Jimmy Ellis
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 53 |
| Zwycięstwa | 40 |
| Przez nokauty | 23 |
| Porażki | 12 |
| Remisy | 1 |
James Albert „Jimmy” Ellis (ur. 24 lutego 1940 w Louisville, stan Kentucky, zm. 6 maja 2014 tamże)[1] – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata wagi ciężkiej.
Jako amator wygrał 59 spośród 66 walk. Dwukrotnie zmierzył się z Muhammadem Alim (który nosił wówczas nazwisko Cassius Clay), raz wygrywając i raz przegrywając.
Rozpoczął zawodową karierę bokserską w 1961, walcząc w wadze średniej. W 1964 zmierzył się m.in. z Rubinem „Hurricane” Carterem i Donem Fullmerem, obie walki przegrywając. W 1965 został sparringpartnerem Muhammada Alego, z którym stoczył kilka walk pokazowych. Od 1966 występował w kategorii ciężkiej.
W 1967 Muhammad Ali został pozbawiony tytułu mistrza świata wagi ciężkiej za odmowę służby wojskowej. World Boxing Association zorganizowała wówczas turniej z udziałem ośmiu czołowych pięściarzy tej kategorii, do którego zaprosiła Ellisa. Joe Frazier, który był uważany za głównego kandydata do tytułu mistrzowskiego, zdecydował się nie brać udziału w turnieju. 5 sierpnia 1967 w Houston Ellis zwyciężył przez techniczny nokaut Leotisa Martina, a 2 grudnia tego roku w Louisville Oscara Bonavenę na punkty po 15 rundach. To zwycięstwo otworzyło Ellisowi drogę do finału, w którym zmierzył się 27 kwietnia 1968 w Oakland z Jerrym Quarry. Ellis zwyciężył po 15 rundach na punkty i został tym samym mistrzem świata wagi ciężkiej organizacji WBA.
14 września 1968 w Sztokholmie Ellis pokonał w obronie tytułu Floyda Pattersona na punkty. 16 lutego 1970 w Madison Square Garden w Nowym Jorku stoczył walkę z Joe Frazierem o tytuł uniwersalnego mistrza wagi ciężkiej, która zakończyła się zwycięstwem Fraziera przez techniczny nokaut w 5. rundzie. Była to pierwsza porażka Ellisa przed czasem.
W 1971 Ellis pokonał m.in. George’a Chuvalo i przegrał przez techniczny nokaut w 12 rundzie z Muhammadem Alim. Po wygraniu kolejnych ośmiu walk został znokautowany w 1. rundzie przez Earniego Shaversa 18 czerwca 1973 w Madison Square Garden w Nowym Jorku. W 1974 Ellisa pokonali Ron Lyle i Joe Bugner, a w 1975 ponownie Joe Frazier. Ellis zakończył karierę po wygranej z czerwcu 1975 z Carlem Bakerem przez nokaut w 1. rundzie.
Trenerem Jimmy'ego Ellisa był Angelo Dundee[2].
Ellis cierpiał na encefalopatię bokserską[3]. Miał sześcioro dzieci z żoną Mary Ettą[2].
Przypisy
- ↑ Richard Goldstein, Jimmy Ellis, a Boxer Long in Ali’s Shadow, Dies at 74, nytimes.com, 6 maja 2014 [dostęp 2014-05-07] (ang.).
- ↑ a b Steve Bunce, Jimmy Ellis: Boxer who became world heavyweight champion and close friend, sparring partner and ring rival of Muhammad Ali, independent.co.uk, 12 maja 2014 [dostęp 2014-05-12] (ang.).
- ↑ Pete McCormack, The Sweet Science: Boxing and Getting One's Head Examined, petemccormack.com [dostęp 2012-11-16] (ang.).
Linki zewnętrzne
- Jimmy Ellis (James Albert Ellis), The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2012-11-16] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Ellisa, boxrec.com [dostęp 2017-08-18] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Jimmy Ellis in 1968