Joanna Lichocka

Joanna Lichocka

Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1969 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarka, polityczka
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	posłanka na Sejm VIII i IX kadencji (od 2015)
Partia	Prawo i Sprawiedliwość

Joanna Lichocka (z prawej) i Anita Czerwińska, przewodnicząca warszawskiego Klubu „Gazety Polskiej” podczas spotkania z mieszkańcami w Busku-Zdroju (1 lutego 2013)

Joanna Katarzyna Lichocka (ur. 21 listopada 1969 w Warszawie^[1]) – polska publicystka, autorka filmów dokumentalnych i była dziennikarka telewizyjna i prasowa, posłanka na Sejm VIII i IX kadencji, od 2016 członek Rady Mediów Narodowych.

Życiorys

Wykształcenie

Jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, odbyła także literackie studia podyplomowe na Uniwersytecie Jagiellońskim^[2].

Działalność zawodowa

Zadebiutowała w 1991 na łamach „Tygodnika Solidarność”, gdzie pracowała do 1993^[2]. Współpracowała również z „Życiem Warszawy” oraz Teleexpressem w TVP. Od 1994 prowadziła programy informacyjne i publicystyczne w Polsacie, z którego odeszła w 2001, co motywowała protestem przeciw powołaniu na szefa Informacji Dariusza Szymczychy^[2].

Była następnie związana z „Życiem” (2001–2002) i „Przyjaciółką” (2003, jako zastępca redaktora naczelnego), „Ozonem” (2005), „Dziennikiem” (2006). W latach 2006–2009 była publicystką „Rzeczpospolitej”^[3]. W 2009 współpracowała z „Newsweek Polska”^[4]. Później publicystka tygodnika „Gazeta Polska”, zastępca redaktora naczelnego dziennika „Gazeta Polska Codziennie” i współpracownik tygodnika „Do Rzeczy”.

W latach 2004–2006 pracowała w telewizji TV Puls, gdzie prowadziła program publicystyczny Puls Wieczoru. W latach 2007–2009 prowadziła, najpierw w TVP1, następnie w TVP Info, program Forum. Do 2010 bywała także komentatorką w programie publicystycznym Antysalon Ziemkiewicza nadawanym w TVP Info. W 2010 prowadziła w TVP1 programy Z refleksem i Kwadrans po ósmej^[2]. W tym samym roku była wśród prowadzących obie debaty prezydenckie między Bronisławem Komorowskim a Jarosławem Kaczyńskim^[5]. Rada Etyki Mediów uznała jej postawę w czasie jednej z tych debat za stronniczą^[6]. Z kolei dziennikarka wygrała proces cywilny z Grzegorzem Miecugowem, który sugerował, iż Jarosław Kaczyński znał wcześniej pytania, jakie zadawała kandydatom w trakcie tych programów^[7].

Po odejściu w 2010 z TVP zajęła się realizacją filmów dokumentalnych poświęconych Lechowi Kaczyńskiemu. W 2013 dołączyła do zespołu Telewizji Republika jako prowadząca pasmo publicystyczne Wolne głosy. Była członkiem zarządu warszawskiego oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, zrezygnowała z tej funkcji w sierpniu 2015 w związku z zaangażowaniem się w działalność polityczną w ramach Prawa i Sprawiedliwości^[8].

Działalność polityczna

W październiku 2015 wystartowała w wyborach parlamentarnych, otrzymała 24 122 głosy, zdobywając tym samym mandat poselski z listy PiS w okręgu kaliskim^[9]. W lipcu 2016 została wybrana z rekomendacji PiS przez Sejm w skład Rady Mediów Narodowych^[10]. Bez powodzenia kandydowała w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019^[11], uzyskując 72 769 głosów^[11].

W wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję, kandydując w okręgu sieradzkim i otrzymując 45 823 głosy^[12]. W lipcu 2022 została ponownie powołana przez Sejm do Rady Mediów Narodowych^[13].

Kontrowersje

W 2016 straciła prawo jazdy za jazdę z prędkością 101 km/h na obszarze zabudowanym^[14].

13 lutego 2020, podczas 5. posiedzenia Sejmu IX kadencji, pokazała środkowy palec w kierunku ław opozycji^[15]. Gest był szeroko komentowany przez polskie^[16][17][18] i zagraniczne media^[19][20][21]. Sama posłanka początkowo tłumaczyła, że nie pokazywała środkowego palca, lecz energicznie pocierała nim oko^[22] oraz odruchowo odgarniała włosy z czoła^[23], a zdjęcia, na których widać rzekomy gest^[24], uznała za rozpowszechnianie fałszerstwa oraz manipulację stopklatkami z nagrania filmowego^[22]. Ostatecznie publicznie przeprosiła za swoje zachowanie, stwierdzając, że „mogła być bardziej ostrożna z ekspresją” oraz że gest „nie miał złych intencji”^[25].

Gest doprowadził w lipcu 2020 do odwołania Lichockiej z funkcji zastępcy przewodniczącego sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu^[26], na które to stanowisko została ponownie wybrana prawie dwa tygodnie później^[27]. W sierpniu Komisja Etyki Poselskiej podjęła decyzję o ukaraniu jej naganą^[28]. Posłanka zdecydowała się odwołać od nałożonej na nią kary do Prezydium Sejmu, stwierdzając, że nie dopuściła się naruszenia Zasad Etyki Poselskiej, a wulgarne znaczenie jej gestowi „nadaje jedynie manipulacja polegająca na zwolnieniu tempa materiału filmowego z tego zdarzenia lub stopklatki”^[29]. Na początku września 2020 Prezydium Sejmu głosami Elżbiety Witek, Małgorzaty Gosiewskiej i Ryszarda Terleckiego anulowało karę Lichockiej^[30].

W sondażu Instytutu Badań Pollster, przeprowadzonym w dniach 24–26 lutego 2020, 63 proc. respondentów uznało, że Lichocka za swoje zachowanie powinna złożyć mandat poselski, 16 proc. badanych było przeciw tej decyzji^[31]. Zwrot „pokazać komuś gest Lichockiej” przeniknął zaś do języka, stając się eufemistycznym określeniem wulgarnego gestu^[32]. Wizerunek posłanki wykonującej gest został wykorzystany przez Fundację Otwarty Dialog i umieszczony na ponad 170 billboardach w całym kraju, które zostały sfinansowane ze zbiórki uruchomionej specjalnie na ten cel^[29]. Prawnicy reprezentujący Joannę Lichocką we wrześniu 2020 wystosowali do organizatorów akcji wezwanie do usunięcia zbiórki, wpłaty 40 tys. złotych na rzecz jednej z fundacji działającej na rzecz osób chorych na raka i przeprosin posłanki^[29]. Owe żądania nie zostały spełnione, w związku z czym w lutym 2021 posłanka zdecydowała o złożeniu aktu oskarżenia przeciwko dwójce organizatorów kampanii^[33].

Życie prywatne

Jej matką jest profesor Halina Lichocka^[1]. Ma córkę^[34].

Wybrane publikacje

• Mgła (zbiór wywiadów z urzędnikami Kancelarii Prezydenta RP z okresu prezydentury Lecha Kaczyńskiego, współautor wraz z Marią Dłużewską), Wydawnictwo Zysk, Warszawa 2011
• Przebudzenie (zbiór wywiadów z uczestnikami Marszów Pamięci na Krakowskim Przedmieściu), Wydawnictwo M, Warszawa 2012
• III RP. Kulisy systemu (wywiad rzeka z Andrzejem Zybertowiczem), Słowa i Myśli, Warszawa 2013

Filmografia

• Mgła (2011) – scenariusz i reżyseria (wspólnie z Marią Dłużewską)^[35]
• Pogarda (2011) – scenariusz i reżyseria (wspólnie z Marią Dłużewską)^[35]
• Przebudzenie (2011) – scenariusz i reżyseria^[35]
• Prezydent (2013) – scenariusz i reżyseria (wspólnie z Jarosławem Rybickim)^[35]

Nagrody

Dwukrotnie przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich wyróżniona Główną Nagrodą Wolności Słowa: w 2013 otrzymała wraz z Marią Dłużewską (za film dokumentalny Pogarda)^[36], a w 2014 wspólnie z Jarosławem Rybickim (za film dokumentalny Prezydent)^[37].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Lichocka, Joanna. Katalog Biblioteki Narodowej. [dostęp 2015-08-28].