Jimmy Young
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | ciężka |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk | 56 |
| Zwycięstwa | 34 |
| Przez nokauty | 11 |
| Porażki | 19 |
| Remisy | 2 |
| Nieodbyte | 1 |
| |
James „Jimmy” Young (ur. 16 stycznia 1949 w Filadelfii, zm. 20 lutego 2005 tamże) − amerykański zawodowy bokser, czołowy pięściarz wagi ciężkiej połowy lat 70. XX wieku, pretendent do mistrzostwa świata.
Kariera zawodowa
Pierwszą zawodową walkę stoczył w rodzinnej Filadelfii w 1969 roku, w wieku 20 lat. Po stoczeniu zaledwie 10 walk (ówczesny bilans 7-3), w lutym 1973 roku został wystawiony do pojedynku z legitymującym się 41 zwycięstwami przed czasem Earniem Shaversem (42-2-0). Przegrał z nim przez techniczny nokaut w 3. rundzie. Półtora roku później doszło do rewanżu. Po 10 rundach boju sędziowie niejednogłośnie orzekli remis, mimo że zdaniem większości obserwatorów Young był lepszy[1].
W swojej następnej walce (luty 1975) filadelfijczyk zmierzył się z kolejnym puncherem będącym w kręgu pretendentów do mistrzostwa świata, Ronem Lyle'em (30-1-1). Young w jednej ze swoich najlepszych w karierze walk pokonał uznawanego za zdecydowanego faworyta Lyle'a przez jednogłośną decyzję. Dzięki temu, w tym samym roku został po raz pierwszy sklasyfikowany przez magazyn „The Ring” w czołowej dziesiątce zawodników wagi ciężkiej na świecie[1]. Po trzech kolejnych zwycięstwach Young awansował na trzecie miejsce w rankingu i zapewnił sobie szansę walki o mistrzostwo świata z niekwestionowanym czempionem, Muhammadem Alim (50-2-0).
Do pojedynku, którego stawką były należące do Aliego pasy WBA i WBC, doszło 30 kwietnia1976 roku w Capital Centre w Landover. Young zaprezentował świetne umiejętności defensywne, unikając uderzeń mistrza, a samemu punktując z kontr i dystansu. Ali był wolniejszy (ważył najwięcej w dotychczasowej karierze) i pudłował znacznie częściej niż w poprzednich swoich walkach. Komentujący pojedynek Ken Norton ocenił, że „na każdy cios Aliego Young odpowiadał dwoma”[2], a korespondenci Associated Press punktowali 69-66 na rzecz Younga[3]. Ostatecznie sędziowie przyznali jednak jednogłośnie zwycięstwo Aliemu (70-68, 72-65, 71-64), co zostało wygwizdane przez zgromadzonych w hali widzów. Jak stwierdził komentując werdykt Bert Sugar, „aby pokonać w tamtym czasie Aliego, trzeba było go pobić naprawdę wyraźnie, jeśli wiecie co mam na myśli”[4].
Po kontrowersyjnej walce z Alim, jeszcze w tym samym roku Young ponownie pokonał przez jednogłośną decyzję Lyle'a, co zaowocowało kontraktem na walkę z George'em Foremanem (45-1-0). Zwycięzca miał otrzymać prawo rewanżu z Alim (Foreman był pierwszy w rankingu pretendentów, a Young trzeci). Pięściarze zmierzyli się 17 marca 1977 roku w stolicy Portoryko, San Juan. Foreman przybył tam dopiero w przeddzień walki i tym samym nie był w stanie zaaklimatyzować się do panującej na wyspie tropikalnej pogody. Young kontrolował pojedynek, jedynie w 7. rundzie mając kłopoty po jednym z mocnych sierpów rywala. Począwszy od 8. Foreman był już wyczerpany i całkowicie oddał inicjatywę, a w ostatniej, 12. rundzie był nawet liczony. Ostatecznie Young wygrał przez jednogłośną decyzję (118-111, 116-113, 115-114), a Foreman wskutek tej porażki postanowił zakończyć karierę. „The Ring” uznał ich walkę za pojedynek roku[1].
W międzyczasie Ali pokonał Earniego Shaversa, 10. raz z rzędu broniąc mistrzostwo świata. Następnymi w kolejce pretendentami byli Young i Ken Norton, jednak mistrz odmówił walki zarówno z jednym, jak i drugim, żądając, aby wpierw stoczyli oni pojedynek między sobą[1]. W rezultacie, 5 listopada 1977 roku w Las Vegas Young i Norton (39-4-0) zmierzyli się o miano pretendenta nr 1. Po wyrównanej walce sędziowie niejednogłośnie orzekli zwycięstwo Nortona (147-143, 147-143, 142-144).
Był to szczytowy moment kariery Jimmy'ego Younga. W ciągu następnych trzech lat niespodziewanie przegrał na punkty z Ossiem Ocasio (dwukrotnie) i Michaelem Dokesem oraz został znokautowany przez Gerry'ego Cooneya. W schyłkowym okresie kariery, od 1982 do 1988 roku, poniósł porażki w 9 z 13 swoich walk (jednak żadnej przed czasem), w tym z trzema późniejszymi mistrzami wagi ciężkiej: Gregiem Page'em, Tonym Tubbsem i Tonym Tuckerem. Ostatnią walkę stoczył w sierpniu 1988 roku, w wieku 39 lat.
Po przejściu na sportową emeryturę Young zmagał się z problemami finansowymi oraz zdrowotnymi, walczył z nałogiem narkotykowym. Zmarł w 2005 roku w szpitalu uniwersyteckim w Filadelfii w rezultacie zawału serca[4].
Styl walki
Mierzył niecałe 188 cm wzrostu i w szczytowym okresie kariery ważył około 95–97 kg, co czyniło go jednym z mniejszych zawodników ówczesnej wagi ciężkiej. Był dość szybki, ale nie dysponował nokautującym ciosem. Uznawany był natomiast za wytrawnego pięściarza defensywnego, dobrze walczącego z kontry i obdarzonego dobrą techniką oraz zmysłem taktycznym. Jego styl walki był określany jako mało agresywny i niewidowiskowy. Zdaniem komentatorów było to przyczyną bardziej przychylnego oceniania przez sędziów jego rywali, co w głównej mierze doprowadziło do jego porażek w rewanżu z Shaversem oraz walkach z Alim i Nortonem[1][2].
Przypisy
- ↑ a b c d e Frank Lotierzo: Jimmy Young: A Career Worth Remembering (ang.). thesweetscience.com, 2 marca 2005. [dostęp 2012-07-24].
- ↑ a b Solomon Jones. THE ALI FIGHT WAS THE TURNING POINT. „Philadelphia Weekly”, 26 grudnia 2001 (ang.).
- ↑ Ali Retains the Title with Left Jab. „The Leader Post”, 1 maja 1976 (ang.).
- ↑ a b Jimmy Young, 56, Fighter Who Beat Foreman but Lost to Ali, Is Dead. „The New York Times”, 24 lutego 2005 (ang.).
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.