Jerzy Werner

Jerzy Romuald Werner
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

22 kwietnia 1909
Krosno

Data i miejsce śmierci

8 października 1977
Łódź

Profesor
Specjalność: mechanika pojazdów samochodowych
Doktor honoris causa
Uniwersytet Strathclyde – 1973
Rektor
Uczelnia

Politechnika Łódzka

Okres spraw.

1962–1968

Poprzednik

Mieczysław Klimek

Następca

Mieczysław Serwiński

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Komisji Edukacji Narodowej
Grób Jerzego Wernera na Starym Cmentarzu w Łodzi

Jerzy Romuald Werner (ur. 22 kwietnia 1909 w Krośnie, zm. 8 października 1977 w Łodzi) – polski konstruktor podwozi samochodowych, współautor samochodu ciężarowego Star 20, profesor Politechniki Łódzkiej, poseł na Sejm PRL IV i V kadencji.

Życiorys

Urodził się w Krośnie i do szkół uczęszczał w tym mieście. Okres II RP spędził w Warszawie. Maturę zdał w Gimnazjum im. Joachima Lelewela w 1928. Podczas II wojny światowej był więziony na Pawiaku[1]. Ostatnie kilkanaście lat życia mieszkał przy placu Komuny Paryskiej w Łodzi.

Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej (1928–1936). Był działaczem narodowym i stał na czele tamtejszego „Bratniaka”. W okresie międzywojennym był konstruktorem podwozi do ciężarówek PZInż 703 i 713[2], jak również wyprzedzających swą epokę osobowych LS (Lux-Sport), konstruktorem pierwszego polskiego sprzęgła hydrokinetycznego oraz twórcą własnej szkoły naukowej w zakresie mechaniki pojazdów samochodowych.

Po II wojnie światowej został oddelegowany do Łodzi, gdzie zajmował się organizacją transportu samochodowego dla zaopatrzenia miasta jak i rozwojem świeżo założonej Politechniki Łódzkiej. Równolegle współtworzył nowy polski samochód ciężarowy Star 20 i niewprowadzony do produkcji Walentyn. Na Politechnice Łódzkiej był kierownikiem Katedry Budowy Samochodów i Ciągników (1970–1976), dyrektorem Instytutu Pojazdów, dziekanem Wydziału Mechanicznego (1954–1955, 1960–1962), prorektorem, a w latach 1962–1968 rektorem uczelni. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Motoryzacji.

Autor podręczników:

  • Budowa samochodów: konstruowanie podwozi. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1966.
  • Naprawa samochodów. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacyjne, 1953 (wyd. 2 popr. i uzup. 1958).
  • Pojazdy gąsiennicowe: zarys teorii. Łódź: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1952.
  • Okładziny cierne do hamulców planetarnej skrzynki biegów spiekane z proszków metali. Łódź: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1966 („Zeszyty Naukowe Politechniki Łódzkiej. Mechanika”, z. 17; współautor).
  • Teoria ruchu samochodu. Łódź: Politechnika Łódzka, 1959.
  • Teoria ruchu samochodu i podwozia samochodowe. Łódź: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1955[3].

W latach 1965–1972 poseł na Sejm PRL IV i V kadencji (bezpartyjny).

Został pochowany na katolickim Starym Cmentarzu w Łodzi 12 października 1977.

Był żonaty z Walentyną (1913–1993), miał dwóch synów. Dziadek Anity Werner.

Odznaczenia i nagrody

Upamiętnienie

W 1984 jego imieniem nazwano ulicę na osiedlu Teofilów w Łodzi[4].

Przypisy

  1. ↑ W.J. Muszyński, Duch młodych. Organizacja Polska i Obóz Narodowo-Radykalny w latach 1934–1944. Od studenckiej rewolty do konspiracji niepodległościowej, Warszawa 2011, s. 52.
  2. ↑ W.J. Muszyński, Duch młodych. Organizacja Polska i Obóz Narodowo-Radykalny w latach 1934–1944. Od studenckiej rewolty do konspiracji niepodległościowej, Warszawa 2011, s. 51–52.
  3. ↑ Jerzy Werner w Katalogu Biblioteki Narodowej.
  4. ↑ D. Bieńkowska, E. Umińska-Tytoń: Leksykon nazewnictwa miejskiego Łodzi.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Rektorzy Politechniki Łódzkiej

Rektorat Politechnika L.jpg

Media użyte na tej stronie