Joachim Peiper

Joachim Peiper

(c) Bundesarchiv, Bild 183-R65485 / CC-BY-SA 3.0 Joachim Peiper (1943)
SS-Obersturmbannführer
Data i miejsce urodzenia	30 stycznia 1915 Berlin
Data i miejsce śmierci	13 lipca 1976 Traves
Przebieg służby
Lata służby	1933–1945
Siły zbrojne	Waffen-SS
Jednostki	1 Dywizja Pancerna SS „Leibstandarte SS Adolf Hitler”
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	Pracował w Porsche i Volkswagen
Odznaczenia

Joachim Peiper, Jochen Peiper (ur. 30 stycznia 1915 w Berlinie, zm. 13 lipca 1976 w Traves) – niemiecki oficer SS i Waffen-SS, dowódca Kampfgruppe.

Jego ojciec, pochodzący ze Śląska, służył w stopniu kapitana podczas I wojny światowej w Afryce Wschodniej. Joachim Peiper miał dwóch braci: Hansa i Horsta. W 1933 roku wstąpił do SS. W latach 1938-1941 był adiutantem Heinricha Himmlera. Od sierpnia 1941 roku walczył na froncie wschodnim w szeregach 1 Dywizji Pancernej SS Leibstandarte-SS Adolf Hitler. Podczas ofensywy w Ardenach dowodził Kampfgruppe Peiper. Pod koniec wojny był najmłodszym dowódcą Waffen-SS w stopniu SS-Obersturmbannführera.

Został oskarżony o masakrę amerykańskich jeńców wojennych w Malmedy oraz inne zbrodnie wojenne i skazany na karę śmierci, zamienioną później na dożywotne więzienie^[1]. Śledztwo w sprawie zbrodni dokonanej przez jednostkę Peipera na cywilnej ludności włoskiego miasteczka Boves zostało umorzone z braku dowodów. W kwietniu 1946 odbył się w Dachau przed amerykańskim sądem wojskowym proces dowódcy dywizji LSSAH Josefa „Seppa” Dietricha, dowódcy „Kampfgruppe Peiper” Joachima Peipera i ich podkomendnych ujętych przez siły alianckie. Peipera i 42 oskarżonych skazano na karę śmierci przez powieszenie.

Wskutek protestów niemieckiej opinii publicznej (m.in. przeciwko wykorzystywaniu sfałszowanych relacji) podjęte zostało dodatkowe śledztwo przez komisję Senatu USA, które wykazało uchybienia procesowe i dowodowe, w związku z czym kary śmierci zmienione zostały na kary więzienia, w większości przypadków dożywotniego.

Joachim Peiper podczas procesu wziął na siebie odpowiedzialność za masakrę, chcąc chronić swoich podwładnych, chociaż w jej trakcie nie tylko o niej nie wiedział, ale nawet nie był w jej pobliżu. Został pierwotnie skazany na śmierć, jednak w obliczu kontrowersji które pojawiły się w trakcie procesu karę zamieniono na dożywotnie pozbawienie wolności.

Został zwolniony z więzienia przedterminowo w 1956 roku. W latach 1957–1960 był zatrudniony w Porsche, gdzie szybko awansował. Rozwiązano z nim jednak umowę o pracę na skutek protestów związków zawodowych, które sprzeciwiły się planom awansowania zbrodniarza wojennego na stanowisko menadżerskie. Mimo to, dzięki pomocy i kontaktom z innymi weteranami Waffen-SS, dalej działał zawodowo w przemyśle motoryzacyjnym.

W 1972 roku osiadł we Francji, w departamencie Górna Saona, w miejscowości Traves. W 1974 roku, robiąc zakupy w pobliskim sklepie, został rozpoznany (najprawdopodobniej po nazwisku) przez francuskiego komunistę, który złożył o tym raport swojej partii. W czerwcu 1976 roku w Traves pojawiły się ulotki z podobizną Peipera, informujące o jego przeszłości. Artykuł o nim i miejscu jego pobytu pojawił się również w gazecie „L’Humanité”. W rezultacie Peiper otrzymał anonimowe groźby i ultimatum, że jeśli nie opuści Francji, zostanie zabity. Odesłał rodzinę do Niemiec, lecz sam zdecydował się pozostać w Traves. W nocy 13 lipca 1976 roku, w przeddzień narodowego święta Francji, w jego domu doszło do strzelaniny, a sam budynek spłonął w wyniku podpalenia. W zgliszczach znaleziono zwęglone zwłoki z kulą w piersi, które sąd uznał za ciało Peipera. Sprawców morderstwa nie wykryto^[2][3][4].

Odznaczenia

• Medal Pamiątkowy 13 marca 1938 (1938)^[5]
• Medal Pamiątkowy 1 października 1938 (1938)^[5]
• Krzyż Żelazny II Klasy (31 maja 1940)^[6]
• Krzyż Żelazny I Klasy (1 lipca 1940)^[6]
• Brązowa Odznaka Szturmowa Piechoty (1940)^[5]
• Honorowy Pierścień SS (1941)^[5]
• Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 (1942)^[5]
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (9 marca 1943)^[6]
  • Liście Dębu (27 stycznia 1944)^[6]
  • Liście Dębu i Miecze (11 stycznia 1945)^[6]
• Złoty Krzyż Niemiecki (6 maja 1943)^[6]
• Srebrna Odznaka za Zniszczenie Czołgu (Panzervernichtungsabzeichen in Silber) (24 lipca 1943)^[6]
• Srebrna Odznaka za Walkę Wręcz (Nahkampfspange in Silber)^[6]
• Brązowa Odznaka Sportowa SA^[5]
• Odznaka za Służbę w SS III Klasy^[7]
• Złota Odznaka za Rany^[8]

Przypisy

Bibliografia

• Malmedy massacre Investigation
• Malmedy Massacre. scrapbookpages.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-05)].
• Gordon Williamson, Malcolm McGregor German commanders of World War II.: Waffen-SS, Luftwaffe & Navy (2) Wyd. Osprey Publishing, Oksford 2006, str. 22-24, ISBN 1-84176-597-X (tu data urodzenia 15 stycznia 1915)