Jian

Ten artykuł od 2016-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Współczesny jian do wushu

Jian (chiń. upr. 剑; chiń. trad. 劍; pinyin jiàn) to długi, jednoręczny, obosieczny miecz chiński używany od przeszło 2500 lat. Najstarsze źródła opisujące miecz pochodzą z VII w. p.n.e. z Okresu Wiosen i Jesieni (tzw. miecz Goujiana, władcy królestwa Yue). Historyczne miecze miały od 45 do 80 cm długości. Obecne modele mają około 70 cm, a ich waga to ok. 700-900 gramów. Dla lepszego wyważenia do głowicy doczepiano podwójny pompon.

Chińczycy nazywają go "szlachcicem wśród broni", co zawdzięcza dawnej przynależności jedynie rodzinom szlacheckim oraz niezwykłej szybkości i gracji ruchów podczas walki. Kuty jest z mocnej i elastycznej stali. Jej grubość przy sztychu dochodzi do 1 mm, co powoduje charakterystyczny, wibrujący dźwięk podczas walki. W stylu walki mieczem nie występują bloki, zamiast nich jest wiele zwodów i zejść z linii ataku. Mimo ostrości miecz rzadko był wykorzystywany do cięć, a zdecydowanie częściej do pchnięć, na co wskazuje środek ciężkości znajdujący się bardzo blisko jelca (dodatkowo przesunięty w stronę głowicy poprzez doczepienie ozdobnych frędzli). Obecnie używa się go w tradycyjnych i sportowych stylach wushu, gdzie jest jedną z czterech podstawowych broni, obok szabli (dao), kija (gun) i włóczni (qiang).