Joaquín Agrasot
| ||
Autoportret | ||
Data i miejsce urodzenia | 24 grudnia 1836 Orihuela, Hiszpania | |
Data i miejsce śmierci | 8 stycznia 1919 Walencja, Hiszpania | |
Narodowość | hiszpańska | |
Dziedzina sztuki | malarstwo | |
Epoka | realizm, kostumbryzm, orientalizm |
Joaquín Agrasot y Juan - hiszpański malarz tworzący na przełomie XIX i XX wieku.
Agrasot rozpoczął studia w swoim rodzinnym mieście Orihuela, uzyskując w 1856 r. stypendium prowincji Alicante aby studiować na Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych San Carlos w Walencji. Jego nauczycielem był artysta i restaurator zabytków Francisco Martínez Yago, ojciec malarza Salvadora Martíneza Cubellsa. Kilka lat później dostał nowe stypendium i przeniósł się do Rzymu, gdzie spotkał się i zaprzyjaźnił z artystami takimi jak: Eduardo Rosales, José Casado del Alisal i Mariano Fortuny, których styl mocno wpłynął na jego prace. Pozostał we Włoszech do 1875 r., powrócił do Hiszpanii po śmierci swego dobrego przyjaciela Marià Fortuny. Cieszył się zasłużoną renomą, dzięki której stał się członkiem Akademii San Carlos i Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda w Madrycie, gdzie zapraszano go do jury w czasie wystaw. Zmarł w Walencji 8 stycznia 1919 roku[1].
Styl Agrasota wpisuje się w ramy malarskiego realizmu, charakterystyczne jest zainteresowanie zagadnieniami płci i obyczajów regionalnych (kostumbryzm), jak również akty, tematyka orientalna i portrety. Tematyka historyczna została wymuszona przez modę panującą w XIX-wiecznej hiszpańskiej sztuce. Wpływ jego dobrego przyjaciela Marià Fortuny był decydujący w malarstwie Agrasota.
Galeria
Przypisy
- ↑ Antonio Sequeros: El pintor oriolano Joaquín Agrasot. Caja Rural Central, 1972.
Bibliografia
- Vicente Aguilera Cerni: Seis maestros de nuestra pintura: Joaquin Agrasot, Jose Benlliure, Benjamin Palencia, Ignacio Pinazo, Juan Bautista Porcar, Joaquin Sorolla. V. Garcia Editores, 1981..
Media użyte na tej stronie
La obra representa la muerte de Manuel Gutiérrez de la Concha e Irigoyen (1808-1874), marqués del Duero, durante la batalla de Montemuro, librada el día 27 de junio de 1874, en el contexto de la Tercera Guerra Carlista. Su gran capacidad y prestigio militar hicieron que fuese considerado el mejor estratega del siglo XIX español, lo que llevó a que el gobierno de la Primera República Española le pusiera al mando, en 1874, del Tercer Cuerpo del Ejército del Norte para luchar contra los carlistas.