Jim Courier
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 17 sierpnia 1970 |
| Wzrost | 185 cm |
| Gra | praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny | 1988 |
| Zakończenie kariery | 2000 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 23 |
| Najwyżej w rankingu | 1 (10 lutego 1992) |
| Australian Open | W (1992, 1993) |
| Roland Garros | W (1991, 1992) |
| Wimbledon | F (1993) |
| US Open | F (1991) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 6 |
| Najwyżej w rankingu | 20 (9 września 1989) |
| Australian Open | 1R (1990) |
| Roland Garros | 2R (1989) |
| Wimbledon | 3R (1989, 1991) |
| US Open | 1R (1989, 1990) |
James Spencer "Jim" Courier (ur. 17 sierpnia 1970 w Sanford) – amerykański tenisista, zwycięzca 4 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, przez 58 tygodni lider rankingu światowego w grze pojedynczej, 2-krotny zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk.
Kariera tenisowa
W ciągu kilkunastu lat kariery zawodowej (od 1988 do 2000) wygrał 23 turnieje w singlu i 6 w deblu rangi ATP World Tour. U progu kariery osiągał sukcesy w grze podwójnej, m.in. w parze z Pete’em Samprasem awansując do turnieju ATP Finals w sezonie 1989. W deblu wygrywał tak prestiżowe turnieje, jak zawody ATP Masters Series w Rzymie, Hamburgu, Montrealu i Indian Wells. Przede wszystkim przeszedł jednak do historii tenisa jako singlista.
W 1989 wygrał turniej w Bazylei, pokonując w finale Stefana Edberga. W 1991 roku awansował na pozycję nr 2. w rankingu światowym po wielu udanych startach turniejowych, w tym zwycięstwie w wielkoszlemowym French Open. Pokonał w pierwszym od 1954 amerykańsko–amerykańskim finale Andre Agassiego[1]. Również w 1991 dotarł do finału US Open (przegrał z Edbergiem; w półfinale pokonał Jimmy’ego Connorsa) i turnieju Tennis Masters Cup. Dnia 10 lutego 1992 roku Courier został liderem rankingu światowego po zdobyciu drugiego tytułu wielkoszlemowego – Australian Open. W pierwszej połowie roku osiągnął serię 25 zwycięstw z rzędu (wygrywając w Tokio, Hongkongu, Rzymie i French Open), którą przerwała dopiero porażka w 3 rundzie Wimbledonu z Andriejem Olchowskim[2]. Druga połowa sezonu 1992 nie była dla Couriera tak udana, ale ponownie osiągnął finał ATP Finals oraz przyczynił się do zdobycia przez USA Pucharu Davisa. Zapewnił sobie także pozycję lidera rankingu na koniec roku.
Sezon 1993 Courier zaczął od triumfu w Australian Open (po 4-setowym zwycięstwie nad Edbergiem w finale), wygrywał kolejne turnieje, ale wiosną oddał pozycję lidera rankingu Samprasowi, a na kortach Rolanda Garrosa uległ w finale Sergiemu Bruguerze. Ostatni wielkoszlemowy finał w karierze Courier osiągnął podczas Wimbledonu 1993, ponosząc porażkę z Samprasem.
W 1994 roku klasyfikowany był już poza czołową "dziesiątką" w rankingu, do której powrócił jeszcze rok później i po raz ostatni wystąpił w turnieju ATP Finals. W 1995 ponownie wygrał z reprezentacją Puchar Davisa. Ostatni tytuł zdobył w 1998 w Orlando.
W 1992 roku zagrał na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie. Z rozgrywek singlowych wyeliminowany został w 3 rundzie, natomiast w grze podwójnej w 2 rundzie[3].
Mocną stroną w grze Couriera był forhend, szczególnie tzw. wychodzący (tj. grany wzdłuż linii na stronę bekhendową praworęcznego rywala)[4]. Uważano go za gracza, który sukcesy zawdzięczał nie tyle wybitnemu talentowi, co solidnemu przygotowaniu; na korcie wyróżniał się także m.in. charakterystyczną czapką baseballową.
W 2005 roku został przyjęty do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[5]. Od października 2010 do września 2018 Courier pełnił funkcję kapitana reprezentacji USA w Pucharze Davisa, osiągając z zespołem półfinał turnieju w sezonach 2012 i 2018[6].
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (23–14)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 8 października 1989 | Bazylea | Twarda (hala) |  Stefan Edberg | 7:6, 3:6, 2:6, 6:0, 7:5 |
| Zwycięzca | 2. | 10 marca 1991 | Indian Wells | Twarda |  Guy Forget | 4:6, 6:3, 4:6, 6:3, 7:6(4) |
| Zwycięzca | 3. | 23 marca 1991 | Miami | Twarda |  David Wheaton | 4:6, 6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 4. | 9 czerwca 1991 | French Open, Paryż | Ceglana | Andre Agassi | 3:6, 6:4, 2:6, 6:1, 6:4 |
| Finalista | 1. | 8 września 1991 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Stefan Edberg | 2:6, 4:6, 0:6 |
| Finalista | 2. | 17 listopada 1991 | ATP Finals, Frankfurt | Dywanowa (hala) | Pete Sampras | 6:3, 6:7(5), 3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 5. | 26 stycznia 1992 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Stefan Edberg | 6:3, 3:6, 6:4, 6:2 |
| Finalista | 3. | 9 lutego 1992 | San Francisco | Twarda (hala) | Michael Chang | 3:6, 3:6 |
| Finalista | 4. | 16 lutego 1992 | Bruksela | Dywanowa (hala) |  Boris Becker | 7:6(5), 6:2, 6:7(10), 6:7(5), 5:7 |
| Zwycięzca | 6. | 12 kwietnia 1992 | Tokio | Twarda |  Richard Krajicek | 6:4, 6:4, 7:6(3) |
| Zwycięzca | 7. | 19 kwietnia 1992 | Hongkong | Twarda | Michael Chang | 7:5, 6:3 |
| Zwycięzca | 8. | 17 maja 1992 | Rzym | Ceglana |  Carlos Costa | 7:6(3), 6:0, 6:4 |
| Zwycięzca | 9. | 7 czerwca 1992 | French Open, Paryż | Ceglana |  Petr Korda | 7:5 6:2, 6:1 |
| Finalista | 5. | 23 sierpnia 1992 | Indianapolis | Twarda | Pete Sampras | 4:6, 4:6 |
| Finalista | 6. | 13 września 1992 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Pete Sampras | 1:6, 6:3, 2:6, 2:6 |
| Finalista | 7. | 22 listopada 1992 | ATP Finals, Frankfurt | Dywanowa (hala) | Boris Becker | 4:6, 3:6, 5:7 |
| Zwycięzca | 10. | 31 stycznia 1993 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Stefan Edberg | 6:2, 6:1, 2:6, 7:5 |
| Zwycięzca | 11. | 14 lutego 1993 | Memphis | Twarda (hala) | Todd Martin | 5:7, 7:6(4), 7:6(4) |
| Zwycięzca | 12. | 7 marca 1993 | Indian Wells | Twarda |  Wayne Ferreira | 6:3, 6:3, 6:1 |
| Finalista | 8. | 18 kwietnia 1993 | Hongkong | Twarda | Pete Sampras | 3:6, 7:6(1), 6:7(2) |
| Zwycięzca | 13. | 16 maja 1993 | Rzym | Ceglana |  Goran Ivanišević | 6:1, 6:2, 6:2 |
| Finalista | 9. | 6 czerwca 1993 | French Open, Paryż | Ceglana | Sergi Bruguera | 4:6, 6:2, 2:6, 6:3, 3:6 |
| Finalista | 10. | 4 lipca 1993 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Pete Sampras | 6:7(3), 6:7(6), 6:3, 3:6 |
| Zwycięzca | 14. | 22 sierpnia 1993 | Indianapolis | Twarda | Boris Becker | 7:5, 6:3 |
| Finalista | 11. | 17 kwietnia 1994 | Nicea | Ceglana | Alberto Berasategui | 4:6, 2:6 |
| Finalista | 12. | 23 października 1994 | Lyon | Dywanowa (hala) |  Marc Rosset | 4:6, 6:7(2) |
| Zwycięzca | 15. | 8 stycznia 1995 | Adelaide | Twarda | Arnaud Boetsch | 6:2, 7:5 |
| Zwycięzca | 16. | 5 marca 1995 | Scottsdale | Twarda |  Mark Philippoussis | 7:6(2), 6:4 |
| Zwycięzca | 17. | 16 kwietnia 1995 | Tokio | Twarda | Andre Agassi | 6:4, 6:3 |
| Zwycięzca | 18. | 1 października 1995 | Bazylea | Twarda (hala) | Jan Siemerink | 6:7(2), 7:6(5), 5:7, 6:2, 7:5 |
| Finalista | 13. | 8 października 1995 | Tuluza | Twarda (hala) | Arnaud Boetsch | 4:6, 7:6(5), 0:6 |
| Zwycięzca | 19. | 3 marca 1996 | Filadelfia | Dywanowa (hala) | Chris Woodruff | 6:4, 6:3 |
| Zwycięzca | 20. | 5 stycznia 1997 | Doha | Twarda |  Tim Henman | 7:5, 6:7(5), 6:2 |
| Zwycięzca | 21. | 27 lipca 1997 | Los Angeles | Twarda | Thomas Enqvist | 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 22. | 5 października 1997 | Pekin | Twarda (hala) | Magnus Gustafsson | 7:6(10), 3:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 23. | 26 kwietnia 1998 | Orlando | Ceglana | Michael Chang | 7:5, 3:6, 7:5 |
| Finalista | 14. | 21 lutego 1999 | Memphis | Twarda (hala) | Tommy Haas | 4:6, 1:6 |
Gra podwójna (6–5)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 7 maja 1989 | Forest Hills | Ceglana | Pete Sampras | Rick Leach Jim Pugh | 4:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 1. | 21 maja 1989 | Rzym | Ceglana | Pete Sampras |  Danilo Marcelino Mauro Menezes | 6:4, 6:3 |
| Zwycięzca | 2. | 13 maja 1990 | Hamburg | Ceglana | Sergi Bruguera | Udo Riglewski Michael Stich | 7:6, 6:2 |
| Finalista | 2. | 20 maja 1990 | Rzym | Ceglana | Marty Davis | Sergio Casal Emilio Sánchez | 6:7, 5:7 |
| Zwycięzca | 3. | 10 marca 1991 | Indian Wells | Twarda | Javier Sánchez | Guy Forget Henri Leconte | 7:6, 3:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 4. | 1 sierpnia 1993 | Montreal | Twarda |  Mark Knowles |  Glenn Michibata David Pate | 6:4, 7:6 |
| Finalista | 3. | 10 kwietnia 1994 | Barcelona | Ceglana | Javier Sánchez |  Jewgienij Kafielnikow David Rikl | 7:5, 1:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 5. | 8 stycznia 1995 | Adelaide | Twarda | Patrick Rafter |  Byron Black Grant Connell | 7:6, 6:4 |
| Finalista | 4. | 5 października 1997 | Pekin | Twarda (hala) | Alex O’Brien |  Mahesh Bhupathi Leander Paes | 5:7, 6:7 |
| Finalista | 5. | 10 stycznia 1999 | Adelaide | Twarda | Patrick Galbraith | Gustavo Kuerten Nicolás Lapentti | 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 6. | 25 kwietnia 1999 | Orlando | Ceglana | Todd Woodbridge | Bob Bryan Mike Bryan | 7:6(4), 6:4 |
Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)
| Turniej | 1988 | 1989 | 1990 | 1991 | 1992 | 1993 | 1994 | 1995 | 1996 | 1997 | 1998 | 1999 | 2000 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | – | – | 2R | 4R | W | W | SF | QF | QF | 4R | – | 3R | 1R | 2 / 10 | 35–8 |
| French Open | – | 4R | 4R | W | W | F | SF | 4R | QF | 1R | 2R | 2R | – | 2 / 11 | 40–9 |
| Wimbledon | – | 1R | 3R | QF | 3R | F | 2R | 2R | 1R | 1R | 1R | 4R | – | 0 / 11 | 19–11 |
| US Open | 2R | 3R | 2R | F | SF | 4R | 2R | SF | – | 1R | – | 1R | – | 0 / 10 | 24–10 |
| Bilans spotkań | 1–1 | 5–3 | 7–4 | 20–3 | 20–2 | 22–3 | 12–4 | 13–4 | 8–3 | 3–4 | 1–2 | 6–4 | 0–1 | N/A | 118–38 |
Legenda
W, wygrał turniej
F, przegrał w finale
SF, przegrał w półfinale
QF, przegrał w ćwierćfinale
4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie
–, nie startował w turnieju głównym
Przypisy
- ↑ Robin Finn: TENNIS; Courier Beats Wind, Rain And Agassi. nytimes.com, 10 czerwca 1991. [dostęp 2017-01-03]. (ang.).
- ↑ Robin Finn: TENNIS; Russian Qualifies as a Wimbledon Giant-Killer. nytimes.com, 28 czerwca 1992. [dostęp 2017-01-03]. (ang.).
- ↑ Jim Courier Bio, Stats, and Results, Olympics at Sports-Reference.com [dostęp 2018-02-24] [zarchiwizowane z adresu 2009-07-12] (ang.).
- ↑ Christopher Clarey: For Jim Courier, Remembering When America’s Big 4 Ruled the Men’s Game. bbc.co.uk, 4 czerwca 2016. [dostęp 2017-01-03]. (ang.).
- ↑ Bill Mountford: Courier Among 2005 Tennis Hall of Fame Inductions. usta.com, 25 maja 2008. [dostęp 2017-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 stycznia 2017)]. (ang.).
- ↑ Courier out as U.S. Davis Cup captain, „ESPN.com” [dostęp 2018-09-29] (ang.).
Bibliografia
- Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
.svg)
Autor: Pedro A. Gracia Fajardo, escudo de Manual de Imagen Institucional de la Administración General del Estado, Licencja: CC0
Flaga Hiszpanii
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
.svg)
.svg)
Flag of Canada introduced in 1965, using Pantone colors. This design replaced the Canadian Red Ensign design.
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.
Made by author of Xramp, first uploaded by Denelson83 as Flag of Ecuador.svg, modifications by Husunqu.
Autor: Chris Josefy, Licencja: CC BY-SA 2.5
Andre Agassi and Jim Courier. Houston, Tx.
Autor: Shinya Suzuki, Licencja: CC BY 2.0
Jim Courier, playing in Champions Shootout, Philadelphia