Joaquín Balaguer

Joaquín Balaguer

Data i miejsce urodzenia	1 września 1906 Navarrete
Data i miejsce śmierci	14 lipca 2002 Santo Domingo
Wiceprezydent Republiki Dominikany
Okres	od 16 sierpnia 1957 do 3 sierpnia 1960
Poprzednik	urząd zniesiony od 1942
Następca	Rafael Filiberto Bonnelly
Prezydent Republiki Dominikany
Okres	od 1960 do 1962
Poprzednik	Héctor Trujillo
Następca	Rafael Filiberto Bonnelly
Okres	od 1966 do 1978
Poprzednik	Héctor García Godoy (samozwańczo)
Następca	Antonio Guzmán Fernández
Okres	od 1986 do 1996
Poprzednik	Salvador Jorge Blanco
Następca	Leonel Fernández
Odznaczenia

Joaquin Antonio Balaguer Ricardo (ur. 1 września 1906 w Navarrete, zm. 14 lipca 2002 w Santo Domingo) – dominikański prawnik, pisarz oraz polityk, prezydent kraju w latach 1960–1962, 1966-1978 i ponownie 1986-1996^[1][2].

Życiorys

W latach 20. ukończył prawo na Universidad Autónoma de Santo Domingo, krótko studiował na Sorbonie. W latach 1932-57 pracował w administracji dyktatora Rafaela Trujillo. W 1957 został wiceprezydentem Dominikany. W 1960 roku Trujillo przyznał mu urząd prezydenta. Po śmierci dyktatora w 1961 roku, Balaguer próbował zliberalizować system i doprowadził do zniesienia sankcji Organizacji Państw Amerykańskich. Reformy Balaguera budziły w społeczeństwie mieszane uczucia - dawni stronnicy Trujillo uważali, że idą za daleko, natomiast jego przeciwnicy uznali je za niewystarczające. Kraj pogrążył się w fali politycznej przemocy a w 1962 roku miejsce miał wojskowy zamach stanu. W wyniku puczu Balaguer został zmuszony do rezygnacji i wyjazdu do Stanów Zjednoczonych^[1]. W 1964 roku stanął na czele opozycyjnej Partii Reformistycznej^[2].

Do kraju powrócił po zbrojnej interwencji Stanów Zjednoczonych w 1965 roku. W 1966 roku z powodzeniem wystartował w wyborach prezydenckich. Jego rządy charakteryzowały się politycznym umiarkowaniem i stabilnym wzrostem gospodarczym dzięki któremu udało się wprowadzić niewielkie reformy społeczne. W latach 1970 i 1974 zyskał reelekcję (być może dostąpił je drogą oszustw wyborczych). Ostatnie lata jego rządów charakteryzowały się ponownym wybuchem politycznej przemocy, wzrostem inflacji i fizyczną eliminacją przeciwników. W 1978 roku przegrał wybory z kandydatem opozycji, Antonim Guzmánem Fernándezem. Bezskutecznie kandydował w 1982 roku. Do prezydentury powrócił w 1986 roku wygrywając wybory z ramienia Chrześcijańsko-Społecznej Partii Reformistycznej. Ponownie wygrał w 1990 i 1994 roku (wybory prawdopodobnie sfałszowano). W 1996 roku pod presją międzynarodową ustąpił ze stanowiska^[1][2].

Przypisy