar Stuhr, adwokat i działacz Stronnictwa Narodowego[10][11][12].
Pierwsze kilka miesięcy życia spędził z rodzinami w Cieszynie, po czym aż do ukończenia szkoły średniej (III Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego) mieszkał w Bielsku-Białej[13][14]. Jako nastolatek był prześladowany w szkole przez rówieśników ze względu na swoje na niemieckobrzmiące nazwisko[15]. Gdy był licealistą, dorabiał, pracując jako bileter i organizator widowni w teatrze Banialuka[16].
Powróciwszy do Krakowa, ukończył polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim[2][17], a następnie Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. W 1994 uzyskał tytuł profesora sztuk teatralnych. Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów[18]. W 2007 odebrał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Śląskiego[17].
Kariera zawodowa
Rozpoczął pracę jako aktor w Starym Teatrze w Krakowie, w którym zagrał m.in. Belzebuba w Dziadach, Wysockiego w Nocy listopadowej, Piotra Wierchowieńskiego w Biesach i Jaszę w Wiśniowym sadzie[19].
Na wielkim ekranie zadebiutował występem w filmie Hieronima Przybyła Milion za Laurę (1971), przy którym był statystą[20]. W kolejnych latach pojawił się epizodycznie m.in. w filmach Andrzeja Żuławskiego, Jerzego Gruzy i Antoniego Krauze. W 1976 zagrał swoją pierwszą, główną rolę filmową – Antoniego Gralaka, młodego mężczyzny, który po opuszczeniu zakładu karnego po trzech latach odsiadki próbuje ułożyć sobie nowe życie w realiach Polski lat 70. XX wieku w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Spokój (1980)[21]. W tym okresie zagrał jeszcze w dwóch innych filmach reżysera: asystenta Stefana Bednarza w Bliźnie (1976) i Filip Mosz, główny bohater Amatora (1979)[21]. W 1978 premierę miały dwa filmy, w których zagrał główną rolę: Wodzirej Feliksa Falka[22] i Seans Sławomira Idziaka, a także film Andrzeja Wajdy Bez znieczulenia, w którym zagrał drugoplanową postać adwokata Jerzego Porębowicza[21].
Równocześnie z działalnością aktorską, w połowie lat 70. zaczął współprowadzić (z Bogusławem Sobczukiem) programy telewizyjne z cyklu Spotkanie z Balladą, co zapewniło mu ogólnopolską popularność[23].
W 1980 wyjechał do Włoch, gdzie w kolejnych latach wystawiał spektakle teatralne[24], a także nawiązał współpracę pedagogiczną ze Szkołą Teatralną w Bolonii, Teatro Stabile w Trieście i Università degli Studi di Palermo oraz prowadził kursy aktorskie na Festiwalu Aktorów we Florencji[21][24]. W 1982 za rolę w Mątwi Witkacego, wystawionym na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Spoleto, otrzymał Nagrodę Krytyki Włoskiej dla najlepszego aktora zagranicznego we Włoszech za „opanowanie języka włoskiego i jakość interpretacji”[25]. W tym okresie zaczął także występować z recitalem Patricka Süskinda Kontrabasista, który premierowo pokazał na festiwalu w Parmie[26].
Szeroką rozpoznawalność w Polsce zapewniła mu rola Maksa Paradysa w filmie Juliusza Machulskiego Seksmisja (1983). Umiejętności komediowe zaprezentował również w kolejnych filmach lat 80.: Kingsajz (1988), Dekalog X (1988) czy Obywatel Piszczyk (1989).
W latach 1990–1996 był rektorem PWST w Krakowie. W 1994 zadebiutował jako reżyser filmowy produkcją Spis cudzołożnic (1995), będącą adaptacją powieści Jerzego Pilcha Spis cudzołożnic. Proza podróżna z 1993, w której dodatkowo zagrał główną rolę Gustawa. W 1997 zagrał pięć ról w wyreżyserowanych przez siebie Historiach miłosnych. Ponadto wykreował komediową postać komisarza Ryby w filmie Juliusza Machulskiego Kiler (1997), a także w jego kontynuacji Kiler-ów 2-óch z 1999. W 1998 otrzymał nagrodę Narodowego Syndykatu Włoskich Dziennikarzy Filmowych[24].
W 2001 użyczył głosu Osłu w filmie animowanym Shrek (2001), jak również w jego czterech kontynuacjach. W 2002–2008 ponownie piastował stanowisko rektora krakowskiej PWST. W 2003 zagrał główną rolę w wyreżyserowanym przez siebie filmie Pogoda na jutro (2003). W 2005 otrzymał nagrodę im. Roberta Bressona od Papieskiej Rady Kultury[24]. W 2006 wszedł w skład rady programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
Został przewodniczącym rady Fundacji Krakowskiego Hospicjum dla Dzieci im. księdza Józefa Tischnera[27], którą wspiera od 2004.
Życie prywatne
W 1971 poślubił Barbarę Kóskę, skrzypaczkę (późniejszą artystkę Capelli Cracoviensis i założycielkę zespołu Amar Corde[28][29]), z którą zna się od dzieciństwa[30][31]. Mają dwoje dzieci: Macieja (ur. 1975) i Mariannę (ur. 1982)[32].
W 1988 przeszedł zawał serca[33], o czym napisał książkę pt. Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce[27]. We wrześniu 2011 zdiagnozowano u niego nowotwór krtani[34]. W lutym 2016 przeszedł drugi zawał serca[35]. 13 lipca 2020 przeszedł udar mózgu[36][37].
17 października 2022 w Krakowie spowodował kolizję drogową, prowadząc pojazd w stanie nietrzeźwości[38].
Odznaczenia i nagrody
.jpg)
Ordery i odznaczenia
- 2014 – Order Uśmiechu[39] oraz członek Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu (2016)[40].
- 2012 – Odznaka „Honoris Gratia”[41]
- 2011 – Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej oraz działalności pedagogicznej”[42]
- 2007 – Laur Krakowa XXI wieku
- 2005 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[43]
- 2000 – Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Republiki Włoskiej[44]
- 1997 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski „w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej”[45]
- 1995 – Nagroda Miasta Krakowa[46]
- Złoty Krzyż Zasługi[47]
Inne nagrody i wyróżnienia
- 1979 – Brązowe Lwy Gdańskie 6. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych dla najlepszego aktora
- 1987 – Brązowe Lwy Gdańskie 12. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za najlepszą rolę drugoplanową
- 1988 – Nagroda Sekcji Krytyków Teatralnych Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego przyznana w ramach nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza za popularyzację polskiej kultury teatralnej za granicą[48].
- 1994 – Nagroda Specjalna Jury 19. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Spis cudzołożnic
- 1997 – Złote Lwy 22. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Historie miłosne
- 1999 – Nagroda Specjalna Jury 24. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Tydzień z życia mężczyzny
- 2005 – Orzeł – nagroda za najlepszą drugoplanową rolę męską za film Persona non grata
- 2007 – Nagroda za najlepszy scenariusz 32. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Korowód
- 9 listopada 2007 został doktorem honoris causa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach[49], gdzie też był wykładowcą[50].
- 12 listopada 2008 otrzymał Złotą Kaczkę, zostając wybranym najlepszym aktorem komediowym stulecia.
- Za książkę Stuhrowie. Historie rodzinne, wydaną przez Wydawnictwo Literackie otrzymał przyznawaną przez Śródmiejski Ośrodek Kultury w Krakowie Nagrodę Krakowska Książka Miesiąca.
- 19 maja 2012 – Wielka Nagroda Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012” za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia i Teatrze Telewizji (razem z Anną Seniuk)[51].
- 12 listopada 2012 – Złote Berło, nagroda Fundacji Kultury Polskiej za „wspaniałe dzieła teatralne i filmowe, przejmujące i porywające kreacje aktorskie oraz refleksyjną i niebanalną memuarystykę”[52].
- 2012 – Perła Honorowa Polskiej Gospodarki w kategorii kultura[53]
- 2014 – Kamień Optymizmu oraz tytuł Aktora NieZwykłego na Festiwalu Filmów-Spotkań NieZwykłych w Sandomierzu
- 20 września 2014 – Nagroda Specjalna Jury 39. Festiwalu Filmowego w Gdyni za film Obywatel
- 24 sierpnia 2017 – Mocny Solanin na 9. Solanin Film Festiwal 2017 za „walkę o przyzwoitość, szlachetność i dobro zarówno na scenie, jak i w codziennym życiu.”[54]
- 9 marca 2018 – Orzeł 2018 za osiągnięcia życia[55].
Wybrane role teatralne
- Kontrabasista w Kontrabasiście Patricka Süskinda
- Sekretarz w Życiorysie Krzysztofa Kieślowskiego
- Belzebub w Dziadach Adama Mickiewicza
- Piotr Stiepanowicz Wierchowieński w Biesach Fiodora Dostojewskiego
- Piotr Wysocki w Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego
- AA w Emigrantach Sławomira Mrożka
- Horodniczy w Rewizorze Nikołaja Gogola
- Porfiry Pietrowicz w Zbrodni i karze Fiodora Dostojewskiego
- Król Ryszard w Ryszardzie III Williama Shakespeare’a w Teatrze Ludowym w Krakowie
- Volpone w Volpone albo lis Bena Jonsona w Teatrze Telewizji
- Radost w Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry w Teatrze Telewizji
Filmografia
Filmy fabularnePolski dubbing
- 1998: Mulan – Mushu
- 2000: Larry 7: Miłość na Fali – Larry
- 2001: Shrek – Osioł
- 2004: Shrek 2 – Osioł
- 2004: Mulan II – Mushu
- 2007: Shrek Trzeci – Osioł
- 2007: Pada Shrek – Osioł
- 2010: Shrek Forever – Osioł
- 2010: Święty Mikołaj – dorosły Święty Mikołaj
- 2010: Shrek ma wielkie oczy – Osioł
- 2010: Shrek 3-D – Osioł
- 2011: Smerfy – Gargamel
- 2011: Opowieść Wigilijna Smerfów – Gargamel
- 2013: Smerfy 2 – Gargamel
- 2017: Gnomy rozrabiają – Dziadunio
- 2017: Twój Vincent – listonosz Joseph Roulin[56]
- 2018: Mowgli: Legenda dżungli – Akela
- 2019: Król Lew – Rafiki
- 2021: Kajko i Kokosz – Dziad Borowy (odc. 12)[57]
Reżyseria
- 1994: Spis cudzołożnic
- 1997: Historie miłosne
- 1999: Tydzień z życia mężczyzny
- 2000: Duże zwierzę
- 2003: Pogoda na jutro
- 2007: Korowód
- 2011: Mundo Invisível. Tributo ao Público de Cinema (Jerzy Stuhr był reżyserem i autorem scenariusza jednego z segmentów filmu[58])
- 2014: Obywatel
Pozostała twórczość
_23._Buchmesse_in_Krakau.jpg)
Publikacje książkowe
- Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce. Czytelnik, Warszawa 1992
- Ucieczka do przodu! Jerzy Stuhr od A do Z w wywiadach Marii Malatyńskiej. Znak, Kraków 2007
- Stuhrowie. Historie rodzinne. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2008
- Tak sobie myślę… Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012
- Obywatel Stuhr. Z Jerzym i Maciejem rozmawia Ewa Winnicka. Znak, Kraków 2014
- Kto tam zerka na Kacperka? (wspólnie z Marianną Bończą-Stuhr). Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014
- Ja kontra bas. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015
Współpraca radiowa
Współpracował z RMF FM przy kampanii „Prawda czy fałsz?” oraz czytał Przygody dobrego wojaka Szwejka. Został członkiem rady programowej radia RMF Classic.
Przypisy
- ↑ Jerzy Stuhr, Filmweb [dostęp 2021-05-08] (pol.).
- ↑ a b Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 124. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 155–156, 160.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 188–190.
- ↑ Stuhr Jerzy, Encyklopedia Krakowa [dostęp 2018-01-01].
- ↑ Maciej Stuhr, ks. Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 38. ISBN 978-83-277-1656-9.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 9.
- ↑ Teatr w Polsce – polski wortal teatralny, www.e-teatr.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 15–16, 54–56.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 79.
- ↑ Polona, polona.pl [dostęp 2020-02-15].
- ↑ Okiem Jerzego Stuhra: Chichot historii, czyli rzecz o moim dziadku, plus.gazetakrakowska.pl, 28 września 2019 [dostęp 2020-02-15] (pol.).
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 180–181.
- ↑ Maciej Stuhr, ks. Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 55. ISBN 978-83-277-1656-9.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 182–184.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 190.
- ↑ a b Stuhr 2009 ↓, s. 193.
- ↑ Prof. przew. kwal. I Jerzy Stuhr, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2011-09-08].
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 194.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 201–203.
- ↑ a b c d Stuhr 2009 ↓, s. 208.
- ↑ Maciej Stuhr, ks. Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 62. ISBN 978-83-277-1656-9.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 227.
- ↑ a b c d gal: Jerzy Stuhr: polska gwiazda we Włoszech. [w:] Onet.pl [on-line]. wiadomosci.onet.pl, 2005-09-07. [dostęp 2020-07-11]. (pol.).
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 208–209.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 235.
- ↑ a b Strasznie chcę żyć dla ludzi. Fragmenty rozmowy z Jerzym Stuhrem. „Angora”. Nr 7 (19 lutego 2012), 2012-01-29.
- ↑ Beata Nowicka, Barbara Stuhr: Basia: Szczęśliwą się bywa. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B., 2018, s. 133. ISBN 978-83-280-4554-5.
- ↑ Jerzy Stuhr: Ja kontra bas. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2015, s. 90–91. ISBN 978-83-08-06051-3.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 193, 200.
- ↑ Jerzy Stuhr: 39 lat po ślubie a kocham Basię bez pamięci [dostęp 2018-08-17].
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 204, 213.
- ↑ Stuhr 2009 ↓, s. 252.
- ↑ Stuhr: wierzę, że pokonam chorobę. polskieradio.pl, 2011-12-05. [dostęp 2012-02-15].
- ↑ Jerzy Stuhr wraca do zdrowia. Aktor nagrał filmik z pozdrowieniami, www.spidersweb.pl [dostęp 2020-09-25].
- ↑ Jerzy Stuhr po udarze. Pojawiły się przełomowe informacje, www.se.pl [dostęp 2020-07-18].
- ↑ Jerzy Stuhr wyszedł ze szpitala. „Czuje się dużo lepiej”, TVN24 [dostęp 2020-08-03].
- ↑ Oświadczenie Jerzego Stuhra. „Przepraszam, że wczoraj podjąłem tę najgorszą w moim życiu decyzję”, TVN24 [dostęp 2022-10-18] (pol.).
- ↑ Przyznanie Orderów Uśmiechu. orderusmiechu.pl. [dostęp 2015-12-06].
- ↑ Komunikat Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu z dn. 2.11.2016 roku. orderusmiechu.pl, 2016-11-02. [dostęp 2016-11-02].
- ↑ Zarządzenie Nr 989/2012 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 2012-04-13 w sprawie nadania odznaki Honoris Gratia panu Jerzemu Stuhrowi. bip.krakow.pl, 2012-04-13. [dostęp 2012-06-24].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 71, poz. 697.
- ↑ Medal Gloria Artis dla twórców i działaczy kultury. wiadomosci.wp.pl, 5 października 2005. [dostęp 2013-01-06].
- ↑ Stuhr Sig. Jerzy Cavaliere Ordine al Merito della Repubblica Italiana.
- ↑ M.P. z 1998 r. nr 6, poz. 110.
- ↑ Stuhr Jerzy, [w:] Encyklopedia Krakowa, s. 936, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000.
- ↑ Kto jest kim w Polsce, edycja 2, Warszawa: Interpress, 1989, s. 1269.
- ↑ Jerzy Stuhr, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2019-01-31].
- ↑ Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Śląskiego [dostęp 2011-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-25].
- ↑ Agnieszka Sikora: Sylwetka Jerzego Stuhra: Od Belzebuba do Shreka. „Gazeta Uniwersytecka UŚ". Miesięcznik Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, 2007. [dostęp 2022-12-25]. (pol.).
- ↑ Festiwal „Dwa Teatry” na antenach TVP. Telewizja Polska SA, 2012-05-14. [dostęp 2012-05-29].
- ↑ Złote Berło dla Jerzego Stuhra. radio-krakow.pl. [dostęp 2012-11-08].
- ↑ Laureaci z poprzednich edycji: Polish Market, polishmarket.com.pl [dostęp 2015-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-19].
- ↑ Jerzy Stuhr – 9. Solanin Film Festiwal 2017 – Offowy Festiwal Filmowy, solanin-film.pl [dostęp 2017-11-07].
- ↑ Jerzy Stuhr laureatem za osiągnięcia życia. onet.pl. [dostęp 2018-03-09].
- ↑ Jerzy Stuhr i Danuta Stenka w polskiej wersji językowej filmu „Twój Vincent” [ZOBACZ] – Radio Wrocław, radiowroclaw.pl [dostęp 2017-11-24].
- ↑ Marcin Michałowski: Brodka, Krystyna Janda i Jerzy Stuhr w drugim sezonie animacji „Kajko i Kokosz”. Złote przeboje, 2022-02-05. [dostęp 2021-10-22]. (pol.).
- ↑ Mundo Invisível (2011) reżyseria, scenariusz, produkcja, Filmweb [dostęp 2021-05-18] (pol.).
Bibliografia
- Jerzy Stuhr: Stuhrowie. Historie rodzinne. Aleksandra Pawlicka (oprac.). Wydawnictwo Literackie, 2009. ISBN 978-83-08-04273-1.
Linki zewnętrzne
- Jerzy Stuhr w bazie IMDb (ang.)
- Jerzy Stuhr w bazie Filmweb
- Jerzy Stuhr w bazie filmpolski.pl
- Jerzy Stuhr, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2021-04-09].
- Giuseppe Sedia, An Interview with Jerzy Stuhr, in “The Krakow Post”, March 26th 2012.
- Jerzy Stuhr na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Jerzy Stuhr o swoich rolach, wirtualny album
Media użyte na tej stronie
Autor:
- Filmreel.png: User:Pegship
- Mplayer.svg: David Vignoni
- Film_Reel.svg: User:Fancypants09 (original by Everaldo Coelho and YellowIcon)
- derivative work: Svgalbertian (talk)
Combination of clapperboard and film reel icons for use in director film stub template.
Autor: Oliver Abels, Licencja: CC BY-SA 3.0
15. GoEast Festival, Wiesbaden 2015: Der polnische Regisseur Jerzy Stuhr sowie eine Dolmetscherin (links). Bei der Deutschlandpremiere des Films "Bürger"
Baretka: Odznaka "Honoris Gratia" – Kraków, Polska.
Autor: Oliver Abels, Licencja: CC BY-SA 3.0
15. GoEast Festival, Wiesbaden 2015: Der polnische Regisseur Jerzy Stuhr und die Festivalleiterin Gaby Babic (Rechts) sowie eine Dolmetscherin (links). Bei der Deutschlandpremiere des Films "Bürger"
Autor: Piotr Drabik from Poland, Licencja: CC BY 2.0
Zdjęcie zrobione podczas pogrzebu Sławomira Mrożka w Krakowie.
nastrino della medaglia di cavaliere dell'Ordine al merito della Repubblica italiana
Autor: Silar, Licencja: CC BY-SA 4.0
23. Buchmesse in Krakau
Autor: Grzegorz Gołębiowski, Licencja: CC BY-SA 4.0
Jerzy Stuhr (27 stycznia 2018)
Baretka: Order Uśmiechu.