Jerzy Wroczyński

Jerzy Wroczyński

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1893 Oczki, powiat siedlecki
Data i miejsce śmierci	25 lipca 1965 Wronki
Przebieg służby
Lata służby	od 1914
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	242 Pułk Piechoty I Korpus Polski w Rosji 34 Pułk Piechoty 23 Pułk Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewickaII wojna światowa
Odznaczenia

Jerzy Wroczyński (ur. 15 sierpnia 1893 we wsi Oczki, w pow. siedleckim, zm. 25 lipca 1965 we Wronkach) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość Polski w wojnie z bolszewikami i II wojny światowej.

Życiorys

W czasie I wojny światowej, od 1 czerwca 1915 roku, służył w armii rosyjskiej. Po ukończeniu wileńskiej szkoły wojskowej mianowany został 1 października 1915 roku chorążym piechoty i przydzielony do 1 kompanii 242 pułku piechoty. W 1916 roku został dwukrotnie ranny. 31 grudnia 1916 roku został mianowany podporucznikiem i przeniesiony do I Korpusu Wschodniego na stanowisko dowódcy kompanii przy sztabie korpusu. Do stopnia porucznika awansowany został w czerwcu 1918 roku. 1 lipca 1918 r. został zdemobilizowany.

14 listopada 1918 roku przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej. Od 31 grudnia 1918 roku do 14 sierpnia dowodził 12 kompanią tego pułku, następnie objął dowództwo III batalionu w tym samym oddziale. Funkcję tę pełnił do 5 lutego 1921 roku. 2 września 1920 r. awansowany został do stopnia kapitana. W 1924 roku objął dowództwo I batalionu 34 pułku piechoty. Do lata 1929 roku był rejonowym komendantem przysposobienia wojskowego 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach. 23 sierpnia 1929 roku został przeniesiony do 34 pułku piechoty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[1]. Wroczyński jest autorem „Zarys historji wojennej 34-go Pułku Piechoty”, napisanego z polecenia Wojskowego Biura Historycznego. W kwietniu 1934 roku objął dowództwo 23 pułku piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim^[2]. 19 marca 1937 roku awansowany do stopnia pułkownika. Na czele 23 pułku piechoty, w ramach 27 Dywizji Piechoty, walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po walkach w Borach Tucholskich dowodził resztkami tego oddziału jeszcze 6 września. 10 września dowództwo pułku zdał płk. dypl. Tadeuszowi Majewskiemu, a sam będąc zmęczony i chory odszedł do taborów na wypoczynek. W latach 1939–1945 prawdopodobnie przebywał w obozie jenieckim.

Pochowany na Cmentarzu Parafialnym we Wronkach^[3].

Awanse

• chorąży – 1 X 1915
• podporucznik – 31 XII 1916
• porucznik – VI 1918
• kapitan – 2 IX 1920
• major – 3 V 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 (w 1924 roku zajmował 281 lokatę w korpusie oficerów zawodowych piechoty)
• podpułkownik – 23 I 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 64 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty
• pułkownik – 19 III 1937

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[4]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie: 1921 i 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[5]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 (1928)
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1928)
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[6]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 208, 348.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 118, 168.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 22, 564.
• Michał Zapolski-Downar, Działania 23 pp im. płk. Lisa-Kuli w wojnie obronnej 1939 r. (w świetle relacji), Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (129), Warszawa 1989, s. 368–383.
• Stanisław Bobrowski, W służbie Rzeczypospolitej. Moje wspomnienia, Wyd. Neriton, Warszawa 2006.