Jingyuan (1886)

Jingyuan (靖遠)

Klasa	krążownik pancernopokładowy
Typ	Zhiyuan
Historia
Stocznia	Armstrong Whitworth, Newcastle upon Tyne
Położenie stępki	29 października 1885
Wodowanie	14 grudnia 1886
Cesarstwo chińskie
Wejście do służby	9 lipca 1887
Zatopiony	9 lutego 1895
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	2310 ton (projektowa)
Długość	81,38 m całkowita 76,1 m między pionami[1]
Szerokość	11,58 m[1]
Zanurzenie	4,88 m[1]
Napęd
2 maszyny parowe, moc 3300 KM, 4 kotły parowe, 2 śruby
Prędkość	15 węzłów
Uzbrojenie
3 działa 209,3 mm (21 cm) L/35 Krupp (1×II, 1×I) 2 działa 152 mm (6-calowe) L/35 Armstrong (2×I) 8 dział 57 mm Hotchkiss (8×I) 2 działa 47 mm (3-funtowe) Hotchkiss 6 dział 37 mm (1-funtowych) Hotchkiss 4 kartaczownice 11,43 mm Gattlinga 4 wyrzutnie torpedowe 350 mm (14 cali)
Opancerzenie
pokład: 51-102 mm, maski dział: 51 mm, stanowisko dowodzenia: 76 mm
Załoga	260

Jingyuan (chiń. trad. 靖遠; pinyin Jìngyuǎn; starsze transkrypcje spotykane w literaturze: Ching Yuen, Ching Yuan) – chiński krążownik pancernopokładowy z końca XIX wieku, zbudowany w Wielkiej Brytanii, który zatonął podczas oblężenia Weihaiwei. Jego okrętem bliźniaczym był „Zhiyuan”. Nie należy go mylić ze zbudowanym w Niemczech krążownikiem pancernym „Jingyuan” (經遠, King Yuan).

Konstrukcja

„Jingyuan” był jednym z dwóch krążowników zamówionych przez Chiny brytyjskiej stoczni Armstrong Whitworth w Elswick (Newcastle upon Tyne), określanych jako typ Zhiyuan od pierwszego budowanego okrętu. Budowę prowadzono pod numerem 494^[1]. Nazwa „Jingyuan” (靖遠) oznaczała „Spokojna dal”^[1].

Służba

Przejęty 9 lipca 1887 roku, został ukończony niemal w tym samym czasie co „Zhiyuan” i budowane wówczas w Niemczech krążowniki „Laiyuan” i „Jingyuan (1887)”, z którymi wspólnie, pod dowództwem komandora (w chińskiej służbie: admirała) Langa, wyruszył 12 września w podróż do kraju^[2]. Załoga, z wyjątkiem kilku instruktorów, była w pełni chińska. Okrętem dowodził Ye Zugui^[3].

W listopadzie okręty dotarły do Xiamenu, gdzie przezimowały. W następnym roku via Szanghaj dopłynęły do Dagu; w latach późniejszych „Jingyuan” uczestniczył w regularnych rejsach i manewrach floty Beiyang, wchodząc w skład jej Pierwszej Eskadry^[4].

Po wybuchu wojny chińsko-japońskiej, Flota Beiyang odbyła kilka patroli, podczas których Chińczycy nie napotkali przeciwnika, aż do 17 września, gdy wrogie floty spotkały się u ujścia rzeki Yalu. „Jingyuan” zajmował pozycję na prawym skrzydle; dalej na prawo znajdowały się krążowniki „Chaoyong” i „Yangwei”, które przyjęły na siebie impet pierwszego uderzenia Szybkiej Eskadry adm. Tsuboi (oba zatonęły ze znacznymi stratami w ludziach). „Jingyuan”, choć uszkodzony, przetrwał bitwę i dotarł z resztą eskadry do Port Artur, gdzie został naprawiony. Wobec zagrożenia bazy, flota Beiyang przeszła do Weihaiwei, i tam została oblężona^[5]. W bitwie okręt stracił 2 zabitych i 14 rannych członków załogi^[6].

„Jingyuan” uczestniczył aktywnie w obronie bazy i przetrwał niemal do jej końca. 9 lutego został jednak trafiony poniżej linii wodnej pociskiem wystrzelonym ze zdobycznego działa z jednego z chińskich fortów, opanowanych przez Japończyków i zatonął na równej stępce na płytkiej wodzie. Aby uniemożliwić jego późniejsze podniesienie i wykorzystanie, jeden z europejskich doradców podłożył w nocy minę, która doszczętnie zniszczyła wrak^[7].

Przypisy

Bibliografia

• Peter Brooke: Warships for Export: Armstrong Warships 1867-1927. Gravesend: 1999, s. 62-64. ISBN 0-905617-89-4.
• Fred. T. Jane: The Imperial Japanese Navy. Londyn: W. Thacker & Co., 1904. (ang.)
• Herbert Wrigley Wilson: Ironclads in Action; a Sketch of Naval Warfare from 1855 to 1895. London: S. Low, 1896. (ang.)
• Richard N.J. Wright: The Chinese Steam Navy, 1862-1945. London: Chatham Publishing, 2001. ISBN 1-86176-144-9. (ang.)
• Aleksiej Pastuchow, Siergiej Patianin: Chińskie krążowniki pancernopokładowe typu "Zhiyuan", Okręty Wojenne nr 111 (1/2012)