Jezioro Tatowskie
| ||
 | ||
| Położenie | ||
| Państwo |  Polska | |
|---|---|---|
| Miejscowości nadbrzeżne | Tatów | |
| Region | Równina Białogardzka | |
| Wysokość lustra | ok. 33 m n.p.m. | |
Położenie na mapie gminy Biesiekierz _location_map.png "Mapa lokalizacyjna gminy Biesiekierz") | ||
Położenie na mapie Polski  | ||
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | ||
Położenie na mapie powiatu koszalińskiego  | ||
 54°09′54″N 16°04′27″E/54,165000 16,074167 | ||
Jezioro Tatowskie[1] – jezioro w województwie zachodniopomorskim, w powiecie koszalińskim, w gminie Biesiekierz[1].
Występuje również rozpowszechniony wariant nazewniczy Jezioro Tatkowskie[2][3][4].
Położenie
Według regionalizacji fizycznogeograficznej Jezioro Tatowskie leży na obszarze megaregionu Pozaalpejska Europa Środkowa, prowincji Nizina Środkowoeuropejska, podprowincji Pojezierza Południowobałtyckie, makroregionu Pobrzeże Koszalińskie (313.4), mezoregionu Równina Białogardzka (313.42)[5]. Kondracki i Richling zaklasyfikowali mezoregion do typu wysoczyzn młodoglacjalnych przeważnie z jeziorami, w większości o charakterze gliniastym, falistym lub płaskim[6][7].
Po północnej i wschodniej stronie jeziora rozciągają się zabudowania wsi Tatów. Kilkaset metrów na zachód od Jeziora Tatowskiego leży Parnowskie Jezioro. Około 0,8 km na północny zachód od akwenu położony jest Kikut – wzniesienie o wysokości 60,2 m n.p.m.[4]
Charakterystyka
Jest to jezioro płytkie[3][2], o głębokości maksymalnej około 2 m[4][a], z licznymi wyspami[8]. Lustro wody położone jest na wysokości około 33 m n.p.m.[4]
Według typu troficznego jest zaliczane do jezior eutroficznych. Ze względu na typ wśród siedlisk wymagających ochrony w obszarach Natura 2000 w Polsce jezioro wraz z nadbrzeżną roślinnością przyległą sklasyfikowano jako 3150, tj. starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nympheion, Potamion, podtyp 1 – jeziora eutroficzne[3].
Przyroda i ochrona
Jezioro wraz z nadbrzeżnymi szuwarami i bagnami objęto rezerwatem przyrody o nazwie „Parnowo”. Ta forma ochrony przyrody została ustanowiona 15 grudnia 1976 na mocy Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 10 listopada 1976 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody i powołana w celu zabezpieczenia miejsc lęgowych rzadkich gatunków ptaków wodnych i błotnych[9]. W Zarządzeniu Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 5 marca 2015 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Parnowo” powierzchnię rezerwatu wyliczono na 62,5826 ha[2].
W obszarze rezerwatu stwierdzono występowanie m.in. parzęchlinu (Meesia sp.), torfowca błotnego (Sphagnum palustre) czy listery jajowatej (Listera ovata)[3].
Wśród awifauny zaobserwowano m.in. mewę siwą (Larus canus), samotnika (Tringa ochropus), sieweczkę rzeczną (Charadrius dubius), dziwonię zwyczajną (Erythrina erythrina) i łabędzia krzykliwego (Cygnus cygnus)[10].
Uwagi
- ↑ w oparciu o warstwę ewidencji gruntów i budynków, w: Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej, op. cit.
Przypisy
- ↑ a b Część 2 – wody stojące, tom 1 Hydronimy, Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (Nazewnictwo geograficzne Polski), s. 352 [dostęp 2020-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-25].
- ↑ a b c Zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 5 marca 2015 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Parnowo” (pol.). Dziennik Urzędowy Województwa Zachodniopomorskiego, poz. 1081 – Szczecin, dnia 30 marca 2015 r. [dostęp 2020-06-21].
- ↑ a b c d Zarządzenie nr 29/2009 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 22 maja 2009 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody „Parnowo” (pol.). Dziennik Urzędowy Województwa Zachodniopomorskiego, nr 48 poz. 1188 – Szczecin, dnia 13 lipca 2009 r. [dostęp 2020-06-21].
- ↑ a b c d Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej (pol.). Główny Urząd Geodezji i Kartografii. [dostęp 2020-06-22].
- ↑ Geoserwis Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska (pol.). Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2020-06-21].
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2014, s. 46. ISBN 978-83-01-16022-7.
- ↑ Jerzy Kondracki, Andrzej Richling. Regiony fizycznogeograficzne, skala 1:1 500 000. Warszawa: Główny Geodeta Kraju, 1994.
- ↑ Objaśnienia do mapy geośrodowiskowej Polski 1:50 000. Arkusz Pomianowo (81) (pol.). Państwowy Instytut Geologiczny. Państwowy Instytut Badawczy, 2009. s. 16. [dostęp 2020-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-21)].
- ↑ Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 10 listopada 1976 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody (M.P. z 1976 r. nr 42, poz. 206)
- ↑ Andrzej Świerczek: Rezerwaty przyrody w Nadleśnictwie Karnieszewice (pol.). Nadleśnictwo Karnieszewice, 2013. [dostęp 2020-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-08)].
Media użyte na tej stronie
Autor:
Mapa powiatu koszalińskiego, Polska
Autor: Tzugaj, Licencja: CC0
znak graficzny do map, ukazujący przykładowe jezioro
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Relief location map of West Pomeranian Voivodeship. Geographic limits of the map:
- N: 54.65 N
- S: 52.58 N
- W: 13.95 E
- E: 17.10 E
Autor: Torrosbak, Licencja: CC BY 3.0
Rezerwat przyrody Parnowo - Jezioro Tatowskie
Autor:
Mapa gminy Biesiekierz, Polska